„Idźcie więc i czyńcie uczniów z ludzi ze wszystkich narodów, chrzcząc ich (...), ucząc ich przestrzegać wszystkiego, co wam nakazałem” (MATEUSZA 28:19, 20).

1. Jaką decyzję podjął naród izraelski u stóp góry Synaj?

JAKIEŚ 3500 lat temu cały naród złożył ślub Bogu. Izraelici zgromadzeni u stóp góry Synaj uroczyście oznajmili: „Wszystko, co rzekł Jehowa, jesteśmy gotowi czynić”. Od tej chwili byli ludem oddanym Bogu, Jego „szczególną własnością” (Wyjścia 19:5, 8; 24:3). Mogli liczyć na to, że Jehowa zapewni im ochronę i że oni sami oraz ich potomkowie będą zamieszkiwać „ziemię mlekiem i miodem płynącą” (Kapłańska 20:24).

2. Jaką więzią z Bogiem mogą się dzisiaj cieszyć ludzie?

² Niestety, jak przyznał psalmista Asaf, Izraelici „nie dotrzymali przymierza Bożego i nie chcieli chodzić według Jego prawa” (Psalm 78:10). Złamali przyrzeczenie złożone przez praojców. W końcu utracili swą szczególną więź z Bogiem (Kaznodziei 5:4; Mateusza 23:37, 38). Dlatego Jehowa „zwrócił uwagę na narody, aby z nich wziąć lud dla swego imienia” (Dzieje 15:14). A w obecnych dniach ostatnich zgromadza „wielką rzeszę, której żaden człowiek nie zdołał policzyć, ze wszystkich narodów i plemion, i ludów, i języków”. Ludzie ci radośnie wołają: „Wybawienie zawdzięczamy naszemu Bogu, który zasiada na tronie, i Barankowi” (Objawienie 7:9, 10).

3. Jakie działania należy podjąć, by nawiązać osobistą więź z Bogiem?

³ Kto pragnie znaleźć się wśród osób utrzymujących cenną więź z Jehową, musi Mu się oddać i publicznie usymbolizować to chrztem w wodzie. Jest to zgodne z poleceniem, które Jezus dał swym uczniom: „Idźcie więc i czyńcie uczniów z ludzi ze wszystkich narodów, chrzcząc ich w imię Ojca i Syna, i ducha świętego, ucząc ich przestrzegać wszystkiego, co wam nakazałem” (Mateusza 28:19, 20). Izraelici słuchali, jak Mojżesz odczytywał „księgę przymierza” (Wyjścia 24:3, 7, 8). Dzięki temu rozumieli, czego wymaga od nich Jehowa. Podobnie dzisiaj zanim ktoś zgłosi się do chrztu, musi dobrze poznać wolę Boga, wyłuszczoną w Jego Słowie, Biblii.

4. Co muszą zrobić osoby, które chciałyby zostać ochrzczone? (Zobacz ramkę powyżej).

⁴ Jezus chciał, aby jego naśladowcy mieli wiarę opartą na solidnym fundamencie, i to jeszcze przed chrztem. Polecił nie tylko iść i czynić uczniów, ale także uczyć ich ‛przestrzegać wszystkiego, co nakazał’ (Mateusza 7:24, 25; Efezjan 3:17-19). Zanim więc ktoś będzie gotowy do chrztu, zazwyczaj wcześniej studiuje Biblię przez kilka miesięcy, rok lub nawet dwa lata — nie podejmuje zatem pochopnej, nieprzemyślanej decyzji. Tuż przed chrztem kandydaci odpowiadają na dwa ważne pytania. Ponieważ Jezus zachęcał, by nasze ‛słowo Tak znaczyło Tak, a nasze Nie — Nie’, warto się bliżej przyjrzeć tym dwom pytaniom (Mateusza 5:37).

