Odnaleziono kilka graniastosłupów z modlitwami do boga księżyca, w których Nabonid wymienia obok siebie swego pierworodnego syna, Belszaccara (Documents From Old Testament Times, red. D. W. Thomas, 1962, s. 73). Pewna inskrypcja donosi, że w trzecim roku swego panowania, przed wyruszeniem na wyprawę zakończoną zdobyciem Temy w Arabii, Nabonid wyznaczył Belszaccara do sprawowania władzy królewskiej w Babilonie. Poza tym napis ten wskazuje, iż Nabonid obrażał ludność swego imperium, gdyż na pierwszym miejscu stawiał kult boga księżyca i nie przyjeżdżał do Babilonu na uroczystości noworoczne. Według dokumentu znanego jako Kronika Nabonida w siódmym, dziewiątym, dziesiątym i jedenastym roku swego panowania Nabonid rezydował w Temie; za każdym razem pojawia się informacja: „Król nie przybył do Babilonu [na uroczystości miesiąca Nisanu]; bóg Nebo (posąg) nie wszedł do Babilonu, bóg Bel (posąg) nie wyszedł (z Esangili podczas procesji), św[ięto Nowego Roku się nie odbyło]” (Ancient Near Eastern Texts, s. 306). Ze względu na braki w tekście relacja z innych lat jest niepełna.

Gdzie indziej na temat oazy Tema napisano: „Upiększył miasto, zbudował (tam) [swój pałac] jak pałac w Suannie (Babilonie)” (Ancient Near Eastern Texts, s. 313). Najwyraźniej więc Nabonid wybrał Temę na swą królewską rezydencję i jak wynika z innych tekstów, zaopatrzenie sprowadzał wielbłądami z Babilonii. Choć nie zrezygnował z pozycji władcy imperium, rządzenie Babilonem powierzył Belszaccarowi. Ponieważ w Temie krzyżowały się starożytne szlaki handlowe, którymi karawany przewoziły przez Półwysep Arabski złoto i wonne korzenie, Nabonid mógł zainteresować się tym miastem ze względów ekonomicznych bądź militarnych. Przypuszcza się też, iż rządzenie Babilonem za pośrednictwem syna mógł uznać za rozsądne posunięcie polityczne. Wśród prawdopodobnych przyczyn wyraźnego upodobania Nabonida do Temy wymienia się również panujący tam zdrowy klimat oraz rozpowszechniony wśród Arabów kult boga księżyca.

Nie wiadomo, co Nabonid robił między dwunastym a ostatnim rokiem swego panowania. Spodziewając się agresji Medów i Persów pod wodzą Cyrusa Wielkiego, zawarł wcześniej przymierze z państwem lidyjskim oraz z Egiptem. Jak informuje Kronika Nabonida, w roku ataku sił medo-perskich był w Babilonie i brał udział w uroczystościach noworocznych, z okazji których do stolicy sprowadzono różne bóstwa Babilonii. O działaniach Cyrusa kronika donosi, że po wygraniu bitwy pod Opisem zajął miasto Sippar (ok. 60 km na pn. od Babilonu), a „Nabonid uciekł”. Następnie opisuje, jak Medowie i Persowie zdobyli Babilon, oraz wyjaśnia, że Nabonid wrócił do miasta i został pojmany (Ancient Near Eastern Texts, s. 306). Berossos, babiloński kapłan z III w. p.n.e., napisał, iż Nabonid wystąpił do bitwy z Cyrusem, ale poniósł porażkę i schronił się w Borsippie (na pd. pd. zach. od Babilonu), a po upadku Babilonu poddał się Cyrusowi i został deportowany do Karmanii (na pd. Persji). Sprawozdanie to harmonizuje z biblijną relacją z 5 rozdz. Daniela, według której władzę królewską w Babilonie w czasie jego zdobycia sprawował Belszaccar.

Jeśli chodzi o brak w 5 rozdz. Daniela bezpośredniej wzmianki o Nabonidzie, to warto zauważyć, iż relacja ta wspomina tylko o kilku wydarzeniach poprzedzających zdobycie Babilonu, a sam jego upadek opisuje zaledwie w kilku słowach. Niemniej na istnienie króla Nabonida najwyraźniej wskazują słowa z Daniela 5:7, 16, 29, gdzie Belszaccar proponuje Danielowi pozycję trzeciego władcy w królestwie, co sugeruje, iż Nabonid był pierwszy, a Belszaccar — drugi. W związku z tym prof. Dougherty zauważa: „Można uznać, że piąty rozdział Daniela jest zgodny z faktami, gdy pomija Nabonida milczeniem, bo jak się zdaje, nie brał on udziału w wydarzeniach związanych z wejściem Gobriasa [dowodzącego armią Cyrusa] do miasta” (Nabonidus and Belshazzar, ss. 195, 196; zob. też ss. 73, 170, 181; zob. Dn 5:1, przyp. w NW).

Interesujące są też wyraźne nawiązania do Belszaccara. Co prawda nie został wymieniony z imienia, ale na podstawie dalszych fragmentów tej kroniki (szp. II, w. 5, 10, 19, 23) Sidney Smith interpretuje ósmy wiersz pierwszej szpalty jako informację o powierzeniu przez Nabonida władzy królewskiej Belszaccarowi i uczynieniu go swym współwładcą (Babylonian Historical Texts: Relating to the Capture and Downfall of Babylon, Londyn 1924, s. 100). W Kronice Nabonida kilkakrotnie powtórzono, że ‛syn króla był w Akadzie [Babilonii]’, podczas gdy sam Nabonid przebywał w Temie (w Arabii). Okoliczność, iż nie wspomniano Belszaccara z imienia ani nie napomknięto o jego śmierci, nie stanowi podstawy do podważania dokładności natchnionej Księgi Daniela, w której imię Belszaccara pojawia się osiem razy i w której wzmianka o jego śmierci kończy dramatyczny opis zdobycia Babilonu, zamieszczony w rozdz. 5. Wręcz przeciwnie, znawcy tekstów klinowych przyznają, iż Kronika Nabonida jest niezwykle lakoniczna, a ponadto, jak już powiedziano, prawdopodobnie została napisana w celu zniesławienia Nabonida, a nie dokładnego przedstawienia faktów historycznych. Należałoby się więc zgodzić z R. P. Doughertym, który pisze w swej książce Nabonidus and Belshazzar (s. 200): „Biblijną relację można uznać za lepszą, ponieważ zawiera imię Belszaccara” (kursywa nasza).