1-3. W jaki sposób Jezus rozstał się z apostołami i jakie pytania się nasuwają?

APOSTOŁOM trudno pogodzić się z myślą, że nastała pora pożegnania. Minione tygodnie przyniosły im tyle wrażeń! Zmartwychwstanie Jezusa wyrwało ich z głębokiego smutku i napełniło niebywałą radością. Od 40 dni Jezus wielokrotnie się im ukazuje i udziela dodatkowych pouczeń i zachęt. Jednak tego dnia robi to po raz ostatni.

² Zebrani na Górze Oliwnej, apostołowie chłoną każde słowo Jezusa. Mogliby go tak słuchać bardzo długo. Tymczasem Jezus kończy, podnosi ręce i ich błogosławi. Następnie zaczyna unosić się ku niebu. Uczniowie odprowadzają go wzrokiem. W pewnym momencie jego postać zostaje przesłonięta przez obłok. Mimo że Jezusa już nie widać, apostołowie wciąż wpatrują się w niebo (Łuk. 24:50; Dzieje 1:9, 10).

³ Wydarzenie to stanowi punkt zwrotny w życiu apostołów. Co będą robić, skoro ich Mistrz, Jezus Chrystus, wstąpił do nieba? Możemy być pewni, że on dobrze ich przygotował do kontynuowania rozpoczętego przez siebie ważnego dzieła.

„Aż do najdalszego miejsca na ziemi” (Dzieje 1:6-12)

8, 9. (a) Jakie dwa błędne poglądy mieli apostołowie? (b) Jak Jezus skorygował sposób myślenia apostołów i jaka lekcja płynie stąd dla dzisiejszych chrześcijan?

⁸ Podczas ostatniego spotkania z Jezusem na Górze Oliwnej apostołowie zapytali go z przejęciem: „Panie, czy teraz przywrócisz królestwo Izraelowi?” (Dzieje 1:6). W tym jednym pytaniu dali wyraz dwom błędnym przekonaniom. Po pierwsze, zakładali, że Królestwo Boże zostanie przywrócone Izraelowi cielesnemu. Po drugie, spodziewali się, że rozpocznie swoje rządy od razu — „teraz”. Jak Jezus pomógł im skorygować sposób myślenia?

⁹ Jezus niewątpliwie wiedział, że błędność tego pierwszego poglądu wkrótce sama wyjdzie na jaw. Już 10 dni później jego naśladowcy mieli się stać świadkami utworzenia nowego narodu, Izraela duchowego. Okres szczególnych relacji Boga z Izraelem cielesnym dobiegał końca. Natomiast jeśli chodzi o drugie wyobrażenie uczniów, Jezus życzliwie im przypomniał: „Nie musicie wiedzieć, kiedy coś się wydarzy. Czasy i pory są pod kontrolą Ojca” (Dzieje 1:7). To Jehowa jest Wielkim Dyspozytorem Czasu. W trakcie swojej służby na ziemi nawet Jezus nie znał daty nadejścia końca, bo powiedział, że ‛o tym dniu i godzinie nie wie nikt, tylko sam Ojciec’ (Mat. 24:36). Gdyby dzisiejsi chrześcijanie przesadnie skupiali się na tym, kiedy nadejdzie koniec tego systemu, w gruncie rzeczy martwiliby się o coś, co do nich nie należy.

10. Jakie nastawienie apostołów powinniśmy naśladować i dlaczego?

¹⁰ Jednak nie powinniśmy pochopnie osądzać apostołów. Pamiętajmy, że odznaczali się wielką wiarą. Poza tym pokornie przyjęli skorygowanie. Co więcej, choć zadane pytanie ujawniło ich błędny sposób myślenia, jednocześnie pokazało, że mają właściwe nastawienie. Jak wiadomo, Jezus wielokrotnie zachęcał swoich naśladowców: „Czuwajcie” (Mat. 24:42; 25:13; 26:41). Apostołowie rzeczywiście byli czujni duchowo i z przejęciem wypatrywali oznak, że Jehowa zamierza przystąpić do działania. Obecnie powinniśmy przyjąć podobną postawę. U schyłku „dni ostatnich” jest to pilniejsze niż kiedykolwiek wcześniej (2 Tym. 3:1-5).