Skrucha i oddanie się Bogu

5. Jakich dwóch podstawowych kroków dotyczy pierwsze pytanie kierowane do kandydatów do chrztu?

⁵ Najpierw kandydaci do chrztu są pytani, czy okazali skruchę za dotychczasowy sposób życia oraz czy oddali się Jehowie na spełnianie Jego woli. Pytanie to wskazuje na dwa istotne kroki, które należy uczynić jeszcze przed chrztem — trzeba okazać skruchę i oddać się Bogu.

6, 7. (a) Dlaczego wszyscy kandydaci do chrztu muszą okazać skruchę? (b) Do dokonania jakich zmian powinna nas pobudzić skrucha?

⁶ Dlaczego przed chrztem trzeba okazać skruchę? Apostoł Paweł wyjaśnia: „My wszyscy swego czasu postępowaliśmy zgodnie z pragnieniami naszego ciała” (Efezjan 2:3). Zanim zdobyliśmy dokładną wiedzę o woli Bożej, żyliśmy według zasad i wartości uznawanych przez ten świat. Na nasze poczynania miał wpływ „bóg tego systemu rzeczy”, Szatan (2 Koryntian 4:4). Ale gdy poznaliśmy zamierzenie Jehowy, postanowiliśmy „żyć już nie dla pragnień ludzkich, lecz dla woli Bożej” (1 Piotra 4:2).

⁷ Taka radykalna zmiana przysparza wielu korzyści. Przede wszystkim umożliwia nawiązanie cennej więzi z Jehową, co Dawid przyrównał do wejścia do „namiotu” Boga i na Jego „świętą górę”. To doprawdy wielkie wyróżnienie! (Psalm 15:1). Oczywiście Jehowa nie udostępnia tego przywileju na chybił trafił — zaprasza tylko człowieka, który „postępuje nienagannie i czyni to, co prawe, oraz mówi prawdę w swoim sercu” (Psalm 15:2). W zależności od tego, jak postępowaliśmy przed poznaniem prawdy, sprostanie tym warunkom może od nas wymagać dokonania przeobrażeń — zarówno w postępowaniu, jak i w usposobieniu (1 Koryntian 6:9-11; Kolosan 3:5-10). Skłoni nas do nich skrucha — głęboki żal za dotychczasowy tryb życia, a także mocne postanowienie podobania się Jehowie. Dzięki temu zdobędziemy się na całkowitą zmianę — przestaniemy zdążać do samolubnych, świeckich celów i wstąpimy na drogę zjednującą nam uznanie Boże (Dzieje 3:19).

8. Na czym polega oddanie się Bogu i jaki ma związek z chrztem?

⁸ Pierwsze pytanie zadawane kandydatom do chrztu dotyczy też tego, czy oddali się oni Bogu na spełnianie Jego woli. To bardzo ważny krok poprzedzający zanurzenie. W żarliwej modlitwie wyrażamy pragnienie oddania swego życia Jehowie poprzez Jezusa Chrystusa (Rzymian 14:7, 8; 2 Koryntian 5:15). W ten sposób uznajemy Jehowę za swego Pana i Właściciela i odtąd znajdujemy upodobanie w wykonywaniu Jego woli, tak jak to robił Jezus (Psalm 40:8; Efezjan 6:6). Tę uroczystą obietnicę składamy Jehowie tylko raz. Ale ponieważ czynimy to w osobistej modlitwie, w dniu chrztu mamy sposobność publicznie potwierdzić, że oddaliśmy się naszemu niebiańskiemu Ojcu (Rzymian 10:10).

9, 10. (a) Z czym się wiąże spełnianie woli Bożej? (b) Jak nawet hitlerowscy prześladowcy uznawali fakt, że jesteśmy oddani Bogu?

