Orzeł klinosterny — władca nieba

O rzut kamieniem od skalistego szczytu pewnej góry w stanie Wiktoria, na przekór wichrowi, który przepędził z nieba wszystkie inne ptaki, urządził sobie zabawę orzeł klinosterny. Pisarz David Hollands tak opisał ów niezrównany pokaz akrobatyki powietrznej: „Orzeł wisiał w górze niemal bez ruchu, w pełni oswojony z dzikim żywiołem. (...) Na moich oczach złożył skrzydła i pionowo zanurkował. Spadał tak jakieś sto metrów, a następnie lekko rozpostarł skrzydła i błyskawicznie wzbił się w górę niemal na tę samą wysokość, na jakiej szybował przedtem. (...) Wykonując pół beczki, wyrównał lot, potem zaś wzniósł się wyżej i znowu runął w dół; raz po raz rzucał się desperacko ku dolinie, by znów wzbić się w górę i kontynuować to pasjonujące widowisko”.

Ów potężny, pełen wdzięku władca przestworzy ma skrzydła rozpiętości dwóch i pół metra i charakterystyczny klinowaty ogon — nie sposób go więc pomylić z jakimkolwiek innym ptakiem szybującym po australijskim niebie. Jego szpony zaciskają się z siłą trzech ton! Kiedyś jednak obserwowano orła klinosternego niemal wyłącznie przez muszkę strzelby. Podobnie jak jego kuzyn, bielik amerykański, którego bezlitośnie tępiono, by chronić populacje łososia i przemysł futrzarski, ów australijski orzeł był gnębiony za sporadyczne polowania na jagnięta. „Mało który ptak drapieżny na świecie był prześladowany tak zajadle, jak orzeł klinosterny” — donosi książka Birds of Prey (Ptaki drapieżne). „Prawie przez 100 lat uważano go za szkodnika (...) i wypłacano premie za dostarczenie dowodu, iż został upolowany”.

Po latach jednak oskarżenia wycofano. Okazało się bowiem, że orzeł żywi się królikami, a od czasu do czasu łowi również inne dzikie zwierzęta, na przykład walabie (kangury średnie), nawet dwa razy cięższe od siebie. Dzięki temu odkryciu ludzie wreszcie zmienili swój stosunek do tego ptaka i objęli go ochroną.

orzeł