MAGOG

1. Syn Jafeta i wnuk Noego. Jego imię wymieniono wśród przodków narodów, które po potopie rozproszyły się po ziemi (Rdz 10:1, 2, 5; 1Kn 1:5).

2. Nazwa występująca w proroctwie Ezechiela o szturmie „Goga z krainy Magog” na ponownie zebrany lud Jehowy. Odnosi się najwyraźniej do kraju lub regionu leżącego w „najdalszych stronach północy”, skąd nadciągają łupieżcze hordy Goga — „jeżdżący na koniach, wielki zbór, liczne wojsko”, władające biegle mieczem i łukiem (Eze 38:2-4, 8, 9, 13-16; 39:1-3, 6).

Od czasów żydowskiego historyka Józefa Flawiusza istnieje pogląd, że „kraina Magog” należała do plemion scytyjskich zamieszkujących pn.-wsch. Europę oraz środkową Azję (Dawne dzieje Izraela, I, VI, 1). Klasyczni pisarze greccy i rzymscy przedstawiają Scytów jako barbarzyńców z północy, zachłannych i wojowniczych, dobrze uzbrojonych, świetnych łuczników, dysponujących liczną konnicą. Chociaż sama nazwa „Scyta” może pochodzić od imienia innego potomka Jafeta, Aszkenaza (Rdz 10:2, 3), to Encyclopædia Britannica podaje, że „w całej literaturze klasycznej Scytia zwykle oznacza wszystkie krainy leżące na północ i północny wschód od Morza Czarnego, a Scyta (Skuthes) — każdego pochodzącego stamtąd barbarzyńcę” (wyd. 1959, t. 20, s. 235). Również inne dzieła wyjaśniają, że określenie „Scyta” — podobnie jak w późniejszych czasach „Tatar” — było dość pojemne i odnosiło się na ogół do koczowniczych plemion mieszkających na pn. od Kaukazu (obszaru górskiego między Morzem Czarnym i Kaspijskim). Dlatego w pewnej encyklopedii powiedziano: „Nazwa ‚Scyta’ miała dla starożytnych obszerne znaczenie i to samo można powiedzieć o hebrajskim słowie ‚Magog’” (The New Schaff-Herzog Encyclopedia of Religious Knowledge, red. S. Jackson, 1956, t. V, s. 14).

Znaczenie symboliczne. Okoliczność, że ani Biblia, ani historia świecka nie pozwala dokładnie zlokalizować „krainy Magog”, a także prorocza wzmianka o „końcu lat” (Eze 38:8) oraz brak potwierdzenia, by opisana inwazja rzeczywiście dotknęła Izrael, pozwalają wnioskować, iż owo proroctwo miało się spełnić w przyszłości, w biblijnym „czasie końca”. Dlatego wielu komentatorów dostrzega w nim zapowiedź ostatniego ataku potęg światowych na Królestwo Boże, a „krainę Magog” uznaje za symbol „świata wrogiego ludowi i królestwu Bożemu” (Funk and Wagnalls New Standard Bible Dictionary, 1936, s. 307).

Tak więc „kraina Magog” jest niewątpliwie określeniem symbolicznym. Zwykle kojarzy się ją ze „Scytą”, będącym synonimem brutalności i demoralizacji. Najwyraźniej więc odnosi się do poniżenia, upadku — takiego, jakiego po wojnie w niebie doznali Szatan i jego aniołowie, którzy rozgniewani tym upokorzeniem, zaczęli ‛toczyć wojnę z pozostałymi z potomstwa niewiasty’, o czym donosi Objawienie 12:7-17 (zob. GOG 2).

3. Termin użyty w Objawieniu 20:8, gdzie opisano wydarzenia po zakończeniu Tysiącletniego Panowania Chrystusa Jezusa i wypuszczeniu Szatana z otchłani. Wyrażenie „Gog i Magog” nie odnosi się do konkretnego kraju czy miejsca, lecz do tych mieszkańców ziemi, którzy pod wpływem uwolnionego Przeciwnika podniosą bunt przeciw władzy Bożej, reprezentowanej przez „świętych i miasto umiłowane” (Obj 20:3, 7-10).