Ale w okresie poprzedzającym wyjście Izraelitów z Egiptu najechali tereny Moabitów i Ammonitów na wsch. od Jordanu i wzięli w posiadanie obszar od doliny Arnonu na pd. (późniejsza granica Moabu) aż do doliny Jabboku na pn. (granica Ammonu) (Lb 21:13, 24, 26; Joz 12:2; Sdz 11:22). Było to terytorium amoryckiego króla Sychona, opisane przez żydowskiego historyka Flawiusza jako „ziemia położona między trzema rzekami [Jordanem, Arnonem i Jabbokiem], co czyni ją podobną do wyspy” (Dawne dzieje Izraela, IV, V, 2).

Podbój izraelski. Bóg zabronił Izraelitom przekraczać granice Moabu i Ammonu (Pwt 2:9, 37), więc gdy zbliżali się do Ziemi Obiecanej, wysłali posłańców do króla Sychona, do jego stolicy, Cheszbonu, z prośbą o pozwolenie na przejście przez jego ziemię. Gotowi byli zobowiązać się do przestrzegania surowych ograniczeń: „Pozwól nam przejść przez twoją ziemię. Nie zboczymy na pole ani do winnicy. Nie będziemy pić wody z żadnej studni. Pójdziemy drogą królewską, dopóki nie przejdziemy przez twoje terytorium”. Ale Sychon zaatakował Izraelitów i został pobity w Jahacu, niedaleko Cheszbonu, a całe jego terytorium przypadło Izraelitom (Lb 21:21-32; Pwt 2:24-36; zob. SYCHON).