⁹ Jak możemy się wzorować na Jezusie w spełnianiu woli Bożej? On sam wyjaśnił swym uczniom: „Jeżeli ktoś chce pójść za mną, niech się zaprze samego siebie i weźmie swój pal męki, i stale mnie naśladuje” (Mateusza 16:24). Wskazał zatem na trzy sprawy. Po pierwsze, musimy ‛zaprzeć się samych siebie’. Odrzucamy swe samolubne, grzeszne skłonności i zwracamy się ku Bożym radom i wskazówkom. Po drugie, ‛bierzemy swój pal męki’. W czasach Jezusa pal męki był symbolem hańby i cierpienia. Jako chrześcijanie, zgadzamy się znosić cierpienia ze względu na dobrą nowinę (2 Tymoteusza 1:8). Gdy świat nas wyszydza lub potępia, podobnie jak Chrystus ‛gardzimy hańbą’, ciesząc się zarazem, że zaskarbiamy sobie uznanie Boga (Hebrajczyków 12:2). Wreszcie po trzecie, chcemy stale naśladować Jezusa (Psalm 73:26; 119:44; 145:2).

¹⁰ Co ciekawe, nierzadko nawet przeciwnicy muszą przyznać, że Świadkowie Jehowy to ludzie bez reszty oddani Bogu. Na przykład w hitlerowskim obozie koncentracyjnym w Buchenwaldzie od tych, którzy odmówili wyrzeczenia się wiary, wymagano podpisania następującego oświadczenia: „W dalszym ciągu jestem zdeklarowanym Badaczem Pisma Świętego i nigdy nie złamię przysięgi danej Jehowie”. Te słowa z pewnością wyrażają nastawienie wszystkich wiernych sług Bożych! (Dzieje 5:32).

Utożsamienie się ze Świadkami Jehowy

11. Jakiego zaszczytu dostępuje osoba przyjmująca chrzest?

¹¹ Drugie pytanie dotyczy tego, czy kandydaci do chrztu rozumieją, że przez ten akt utożsamiają się ze Świadkami Jehowy. Po zanurzeniu zostają ordynowanymi sługami Jehowy, noszącymi Jego imię. Jest to wielki zaszczyt, ale też wielka odpowiedzialność. Ponadto tym, którzy dochowają wierności wobec Boga, chrzest otwiera drogę do uzyskania wiecznotrwałego wybawienia (Mateusza 24:13).

12. Do czego zobowiązuje nas zaszczyt występowania w imieniu Jehowy?

¹² Występowanie w imieniu Boga Wszechmocnego, Jehowy, to niewątpliwie wyjątkowy przywilej. Prorok Micheasz napisał: „Wszystkie ludy, każdy z nich, będą chodzić w imieniu swego boga; my natomiast będziemy chodzić w imieniu Jehowy, naszego Boga, po czas niezmierzony, już na zawsze” (Micheasza 4:5). Ale ten zaszczyt do czegoś nas zobowiązuje: musimy robić wszystko, by żyć w sposób przysparzający chwały imieniu, które nosimy. Paweł przypomniał chrześcijanom w Rzymie, że jeśli ktoś nie żyje zgodnie z tym, czego naucza, to ściąga hańbę na imię Boże (Rzymian 2:21-24).

13. Dlaczego oddani słudzy Boga Jehowy mają obowiązek o Nim świadczyć?

¹³ Kto zostaje Świadkiem Jehowy, zobowiązuje się również do mówienia o Nim innym ludziom. Jehowa zachęcił członków oddanego Mu narodu izraelskiego, by byli Jego świadkami i obwieszczali, że tylko On po wiek wieków jest prawdziwym Bogiem (Izajasza 43:10-12, 21). Niestety, naród ten nie wywiązał się ze swego zadania i w końcu został całkowicie odrzucony przez Boga. Dzisiaj prawdziwi chrześcijanie z dumą świadczą o Jehowie. Czynią tak, bo Go kochają i pragną uświęcać Jego imię. Czy moglibyśmy milczeć, znając prawdę o naszym niebiańskim Ojcu i Jego zamierzeniu? Podzielamy uczucia apostoła Pawła, który napisał: „Nałożono na mnie konieczność. Doprawdy, biada mi, gdybym nie oznajmiał dobrej nowiny!” (1 Koryntian 9:16).

