„I gwiazda otworzyła czeluść otchłani, i dym się wzniósł z czeluści jak dym z wielkiego pieca, a słońce, jak również powietrze, ściemniało od dymu z czeluści.

Objawienie 9:2,

8. W jakim sensie uwolnieniu szarańczy towarzyszyło mnóstwo „dymu”?

⁸ Jan zauważył, że razem z szarańczą wydostaje się z czeluści mnóstwo dymu przypominającego „dym z wielkiego pieca”.c Tak właśnie było w roku 1919. Chrześcijaństwo i resztę świata zaczął spowijać mrok (porównaj Joela 3:3, 4, BT). Uwolnienie klasy Jana, przyrównanej tu do szarańczy, w rzeczywistości oznaczało klęskę duchowieństwa, które uknuło spisek, by zadać śmiertelny cios działalności prowadzonej na rzecz Królestwa Bożego, a samo je odrzuciło. Kiedy chmara szarańczy otrzymała od Boga „władzę” oznaczającą upoważnienie do obwieszczania dobitnych wyroków, nad odstępczym chrześcijaństwem zaczął się rozpościerać całun dymu. „Słońce” chrześcijaństwa — jego pozorny blask — uległo zaćmieniu, a „powietrze” stało się gęste od sędziowskich orzeczeń Jehowy, ujawniono bowiem, iż rzeczywistym bogiem chrześcijaństwa jest „władca, który rządzi w powietrzu” tego świata (Efezjan 2:2; Jana 12:31; 1 Jana 5:19).