Niewierzący a zbór chrześcijański

11, 12. (a) Jaka dalsza zmiana nastąpiła, gdy wspomniany Etiopczyk dał się ochrzcić? (b) Jak pasowało to do wypowiedzi z Listu do Filipian 2:12, 13?

¹¹ Jezus polecił swoim naśladowcom: „Idźcie więc i pozyskujcie uczniów wśród ludzi ze wszystkich narodów, chrzcząc ich w imię Ojca i Syna, i ducha świętego, ucząc ich przestrzegać wszystkiego, co wam przykazałem” (Mateusza 28:19, 20). Wspomniany prozelita etiopski wiedział już o Jehowie i o duchu świętym, kiedy więc Filip pomógł mu zrozumieć i uznać, że Jezus jest mesjańskim Synem Bożym, urzędnik ten nadawał się do ochrzczenia. Mógł się w ten sposób stać pełnoprawnym członkiem ludu Bożego, kroczącego śladami Chrystusa. Oczywiście był on zarazem odpowiedzialny przed Bogiem, zobowiązany do ‛przestrzegania wszystkiego, co przykazano’ chrześcijanom. Jednakże łączyła się z tą odpowiedzialnością cudowna nadzieja: zbawienie!

¹² Po latach apostoł Paweł napisał, że wszyscy chrześcijanie muszą ‛z bojaźnią i ze drżeniem wypracowywać swoje wybawienie’. Ale cel ten można osiągnąć, „bo właśnie Bóg — przez wzgląd na to, co u Niego cieszy się uznaniem [eu·do·kiʹas] — oddziałuje na was, abyście i chcieli, i czynili” (Filipian 2:12, 13).

13. Jak chrześcijanie mieli się odnosić do osób, które nie były jeszcze tak przygotowane do chrztu, jak wspomniany dworzanin etiopski?

¹³ Nie wszyscy nawiązujący kontakt z prawdziwymi chrześcijanami byli równie chętni i przygotowani jak ów Etiopczyk, który tak szybko przystąpił do chrztu. Niektórzy, nie będąc Żydami ani prozelitami, bardzo mało albo wręcz nic nie wiedzieli o Jehowie i Jego drogach; ponadto nie kierowali się w życiu Jego miernikami moralnymi. Jak należało ich traktować? Chrześcijanie mieli się wzorować na przykładzie Jezusa. Z całą pewnością nie pochwalał on ani też nie usprawiedliwiał grzechu (Jana 5:14). Mimo to był wyrozumiały wobec grzeszników, którzy się do niego garnęli, pragnąc zharmonizować swoje postępowanie z zasadami Bożymi (Łukasza 15:1-7).

14, 15. Kto jeszcze prócz namaszczonych chrześcijan przychodził na zebrania zboru korynckiego? Jak osoby te mogły się między sobą różnić pod względem postępów duchowych?

¹⁴ Tolerancyjne odnoszenie się chrześcijan do osób dopiero poznających Boga znajduje potwierdzenie w wypowiedzi Pawła na temat zebrań w Koryncie. Omawiając sposób korzystania z cudownych darów ducha, które początkowo wyróżniały chrystianizm jako religię cieszącą się błogosławieństwem Bożym, apostoł wspomniał o „wierzących” i „niewierzących” (1 Koryntian 14:22). „Wierzącymi” byli ci, którzy przyjęli Chrystusa i zostali ochrzczeni (Dzieje Apostolskie 8:13; 16:31-34). „Wielu z Koryntian, którzy słuchali, zaczynało wierzyć i dawało się ochrzcić” (Dzieje Apostolskie 18:8).

¹⁵ List 1 do Koryntian 14:24 świadczy o tym, że na tamtejsze zebrania przychodzili też i byli przyjmowani ‛niewierzący oraz przeciętni ludzie’.b Zapewne nie wszyscy poczynili jednakowe postępy w studiowaniu Słowa Bożego i stosowaniu się do niego we własnym życiu. Niektórzy może w dalszym ciągu dopuszczali się grzechów. Inni mogli już w pewnej mierze przyswoić sobie wiarę, dokonać określonych zmian w swoim życiu i jeszcze przed chrztem rozmawiać z drugimi o poznanych prawdach.

16. Jakie korzyści mogły takie osoby odnieść z przebywania wśród chrześcijan na zebraniach zborowych?

¹⁶ Oczywiście żadna z takich nie ochrzczonych osób nie była jeszcze „w Panu” (1 Koryntian 7:39). Jeżeli w przeszłości dopuszczały się poważnych uchybień pod względem moralnym i duchowym, to rzecz zrozumiała, że potrzebowały czasu na dostosowanie się do mierników Bożych. Dopóki jednak nie usiłowały podstępnie podkopywać wiary członków zboru ani kalać jego czystości, były serdecznie zapraszane. Wszystko, co widziały i słyszały na zebraniach, mogło dla nich stanowić „upomnienie”, wskutek czego ‛wychodziły na jaw tajemnice ich serc’ (1 Koryntian 14:23-25; 2 Koryntian 6:14).

