W Chrześcijańskich Pismach Greckich słowo „Baal” pojawia się tylko raz — w Rzymian 11:4, gdzie w tekście greckim zostało poprzedzone żeńskim rodzajnikiem he. Komentując użycie tego rodzajnika zarówno w tym wersecie, jak i w greckiej Septuagincie, John Newton tak napisał w eseju poświęconym kultowi Baala: „Chociaż w języku hebrajskim Baal — [habBáʽal], pan — jest rodzaju męskiego, to w Septuagincie został nazwany [he Báal], czyli pani; Oz. ii. 8; Sof. i. 4; tak samo w Nowym Testamencie, w Rzymian xi. 4. W wyuzdanym kulcie tego dwupłciowego boga przy pewnych okazjach mężczyźni wkładali ubrania kobiece, a kobiety występowały w strojach męskich, z bronią w ręku” (T. Inman, Ancient Pagan and Modern Christian Symbolism, 1875, s. 119).

Połączenie się Baala z małżonką, prawdopodobnie z Asztarte, miało zapewnić urodzaj na nadchodzący rok.

Kananejczycy, trudniący się uprawą roli i hodowlą, przypuszczalnie sądzili, że do wyjednania sobie w nowym roku urodzaju i płodności stad oraz do uniknięcia suszy, plag szarańczy itp. konieczne jest odprawianie podczas świąt religijnych ustalonego rytuału (czegoś w rodzaju tzw. magii sympatycznej), pobudzającego bogów do działania zgodnego z tym przedstawieniem. Dlatego powrót Baala do życia, objęcie przez niego tronu i połączenie się z małżonką najwyraźniej uświetniali wyuzdanymi obrzędami płodności obejmującymi dzikie, rozpasane orgie.