Właśnie tam odwiedził nas R. Bennett Brickella, żeby porozmawiać o Biblii. Później nasz dom stał się jego domem — zachodził do nas, ilekroć był w pobliżu. Wszyscy mieliśmy dla niego głęboki szacunek — ja z Martinem i czworo naszych dzieci. Mimo to męża nie interesowała dobra nowina z Pisma Świętego, choć dla Świadków zawsze był bardzo uprzejmy i gościnny, zwłaszcza dla Bena.

Ben udostępniał mi liczne publikacje do studiowania Biblii, kłopot jednak polegał na tym, że nie umiałam czytać. Dlatego cierpliwie czytał i objaśniał nam — mnie i dzieciom — literaturę biblijną. Jakże się różnił od duchownych, którzy po odprawieniu religijnych rytuałów nie poświęcili nigdy ani pięciu minut na to, by nas nauczyć czytać. Ben wykazał nam na podstawie Biblii, że liczne przesądy zniewalające ludzkość, w tym i moich pobratymców, pochodzą od Szatana i jego demonów. Toteż zapadły mi w serce słowa Jezusa: „Prawda was wyzwoli” (Jana 8:32).

Kiedy więc Ben przybył do Emeraldu z następną wizytą, zabrałam ze sobą dzieci i wszyscy razem poszliśmy głosić ewangelię. Ben pokazał mi, jak w prosty sposób nawiązywać rozmowy, ponadto nauczył mnie polegania na Jehowie i powierzania Mu każdej sprawy w modlitwie. Muszę przyznać, że moje wstępy dalekie były od doskonałości, ale wypowiadałam je z serca.

Ben wiedział o moim zamiarze wybrania się do Sydney, toteż podczas najbliższej wizyty zapytał, czy mam na to pieniądze. Odpowiedziałam: „Wyobraź sobie, że mam. Wygrałam je w karty”. Zrobił się czerwony jak burak i od razu wyczułam, że coś jest nie w porządku. Więc szybko dodałam, próbując się bronić: „Co w tym złego? Przecież nikogo nie okradłam!”

Kiedy w końcu Ben ochłonął, wyjaśnił mi życzliwie, dlaczego chrześcijanie nie uprawiają hazardu, po czym uspokoił mnie słowami: „Ale to nie twoja wina. Nie powiedziałem ci o tym”.

Ben odwiedzał nas mniej więcej co pół roku, gdyż nasze miasto znajdowało się w obrębie rozległego obszaru, na którym głosił ewangelię. Jeśli jego wizyta zbiegała się z Pamiątką śmierci Jezusa Chrystusa — a uroczystość ta miała dla Bena szczególne znaczenie, ponieważ żywił nadzieję na życie w niebie — obchodził ją z moją rodziną, czasem na dworze, pod drzewem.

Ben zwykle nie zatrzymywał się zbyt długo, więc najczęściej głosiliśmy dobrą nowinę samodzielnie — ja i moje dzieci.

Powstaje zbór

W grudniu 1953 roku powstał w Mount Isa zbór. Składał się tylko z trojga głosicieli — Bena, który został jego nadzorcą, mnie i mojej córki Ann.

Ben szkoli mnie w służbie w połowie lat pięćdziesiątych