Nosiciel światła zanosi prawdę biblijną do Azji Południowo-Wschodniej

Na początku lat trzydziestych XX wieku Indonezja, Malezja i tereny obecnej Papui-Nowej Gwinei były jeszcze nieobjęte działalnością kaznodziejską Świadków Jehowy. Jak dobra nowina miała tam dotrzeć? Ze względu na tę potrzebę australijskie Biuro Oddziału (obecnie Biuro Oddziału Australazja) zakupiło 16-metrową dwumasztową łódź motorową. Nadano jej nazwę Lightbearer (Nosiciel światła), ponieważ zadaniem załogi, w skład której wchodzili wyłącznie pionierzya, miało być zanoszenie duchowego światła na odległe tereny (Mateusza 5:14-16).

Głoszenie na Nowej Gwinei

W lutym 1935 roku siedmioosobowa załoga wypłynęła z Sydney na północ, wzdłuż wschodniego wybrzeża Australii w kierunku Port Moresby na Nowej Gwinei. Po drodze żywili się złowionymi rybami i zatrzymali w kilku portach, żeby uzupełnić paliwo i zapasy żywności oraz dokonać niezbędnych napraw. 10 kwietnia 1935 roku wypłynęli z Cooktown (w australijskim stanie Queensland) na otwarte morze. Do tej pory wykorzystywali głównie siłę wiatru, ale teraz musieli uruchomić silnik, żeby przepłynąć niebezpieczny odcinek prowadzący przez Wielką Rafę Koralową. Silnik zaczął jednak wydawać dziwne dźwięki i trzeba go było wyłączyć. Czy powinni teraz zawrócić, czy też płynąć dalej na Nową Gwineę? Kapitan Eric Ewins wspominał: „Powrót był ostatnią rzeczą, jaką chcieliśmy zrobić”. Lightbearer popłynął więc dalej i 28 kwietnia 1935 roku bezpiecznie dotarł do Port Moresby.

Powrót do Australii

W grudniu 1937 roku na skutek zakazu wprowadzonego z inspiracji kleru Lightbearer popłynął z powrotem do Australii. Załoga zarzuciła kotwicę w porcie w Sydney akurat w porę, by wziąć udział w kongresie Świadków Jehowy w kwietniu 1938 roku. Od wypłynięcia z Sydney minęły ponad trzy lata. Na początku lat czterdziestych, zaraz po wprowadzeniu zakazu działalności Świadków Jehowy w Australii, łódź została sprzedana. „Bez wątpienia spełniła ona swój cel” — powiedział brat Ewins, który swoją służbę na pokładzie tej łodzi opisał jako jedne z „najszczęśliwszych lat życia”.