14, 15. (a) Jaką rolę w naszym rozwoju duchowym odgrywa organizacja Jehowy? (b) Z jakich pomocy możemy korzystać?

¹⁴ Drugie pytanie przypomina też kandydatom do chrztu, że są zobowiązani współpracować z organizacją kierowaną duchem Jehowy. Nie służymy Bogu w pojedynkę, potrzebujemy bowiem pomocy, wsparcia i zachęt „całej społeczności braci” (1 Piotra 2:17; 1 Koryntian 12:12, 13). Organizacja Boża wydatnie przyczynia się do naszego duchowego rozwoju. Udostępnia mnóstwo publikacji biblijnych, które pozwalają nam nabywać wiedzy, radzić sobie z problemami oraz pielęgnować bliską więź z Bogiem. Podobnie jak matka troszczy się, by jej dziecko było dobrze odżywione i zadbane, tak też „niewolnik wierny i roztropny” dostarcza nam we właściwym czasie obfitego pokarmu duchowego, byśmy mogli dalej się rozwijać (Mateusza 24:45-47; 1 Tesaloniczan 2:7, 8).

¹⁵ Na cotygodniowych zebraniach otrzymujemy niezbędne pouczenia oraz zachęty do pozostawania wiernymi Świadkami Jehowy (Hebrajczyków 10:24, 25). Na zajęciach szkoły teokratycznej uczymy się publicznego przemawiania, a na zebraniach służby doskonalimy umiejętność przedstawiania naszego orędzia. Dzięki zebraniom i osobistemu studium publikacji biblijnych możemy dostrzec, jak duch Jehowy kieruje organizacją Bożą. Za pomocą tych narzędzi Bóg ostrzega nas przed niebezpieczeństwami, przygotowuje do pełnienia skutecznej służby i pomaga zachowywać duchową czujność (Psalm 19:7, 8, 11; 1 Tesaloniczan 5:6, 11; 1 Tymoteusza 4:13).

Chrzest — z jakich pobudek

16. Co nas skłania do oddania się Jehowie?

¹⁶ Dwa pytania zadawane kandydatom do chrztu przypominają im o znaczeniu tego kroku i o związanej z nim odpowiedzialności. Co zatem powinno ich skłaniać do podjęcia tej decyzji? Zostajemy uczniami Chrystusa nie pod jakąś presją, lecz dlatego, że Jehowa nas do siebie ‛pociągnął’ (Jana 6:44). „Bóg jest miłością”, więc Jego głównym atrybutem jako Władcy wszechświata jest właśnie miłość, a nie siła (1 Jana 4:8). Jego wyjątkowe przymioty oraz sposób, w jaki z nami postępuje, przyciągają nas do Niego. Jehowa dał za nas swego jednorodzonego Syna i roztacza przed nami najwspanialsze widoki na przyszłość (Jana 3:16). To z kolei pobudza nas do oddania Mu swego życia (Przysłów 3:9; 2 Koryntian 5:14, 15).

17. Czego nie oznacza nasze oddanie?

¹⁷ Oddajemy się nie jakiejś sprawie czy dziełu, ale samemu Jehowie. Bóg powierza swym sługom coraz to nowe zadania, ale oni pozostają Mu niezmiennie oddani. Na przykład Abrahamowi zlecił całkiem inną pracę niż Jeremiaszowi (Rodzaju 13:17, 18; Jeremiasza 1:6, 7). Niemniej obaj uczynili to, co Jehowa im nakazał, ponieważ Go kochali i pragnęli wiernie spełniać Jego wolę. W obecnym czasie końca wszyscy ochrzczeni naśladowcy Chrystusa starają się wypełniać zadanie głoszenia dobrej nowiny i czynienia uczniów (Mateusza 24:14; 28:19, 20). Sumienne wywiązywanie się z tego obowiązku jest pięknym sposobem pokazania głębi miłości i szczerego oddania naszemu niebiańskiemu Ojcu (1 Jana 5:3).

18, 19. (a) Co publicznie oznajmiamy, gdy dajemy się ochrzcić? (b) Co rozważymy w następnym artykule?

