Dali nam przykład

OPOWIADA CRAIG ZANKER

Razem z moją żoną, Gayle, od ośmiu lat jesteśmy pionierami, czyli pełnoczasowymi kaznodziejami Świadków Jehowy. A już sześć lat głosimy wśród aborygenów, zamieszkujących odludne tereny Australii. Idziemy tym samym za pięknym przykładem moich rodziców i dziadków.

Kiedy byłem chłopcem, zapytałem dziadka, co pomagało im trwać w służbie w tak trudnych warunkach. Wyjaśnił, że żyjąc na tym odludziu, zachowywali bliską więź z Jehową. A to, co czasem stanowiło problem dla ciała, przynosiło błogosławieństwa duchowe.

Bez cienia wyniosłości czy zarozumialstwa dziadek wyraził zdumienie, iż tyle ludzi nadmiernie troszczy się o gromadzenie dóbr materialnych. Przypomniał mi, że „najlepiej jest iść przez życie z jak najmniejszym bagażem. Skoro Jezus był gotów nocować pod gołym niebem, powinniśmy i pod tym względem z radością brać z niego wzór, jeśli wymaga tego nasze zadanie” (Mateusza 8:19, 20). Dziadek i jego towarzysze rzeczywiście tak czynili.

Małżeństwo, zakaz i wojna

W grudniu 1938 roku dziadek poślubił młodą Indonezyjkę imieniem Wilhelmina, która później została moją babcią. Była uprzejma, łagodna, pracowita i miała bardzo miły głos. Dobrze o tym wiem, bo w dzieciństwie była moim najbliższym przyjacielem.