11, 12. (a) Jakie polecenie dał Jezus swoim naśladowcom? (b) Dlaczego w związku z zadaniem głoszenia Jezus słusznie wspomniał o duchu świętym?

¹¹ Jezus przypomniał apostołom, na czym mają się koncentrować. Powiedział: „Gdy zstąpi na was duch święty, otrzymacie moc i będziecie moimi świadkami w Jerozolimie, w całej Judei, Samarii i aż do najdalszego miejsca na ziemi” (Dzieje 1:8). Wieść o zmartwychwstaniu Jezusa miała być najpierw rozgłoszona w Jerozolimie, gdzie został uśmiercony. Następnie miała dotrzeć do całej Judei, potem do Samarii, a w końcu na znacznie dalsze tereny.

¹² Zanim Jezus wspomniał o zadaniu głoszenia, słusznie powtórzył wcześniejszą obietnicę, że wesprze uczniów duchem świętym. Jest to jedno z przeszło 40 miejsc, w których w Dziejach Apostolskich występuje określenie „duch święty”. Ta porywająca księga biblijna raz po raz ukazuje, że bez pomocy tego ducha nie zdołalibyśmy spełnić woli Jehowy. Jakie to więc istotne, żebyśmy regularnie modlili się o ducha świętego! (Łuk. 11:13). Teraz potrzebujemy go jak nigdy dotąd.

13. Na jaką skalę głoszą dzisiejsi słudzy Boży i dlaczego powinniśmy z zapałem angażować się w tę działalność?

¹³ W naszych czasach wyrażenie „najdalsze miejsce na ziemi” budzi inne skojarzenia niż w I wieku. Jak jednak zauważono w poprzednim rozdziale, Świadkowie Jehowy całym sercem podjęli się dzieła głoszenia, wiedząc, że Bóg pragnie, aby „najróżniejsi ludzie” usłyszeli dobrą nowinę o Jego Królestwie (1 Tym. 2:3, 4). Czy jesteś pochłonięty tą życiodajną działalnością? Nie ma drugiej tak pasjonującej i satysfakcjonującej pracy! Jehowa doda ci sił potrzebnych do jej wykonywania. A z Dziejów Apostolskich dowiesz się, z jakich metod korzystać i jakie nastawienie pielęgnować, by pełnić tę służbę skutecznie.

14, 15. (a) Co aniołowie powiedzieli o powrocie Chrystusa i co mieli na myśli? (Zobacz też przypis). (b) Dlaczego można powiedzieć, że Jezus powrócił „w taki sam sposób”, w jaki odszedł?

¹⁴ Jak wspomnieliśmy na początku tego rozdziału, Jezus uniósł się w górę i zniknął 11 apostołom z oczu. Jednak oni dalej wpatrywali się w niebo. W końcu ukazali im się dwaj aniołowie i delikatnie przywołali ich do porządku: „Galilejczycy, czemu stoicie i wpatrujecie się w niebo? Jezus, który był z wami, a został zabrany do nieba, powróci w taki sam sposób, w jaki widzieliście, że odchodzi do nieba” (Dzieje 1:11). Czy aniołowie chcieli przez to powiedzieć, że Jezus powróci w tym samym ciele — jak to tłumaczą niektóre religie? Bynajmniej.

¹⁵ Aniołowie nie twierdzili, że Jezus powróci w tej samej postaci, ale „w taki sam sposób”b. A w jaki sposób odszedł? Kiedy aniołowie wypowiadali te słowa, był już niewidoczny. Tylko niewielka grupa apostołów była świadoma, że Jezus opuścił ziemię i poszedł do swojego Ojca w niebie. W podobny sposób miał też powrócić. I faktycznie tak się stało. Dzisiaj jedynie osoby mające rozeznanie duchowe uświadamiają sobie, że Jezus jest obecny w królewskiej chwale (Łuk. 17:20). Powinniśmy zwracać uwagę na dowody jego obecności i wskazywać na nie innym, by oni również mogli zdać sobie sprawę z powagi czasów, w jakich żyjemy.