Po upływie trzech kolejnych lat (ok. 609 p.n.e.) Sedekiasz zlekceważył słowo Jehowy przekazane przez Jeremiasza oraz przysięgę, którą sam złożył na imię Jehowy. Wypowiedział posłuszeństwo Nebukadneccarowi i wyprawił do Egiptu posłańców z prośbą o pomoc wojskową (2Kl 24:20; 2Kn 36:13; Jer 52:3; Eze 17:15). W rezultacie Nebukadneccar ruszył z armią przeciw Jerozolimie. Zaczął ją oblegać „w dziewiątym roku, w miesiącu dziesiątym, w dziesiątym dniu tego miesiąca” (Eze 24:1-6).

Upadek Jerozolimy. „W jedenastym roku Sedekiasza [607 p.n.e.], w miesiącu czwartym, dziewiątego dnia tego miesiąca”, wróg zrobił wyłom w murach Jerozolimy. Pod osłoną nocy Sedekiasz z wojownikami próbował uciec. Dogoniono go na pustynnych równinach Jerycha i zabrano do Nebukadneccara do Ribli. Na jego oczach zabito mu synów. Ponieważ on sam miał wtedy jakieś 32 lata, chłopcy ci musieli być jeszcze bardzo młodzi. Następnie oślepiono go, zakuto w miedziane okowy i zabrano do Babilonu, gdzie aż do śmierci przebywał w domu pod strażą (2Kl 25:2-7; Jer 39:2-7; 44:30; 52:6-11; por. Jer 24:8-10; Eze 12:11-16; 21:25-27).