Po jakimś czasie Sedekiasz zbuntował się przeciw Nebukadneccarowi i zaczął szukać oparcia w sojuszu z Egiptem (Eze 17:15; por. Jer 27:11-14). W rezultacie Babilończycy pod wodzą Nebukadneccara powrócili pod Jerozolimę i w 9 roku panowania Sedekiasza, 10 dnia miesiąca Tebet (grudzień/styczeń), przystąpili do oblężenia (2Kl 24:20; 25:1; 2Kn 36:13). Kiedy jednak usłyszeli, że z Egiptu wyruszyło wojsko faraona, chwilowo się wycofali (Jer 37:5). Zmusiwszy armię faraona do odwrotu, ponownie otoczyli Jerozolimę (Jer 37:7-10). W końcu 9 dnia miesiąca Tammuz (czerwiec/lipiec) 607 r. p.n.e. — w 11 roku panowania Sedekiasza (19 rok rządów Nebukadneccara, licząc od wstąpienia na tron, a 18 pełny rok panowania) — w murze Jerozolimy zrobiono wyłom. Sedekiasz i jego wojownicy uciekli, ale zostali dopędzeni na pustynnych równinach Jerycha. Ponieważ Nebukadneccar wcześniej wycofał się do Ribli „w krainie Chamat”, właśnie tam zaprowadzono Sedekiasza. Nebukadneccar kazał zabić wszystkich jego synów, a jego samego oślepił, spętał i zabrał do Babilonu. Kolejnymi poczynaniami zwycięskich wojsk, m.in. spaleniem świątyni i domów w Jerozolimie, wywiezieniem sprzętów świątynnych oraz uprowadzeniem jeńców, kierował Nebuzaradan, dowódca straży przybocznej. Nad tymi, którzy nie zostali wzięci do niewoli, Nebukadneccar ustanowił namiestnika Gedaliasza (2Kl 25:1-22; 2Kn 36:17-20; Jer 52:1-27, 29).

Dowódca straży przybocznej Nebukadneccara, stojący na czele wojsk, które w r. 607 p.n.e. zburzyły Jerozolimę. Wydaje się jednak, że Nebuzaradana nie było podczas oblężenia i zdobycia miasta, gdyż „przybył do Jerozolimy” jakiś miesiąc później — już po tym, jak król Sedekiasz został przyprowadzony do Nebukadneccara i oślepiony (2Kl 25:2-8; Jer 39:2, 3; 52:6-11).

„Siódmego dnia tego miesiąca” (piątego, czyli Ab) Nebuzaradan rozpoczął operację obejmującą złupienie skarbów świątyni, zburzenie murów, wzięcie jeńców i pozostawienie na miejscu niektórych spośród prostego ludu; najwyraźniej obozował wtedy pod miastem (2Kl 25:8-20; Jer 39:8-10; 43:5, 6; 52:12-26). Trzy dni później, dziesiątego dnia tego miesiąca, „wkroczył do Jerozolimy” (BWP) i po dokonaniu inspekcji podpalił dom Jehowy i puścił z dymem całe miasto (Jer 52:12, 13). Flawiusz zauważa, iż dokładnie tego samego dnia, w którym spłonęła świątynia Salomona — dziesiątego dnia piątego miesiąca — w 70 r. n.e. spłonęła świątynia przebudowana przez Heroda (Wojna żydowska, VI, IV, 5, 8 [250, 268]; zob. AB).