Zachowywanie uznania Bożego wiedzie do wybawienia

17. Jak w I wieku spełniły się słowa Łukasza 2:14?

¹⁷ Dzięki publicznej działalności ewangelizacyjnej, jaką prowadzili ochrzczeni naśladowcy Chrystusa w pierwszym stuleciu, tysiące ludzi usłyszało dobrą nowinę. Osoby te zaczynały dawać wiarę temu, co im głoszono, okazywały skruchę za dawniejsze postępowanie i bywały ochrzczone, składając „publiczne wyznanie ku wybawieniu” (Rzymian 10:10-15; Dzieje Apostolskie 2:41-44; 5:14; Kolosan 1:23). Co do takich nowo ochrzczonych nie mogło być wątpliwości, że cieszą się uznaniem Jehowy, gdy Bóg ich namaścił duchem świętym na dowód przybrania za duchowych synów. Apostoł Paweł napisał: „Z góry bowiem upatrzył nas sobie do przybrania za synów dzięki Jezusowi Chrystusowi, według uznania [eu·do·kiʹan] Jego woli” (Efezjan 1:5). Zatem już w pierwszym stuleciu zaczęło się sprawdzać to, co przepowiedzieli aniołowie przy narodzeniu Jezusa: Ugruntowywał się „pokój wśród ludzi dobrej woli [czyli: ludzi cieszących się uznaniem Bożym]” (Łukasza 2:14).

Co oznaczały słowa Boga?

4. (a) Jakie znaczenie miewa greckie słowo, które w cytowanym oświadczeniu Bożym oddano przez „uznać”? (b) Dlaczego użycie go w tym wypadku zasługuje na szczególną uwagę?

⁴ W przytoczonym sprawozdaniu ewangelicznym utrwalono Bożą wypowiedź: „Jest moim Synem (...), którego uznałem”, przy czym ostatni z tych wyrazów jest tłumaczeniem greckiego czasownika eu·do·keʹo (Mateusza 3:17; Marka 1:11; Łukasza 3:22). Oznacza on głównie: „odczuwać głębokie zadowolenie, odnosić się z uznaniem, mieć w czymś upodobanie”, a jego forma rzeczownikowa występuje w znaczeniu: „dobrej woli, upodobania, uznania, przychylności, życzenia”. Eu·do·keʹo nie ogranicza się do uznania Bożego. Na przykład zbory chrześcijańskie w Macedonii „uznały za stosowne” podzielić się dobrami materialnymi ze współwyznawcami (Rzymian 10:1; 15:26, BT; 2 Koryntian 5:8; 1 Tesaloniczan 2:8; 3:1). Ale Jezus usłyszał słowa uznania nie od ludzi, lecz od Boga, a omawiane określenie zostało użyte w stosunku do niego dopiero po chrzcie (Mateusza 17:5; 2 Piotra 1:17). Rzecz ciekawa, że w Ewangelii według Łukasza 2:52, gdzie jest mowa o Jezusie jako nie ochrzczonym młodzieńcu darzonym „łaską” przez Boga i ludzi, użyto innego wyrazu — chaʹris.

5. (a) Skąd wiadomo, że niedoskonali ludzie mogą sobie zaskarbić uznanie Boże? (b) Kim są „ludzie dobrej woli”?

⁵ Czy niedoskonali ludzie, tacy jak my, również mogą sobie zaskarbić uznanie Boże? Odpowiedź na szczęście jest twierdząca. Przy narodzeniu Jezusa aniołowie oznajmili: „Chwała Bogu na wysokościach, a na ziemi pokój wśród ludzi [Jego] dobrej woli [eu·do·kiʹas]” (Łukasza 2:14). Z dosłownego tłumaczenia tekstu greckiego wynika, iż aniołowie śpiewali o błogosławieństwach czekających „ludzi, których Bóg uznaje”, bądź „ludzi, o których dobrze myśli”.a Na temat użytych tutaj słów en anthroʹpois eu·do·kiʹas tak pisze profesor Hans Bietenhard: „Wyrażenie to odnosi się do ludzi mających upodobanie Boże (...). Nie chodzi tu więc o dobrą wolę ludzi (...). Chodzi o niezawisłą i łaskawą wolę Bożą, która sobie wybiera osoby mające dostąpić zbawienia”. A zatem z Ewangelii Łukasza 2:14 wypływa wniosek, od dawna już głoszony przez Świadków Jehowy, że dzięki oddaniu się Bogu i ochrzczeniu niedoskonały człowiek może zostać zaliczony do ludzi dobrej woli Stwórcy, ludzi cieszących się Jego uznaniem!¹