¹⁸ Nie ulega wątpliwości, że chrzest umożliwia uzyskanie wielu błogosławieństw, nie należy więc traktować go lekko (Łukasza 14:26-33). Stanowi wyraz najważniejszego w życiu postanowienia (Łukasza 9:62). Kiedy dajemy się ochrzcić, niejako publicznie oświadczamy: „Bóg ten jest bowiem naszym Bogiem po czas niezmierzony, na zawsze. On będzie nas prowadził, dopóki nie pomrzemy” (Psalm 48:14).

¹⁹ Następny artykuł odpowie na jeszcze inne pytania mogące się nasunąć w związku z chrztem: Czy istnieją jakieś uzasadnione powody, by powstrzymywać się od tego kroku? Czy jakieś znaczenie ma wiek? Jak wszyscy mogą się przyczynić do podkreślenia powagi tej chwili?

„Cóż stoi na przeszkodzie, bym został ochrzczony?” (DZIEJE 8:36).

1, 2. Jak uczeń Filip zagadnął etiopskiego dostojnika i co świadczyło o pobożności tego mężczyzny?

MNIEJ WIĘCEJ w rok lub dwa lata po śmierci Jezusa pewien dostojnik jechał na południe drogą prowadzącą z Jerozolimy do Gazy. Czekała go męcząca podróż rydwanem, miał bowiem do pokonania półtora tysiąca kilometrów. Przybył z Etiopii do Jerozolimy, by oddawać cześć Jehowie. Wracając do domu, mądrze wykorzystywał czas na czytanie Słowa Bożego. Jehowa dostrzegł jego głęboką wiarę i szczerość i za pośrednictwem anioła skierował do niego ucznia Filipa (Dzieje 8:26-28).

² Filip nie miał trudności z nawiązaniem rozmowy, ponieważ Etiopczyk zgodnie z ówczesnym zwyczajem czytał na głos. Słychać było, że odczytuje ze zwoju fragment proroctwa Izajasza. Filip zadał mu proste, lecz pobudzające do myślenia pytanie: „Czy istotnie rozumiesz, co czytasz?” Następnie omówił z nim fragment z Księgi Izajasza 53:7, 8, a potem zaczął ‛oznajmiać mu dobrą nowinę o Jezusie’ (Dzieje 8:29-35).

3, 4. (a) Dlaczego Filip bezzwłocznie ochrzcił Etiopczyka? (b) Jakie pytania rozważymy?

³ Etiopczyk w lot pojął rolę, jaką w zamierzeniu Bożym odgrywa Jezus, oraz potrzebę zostania jego ochrzczonym uczniem. Gdy zobaczył zbiornik wodny, zapytał Filipa: „Cóż stoi na przeszkodzie, bym został ochrzczony?” Oczywiście sytuacja tego dostojnika była wyjątkowa. Już wierzył on w Jehowę i oddawał Mu cześć jako prozelita. Prawdopodobnie nie miałby szybko następnej sposobności do przyjęcia chrztu. A co ważniejsze, rozumiał wymagania Boże i pragnął się do nich całkowicie dostosować. Filip z radością zgodził się go ochrzcić, po czym Etiopczyk ‛uradowany pojechał dalej swoją drogą’. Po powrocie do ojczyzny niewątpliwie był entuzjastycznym głosicielem dobrej nowiny (Dzieje 8:36-39).

⁴ Decyzji o oddaniu się Bogu i chrzcie nie należy traktować lekko ani podejmować pochopnie, ale przykład etiopskiego dostojnika pokazuje, że niektórzy bywali ochrzczeni wkrótce po usłyszeniu prawdy biblijnej.a Warto więc rozważyć następujące pytania: Co powinno poprzedzać ten krok? Jakie znaczenie może przy tym mieć wiek kandydata? Jakie należy zrobić wcześniej postępy duchowe? A przede wszystkim, dlaczego Jehowa wymaga, by Jego słudzy się chrzcili?

