Ponieważ w okolicy starożytnego Babel nie było kamienia, budowniczowie tego miasta używali cegieł, a jako zaprawy — asfaltu. Najwyraźniej były to cegły wypalane, utwardzone „przez wyprażenie w ogniu” (Rdz 11:3).

W Babilonii przeważały cegły wypalane. Budowano z nich mury miejskie, jak również ściany i podłogi pałaców. Czasami we wnętrzach używano cegieł suszonych na słońcu albo układano na przemian warstwy z cegieł suszonych i wypalanych.

W Babilonii odnaleziono cegły kwadratowe, prostokątne, trójkątne i klinowe. W późniejszym okresie, np. za czasów Nebukadneccara, na ogół stosowano cegły kwadratowe o długości boku wynoszącej ok. 30 cm.