Baala zaś ukazywano jako silne i ambitne bóstwo, które pragnie dominować nad bogami i ludźmi.

Pewien wiersz opowiada, jak podczas kłótni o władzę Baal pokonuje boga morza Jammu, ulubionego syna Ela. Przypuszczalnie zwycięstwo to miało umocnić ugaryckich żeglarzy w przekonaniu, iż Baal będzie ich strzegł w trakcie podróży. Ale w pojedynku z Motem Baal przegrywa i odchodzi w zaświaty. Następuje susza i ludzkość pogrąża się w stanie nieaktywności. Anat — bogini miłości i wojny — będąca siostrą i zarazem żoną Baala zabija Mota i przywraca mężowi życie. Ten morduje wtedy synów Asirat (Aszery), żony Ela, i odzyskuje tron. Siedem lat później Mot znów się pojawia.

Zdaniem niektórych utwór ten symbolizuje cały cykl pór roku, kiedy to ożywcze deszcze zostają wyparte przez palący żar lata, ale jesienią powracają. Inni przypuszczają, że wspomniany siedmioletni cykl świadczy o żywionym przez ludzi lęku przed głodem lub suszą. Tak czy inaczej, pomyślność uzależniano od zwycięstwa Baala. Uczony Peter Craigie pisze: „Celem kultu Baala było utrzymanie supremacji tego bóstwa; jego czciciele uważali, że ziemia daje plon, a zwierzęta się rozmnażają — co zapewnia przetrwanie ludziom — tylko wówczas, gdy Baal pozostaje najwyższym bogiem”.