Naukowcy utrzymują, że w pierwotnych warunkach ziemskich ani wyładowania atmosferyczne, ani promienie nadfioletowe nie niszczyły aminokwasów, ponieważ przenikały one do głębszych warstw praoceanu. Ewolucjoniści usiłują w ten sposób ratować teorię pierwotnego bulionu.

Jednakże wysiłki ich są daremne, i to z wielu powodów. W środowisku wodnym aminokwasy nie są związkami trwałymi i w praoceanie mogłyby istnieć jedynie w nieznacznych ilościach.

„Za każdym razem, gdy dochodzi do połączenia się dwóch cząsteczek aminokwasów, zostaje uwolniona jedna cząsteczka wody. Gdy powstaje nukleotyd, muszą być uwolnione dwie cząsteczki wody, a poza tym woda jest wydzielana również podczas łączenia się nukleotydów w kwasy nukleinowe. Niestety produkcję wody w środowisku już nią wypełnionym można uznać za chemiczny odpowiednik noszenia piasku na Saharę. Jest niekorzystna i wymaga wydatkowania energii. Takie procesy nie zachodzą ot tak sobie, samorzutnie. W gruncie rzeczy spontanicznie przebiegają właśnie reakcje odwrotne. Na szczęście woda atakuje większe cząstki organiczne. Wciska się między nukleotydy, niszczy wiązania łączące cukier z fosforem i oddziela zasady od cukrów”.¹¹