W OSTATNICH latach opracowano kilka metod leczenia ADHD. Niektóre polegają na stosowaniu diety. Z pewnych badań wynika jednak, że składniki pożywienia na ogół nie powodują nadaktywności i że leczenie dietą często okazuje się nieskuteczne. Inne metody to terapia lekowa, korygowanie zachowania i terapia przez samopoznanie.a

Terapia lekowa. ADHD najprawdopodobniej ma związek z nieprawidłowym funkcjonowaniem mózgu, toteż niejednokrotnie pomocne okazują się leki przywracające równowagę chemiczną.b Przyjmowanie farmaceutyków nie zastąpi jednak uczenia się. Mają one po prostu wspomagać koncentrację, ułatwiać dziecku przyswajanie nowych umiejętności.

Również wielu dorosłych z ADHD odczuło poprawę dzięki lekom. Niemniej zarówno dzieci, jak i dorośli powinni zachować ostrożność, ponieważ niektóre środki pobudzające stosowane w leczeniu ADHD mogą uzależniać.

Korygowanie zachowania. Stwierdzenie u dziecka ADHD nie zwalnia matki ani ojca z obowiązku utrzymywania dyscypliny. Wprawdzie jego potrzeby w tym względzie mogą być szczególnego rodzaju, niemniej Biblia zachęca rodziców: „Wychowuj chłopca odpowiednio do drogi, którą ma iść, a nie zejdzie z niej nawet w starości” (Przypowieści 22:6). W książce Your Hyperactive Child (Twoje nadaktywne dziecko) Barbara Ingersoll pisze: „Rodzice, którzy po prostu się poddają i pozwalają swemu nadaktywnemu dziecku na wszystko, nie wyświadczają mu przysługi. Dziecko nadmiernie ruchliwe — tak jak każde inne — potrzebuje ciągłego karcenia połączonego z szacunkiem dla niego jako osoby. Trzeba wyraźnie zakreślić granice oraz odpowiednio nagradzać i karać”.

Bardzo ważne jest więc, by rodzice utrzymywali dyscyplinę. Ponadto codzienne zajęcia powinny być dobrze rozplanowane. Rodzice mogą uznać za stosowne pozostawienie dziecku pewnej swobody w ustalaniu rozkładu zajęć, uwzględniającego czas na odrobienie lekcji, czytanie, kąpiel i tym podobne. Potem trzeba konsekwentnie trzymać się planu i pilnować, by był realizowany. Czasopismo Phi Delta Kappan informuje: „Lekarze, psycholodzy, nauczyciele i inni pracownicy oświaty obowiązani są wytłumaczyć dziecku i jego rodzicom, że rozpoznanie ADD czy ADHD nie jest równoznaczne z przyznaniem prawa do bezkarności — stanowi raczej podstawę do udzielenia właściwej pomocy”.

Terapia przez samopoznanie. Chodzi tu między innymi o zmianę opinii dziecka o sobie samym i swym zaburzeniu. „Ludzie z deficytem uwagi uważają się za brzydkich, głupich i złych nawet wtedy, gdy są atrakcyjni, inteligentni i życzliwi” — twierdzi dr Ronald Goldberg. Toteż dziecko cierpiące na ADD lub ADHD powinno właściwie oceniać swoją wartość oraz wiedzieć, że z zaburzeniami uwagi może sobie poradzić. Ma to szczególne znaczenie w okresie dorastania. Zanim dziecko z ADHD stanie się nastolatkiem, zwykle usłyszy pod swym adresem wiele krytycznych uwag od rówieśników, nauczycieli, rodzeństwa, a może nawet rodziców. W okresie dorastania jest więc ważne, by nastolatek wytyczył sobie realistyczne cele i nie oceniał się zbyt surowo, lecz miał poczucie własnej wartości.

Powyższe terapie mogą stosować również dorośli cierpiący na ADHD. Doktor Goldberg pisze: „Oczywiście formy terapii zmieniają się w zależności od wieku, ale podstawowe metody: zażywanie leków — gdy jest to wskazane, korygowanie zachowania i samopoznanie pozostają przez całe życie istotnymi elementami leczenia”.

Nawet po zdiagnozowaniu zaburzenia rodzice powinni starannie rozważyć wszelkie plusy i minusy leczenia farmaceutykami. Ritalin bywa przydatny w zwalczaniu niepożądanych objawów, zarazem jednak może wywoływać niekorzystne skutki uboczne, jak bezsenność, wzmożony niepokój i nerwowość. Toteż dr Richard Bromfield ostrzega przed pochopnym aplikowaniem dziecku lekarstw jedynie po to, by usunąć objawy. Twierdzi: „Zbyt wielu dzieciom i coraz większej liczbie dorosłych niesłusznie podaje się ritalin. Z doświadczenia wiem, że stosowanie go zależy chyba przede wszystkim od gotowości rodziców i nauczycieli do tolerowania zachowania podopiecznych. Zdaję sobie sprawę, iż niejednemu dziecku podaje się ritalin nie tyle w trosce o zaspokojenie jego potrzeb, ile raczej w celu uciszenia go”.