Uroczyste zobowiązanie

5, 6. (a) Jak w przeszłości lud Jehowy reagował na Jego miłość? (b) Jaką więzią z Bogiem możemy się cieszyć po chrzcie?

⁵ Po wyzwoleniu Izraelitów z Egiptu Jehowa obiecał, że uczyni z nich „szczególną własność” i „naród święty” oraz że będzie ich miłował i ochraniał. Aby jednak tego dostąpić, musieli odpowiednio zareagować na Jego miłość. I rzeczywiście tak zrobili — zgodzili się ‛czynić wszystko, co rzekł Jehowa’, a także zawrzeć z Nim przymierze (Wyjścia 19:4-9). W I wieku n.e. Jezus polecił swym naśladowcom wyszukiwać uczniów z ludzi ze wszystkich narodów oraz chrzcić tych, którzy przyjmowali jego nauki. Aby cieszyć się bliską więzią z Bogiem, należało uwierzyć w Jezusa Chrystusa, a następnie dać się ochrzcić (Mateusza 28:19, 20; Dzieje 2:38, 41).

⁶ Te relacje biblijne potwierdzają, że Jehowa błogosławi tym, którzy uroczyście przyrzekają Mu służyć i później wywiązują się z danego słowa. Dla chrześcijan oddanie się Bogu i chrzest to kroki niezbędne do zapewnienia sobie Jego przychylności. Jesteśmy zdecydowani chodzić drogami Jehowy i zabiegać o Jego kierownictwo (Psalm 48:14). A On niejako chwyta nas za rękę i prowadzi właściwą drogą (Psalm 73:23; Izajasza 30:21; 41:10, 13).

7. Dlaczego oddanie się Bogu i chrzest to sprawa osobista?

⁷ Do poczynienia wspomnianych kroków musi nas pobudzać miłość do Jehowy i pragnienie służenia Mu. Nikt nie powinien zgłaszać się do chrztu tylko dlatego, że zdaniem innych studiuje Biblię już wystarczająco długo albo dlatego, że robią to jego przyjaciele. Oczywiście rodzice oraz inni dojrzali chrześcijanie mogą zachęcać taką osobę do przemyślenia kwestii oddania się Bogu i chrztu. W dniu Pięćdziesiątnicy apostoł Piotr nawoływał swych słuchaczy, by ‛dali się ochrzcić’ (Dzieje 2:38). Niemniej oddanie się Bogu na spełnianie Jego woli jest sprawą osobistą i nikt nie może podjąć tej decyzji za nas. Każdy powinien to uczynić samodzielnie (Psalm 40:8).

Odpowiednie przygotowanie się do chrztu

8, 9. (a) Dlaczego w świetle Pisma Świętego nie należy chrzcić niemowląt? (b) Jakie postępy duchowe powinien zrobić przed chrztem młody człowiek?

⁸ Czy dzieci mogą podjąć dojrzałą decyzję o oddaniu się Bogu? Pismo Święte nie ustala konkretnej granicy wieku dla kandydatów do chrztu. Ale niemowlęta z pewnością nie są w stanie okazać wiary w Boga ani Mu się oddać (Dzieje 8:12). Historyk August Neander napisał o chrześcijanach z I wieku n.e.: „Początkowo chrztu udzielano tylko dorosłym, ponieważ ludzie uważali zwykle, że chrzest musi iść w parze z wiarą” (Allgemeine Geschichte der christlichen Religion und Kirche).

⁹ Niektóre dzieci wcześniej niż inne zaczynają rozumieć sprawy duchowe. Zanim jednak młody człowiek zostanie ochrzczony, musi podobnie jak dorosły nawiązać osobistą więź z Jehową, poznać podstawowe nauki biblijne oraz dobrze zrozumieć, co oznacza oddanie się Bogu.

