Konieczność wprowadzenia zmian

16. Czego oczekiwali pierwsi uczniowie Mesjasza, jeśli chodzi o jego Królestwo?

¹⁶ Andrzej i Jan szybko rozpoznali prawdziwego Mesjasza, ale razem z innymi pierwszymi jego uczniami musieli się jeszcze dużo nauczyć (Jana 16:12, 13). Podobnie jak niejeden pobożny Żyd spodziewali się, że już wtedy zacznie panować mesjańskie Królestwo, które uwolni naród izraelski i miasto Jeruzalem od dominacji pogan (Łukasza 2:38; 3:15; 19:11; 23:51; 24:21). Czy jednak przyniosłoby to grzesznej ludzkości trwałe dobrodziejstwa?

17, 18. Dlaczego Jezus opowiedział przypowieść o „człowieku szlachetnego rodu”?

¹⁷ Aby uwolnić przyszłych poddanych Królestwa od grzechu i śmierci, Mesjasz musiał najpierw zostać zabity niczym baranek ofiarny (Jana 1:29; Izajasza 53:7, 12). Kiedy Jezus wyjaśniał, jak do tego dojdzie i jak zostanie wskrzeszony, Piotr odrzekł: „Zmiłuj się nad sobą, Panie; wcale nie spotka cię ten los” (Mateusza 16:21, 22). Ale Jezus wiedział, że jego uczniowie „nie rozumieli [tej] wypowiedzi” (Marka 9:31, 32; por. Mateusza 17:22, 23).

¹⁸ Podczas swej ostatniej wędrówki do Jeruzalem Jezus mówił jeszcze bardziej otwarcie (Mateusza 20:18, 19). Wykazał przy tym, jak ogromne dobrodziejstwa wynikną z jego śmierci, mówiąc: „Syn Człowieczy przyszedł (...) dać swoją duszę na okup za wielu” (Mateusza 20:28). Uczniowie jednak nie zrozumieli go, żywili bowiem opaczne nadzieje. Łukasz pisze: „Był blisko Jerozolimy, a oni myśleli, że królestwo Boże zaraz się zjawi”. Chcąc skorygować ich sposób myślenia, Jezus opowiedział przypowieść: przyrównał siebie do „człowieka szlachetnego rodu”, który najpierw musiał się udać do ‛dalekiego kraju’, aby „uzyskać dla siebie godność królewską” (Łukasza 19:11, 12, BT). „Krajem” tym jest niebo, i tam Jezus odszedł po swojej śmierci i zmartwychwstaniu.

19. (a) Jakim opacznym nadziejom dali wyraz uczniowie Jezusa po jego zmartwychwstaniu? (b) Jaka zmiana w stosunkach Boga z ludźmi nastąpiła w dniu Pięćdziesiątnicy 33 roku n.e? (Hebrajczyków 8:7-9, 13).

¹⁹ Niemniej tuż przed jego wniebowstąpieniem uczniowie zapytali: „Panie, czy w tym czasie przywrócisz królestwo Izraelowi?” (Dzieje Apostolskie 1:6). Czy Jezus ich za to potępił? Bynajmniej. Wyjaśnił, że jeszcze nie przyszła odpowiednia pora i że muszą się pilnie zająć świadczeniem o prawdziwym Mesjaszu (Dzieje Apostolskie 1:7, 8). Przymierze Boga z rodowitymi Izraelitami wkrótce miało wygasnąć. Dlatego przyszłe Królestwo Mesjańskie nie miało już być przywrócone temu niewiernemu ziemskiemu narodowi. Jezus powiedział do przeciwnych mu Żydów: „Królestwo Boże zostanie wam zabrane i dane narodowi wydającemu jego owoce” (Mateusza 21:43). Naród ów powstał w dziesięć dni po wstąpieniu Jezusa do nieba. Na 120 uczniów został wylany duch święty, dzięki czemu zostali namaszczeni na „świętych” Bożych i „współdziedziców Chrystusa” w nadchodzącym Królestwie Mesjańskim (Daniela 7:13, 14, 18; Rzymian 1:7; 8:1, 16, 17; Dzieje Apostolskie 2:1-4; Galatów 6:15, 16).

20. Co robili wierni chrześcijanie z I wieku pomimo pewnych mylnych przewidywań?

²⁰ Pierwsi chrześcijanie nawet po namaszczeniu duchem mieli jeszcze mylne oczekiwania (2 Tesaloniczan 2:1, 2).

Konieczność wprowadzenia zmian

16. Czego oczekiwali pierwsi uczniowie Mesjasza, jeśli chodzi o jego Królestwo?

¹⁶ Andrzej i Jan szybko rozpoznali prawdziwego Mesjasza, ale razem z innymi pierwszymi jego uczniami musieli się jeszcze dużo nauczyć (Jana 16:12, 13). Podobnie jak niejeden pobożny Żyd spodziewali się, że już wtedy zacznie panować mesjańskie Królestwo, które uwolni naród izraelski i miasto Jeruzalem od dominacji pogan (Łukasza 2:38; 3:15; 19:11; 23:51; 24:21). Czy jednak przyniosłoby to grzesznej ludzkości trwałe dobrodziejstwa?

17, 18. Dlaczego Jezus opowiedział przypowieść o „człowieku szlachetnego rodu”?

¹⁷ Aby uwolnić przyszłych poddanych Królestwa od grzechu i śmierci, Mesjasz musiał najpierw zostać zabity niczym baranek ofiarny (Jana 1:29; Izajasza 53:7, 12). Kiedy Jezus wyjaśniał, jak do tego dojdzie i jak zostanie wskrzeszony, Piotr odrzekł: „Zmiłuj się nad sobą, Panie; wcale nie spotka cię ten los” (Mateusza 16:21, 22). Ale Jezus wiedział, że jego uczniowie „nie rozumieli [tej] wypowiedzi” (Marka 9:31, 32; por. Mateusza 17:22, 23).

¹⁸ Podczas swej ostatniej wędrówki do Jeruzalem Jezus mówił jeszcze bardziej otwarcie (Mateusza 20:18, 19). Wykazał przy tym, jak ogromne dobrodziejstwa wynikną z jego śmierci, mówiąc: „Syn Człowieczy przyszedł (...) dać swoją duszę na okup za wielu” (Mateusza 20:28). Uczniowie jednak nie zrozumieli go, żywili bowiem opaczne nadzieje.