10. Jakie kroki muszą poprzedzić oddanie się Bogu i chrzest?

¹⁰ Jezus polecił swym naśladowcom uczyć drugich wszystkiego, co im nakazał (Mateusza 28:20). A zatem nowy uczeń musi przede wszystkim dokładnie poznać prawdę biblijną, dzięki czemu zrodzi się w nim wiara w Jehowę i Jego Słowo (Rzymian 10:17; 1 Tymoteusza 2:4; Hebrajczyków 11:6). Gdy prawda poruszy jego serce, skłoni go do okazania skruchy i porzucenia dotychczasowego stylu życia (Dzieje 3:19). W końcu ktoś taki postanawia oddać się Jehowie i zgodnie z poleceniem Jezusa przyjąć chrzest.

11. Dlaczego należy regularnie uczestniczyć w dziele głoszenia jeszcze przed chrztem?

¹¹ Innym ważnym krokiem poprzedzającym chrzest jest udział w głoszeniu dobrej nowiny o Królestwie. To najważniejsze zadanie, jakie Jehowa wyznaczył swym sługom żyjącym w dniach ostatnich (Mateusza 24:14). Nieochrzczeni głosiciele mogą czerpać radość z mówienia o swej wierze innym. Przygotowują się w ten sposób do regularnego i gorliwego pełnienia tej służby po chrzcie (Rzymian 10:9, 10, 14, 15).

Czy coś powstrzymuje cię od chrztu?

12. Co może powstrzymywać niektóre osoby od chrztu?

¹² Niektórzy wzbraniają się przed tą decyzją, ponieważ obawiają się związanej z nią odpowiedzialności. Zdają sobie sprawę, że chcąc się dostosować do zasad Jehowy, musieliby dokonać w życiu znaczących zmian. Inni obawiają się, że po chrzcie trudno im będzie sprostać wymaganiom stawianym przez Boga. Ten i ów może nawet sobie myśleć: „Kto wie, czy nie zrobię kiedyś czegoś złego, za co będę musiał zostać wykluczony ze zboru”.

13. Co w czasach Jezusa powstrzymywało niektórych ludzi od pójścia w jego ślady?

¹³ Za dni Jezusa niektórzy nie zostali jego uczniami, bo pozwolili, by na przeszkodzie stanęły im sprawy osobiste lub więzy rodzinne. Pewien uczony w Piśmie zadeklarował chęć pójścia za Jezusem, dokądkolwiek on się uda. Ale Chrystus uprzedził go, iż często nie ma nawet gdzie przenocować. Kiedy zachęcał innego słuchacza, by został jego naśladowcą, ten odparł, że najpierw musi ‛pogrzebać ojca’. Być może zamiast od razu pójść za Jezusem, wolał pozostać w domu aż do śmierci ojca. Z kolei trzeci mężczyzna zastrzegł, że zanim przyłączy się do Jezusa, chciałby ‛pożegnać się z domownikami’. Postawę tych ludzi Jezus nazwał ‛oglądaniem się wstecz’. Wynika stąd, że jeśli ktoś bardzo chce, to zawsze znajdzie wymówkę, by uchylić się od chrześcijańskich powinności (Łukasza 9:57-62).

14. (a) Jak zareagowali Piotr, Andrzej, Jakub i Jan, gdy Jezus wezwał ich, by zostali rybakami ludzi? (b) Dlaczego nie powinniśmy zwlekać z wzięciem na siebie jarzma Jezusa?

¹⁴ Jakże inny przykład dali Piotr, Andrzej, Jakub i Jan! Kiedy Jezus zaprosił ich, by się do niego przyłączyli i zostali rybakami ludzi, „od razu porzucili sieci i poszli za nim” (Mateusza 4:19-22). Nie ociągali się z decyzją, dzięki czemu przekonali się o prawdziwości jego późniejszych słów: „Weźcie na siebie moje jarzmo i uczcie się ode mnie, bo jestem łagodnie usposobiony i uniżony w sercu, a znajdziecie pokrzepienie dla dusz waszych. Albowiem moje jarzmo jest miłe, a moje brzemię lekkie” (Mateusza 11:29, 30). W chwili chrztu rzeczywiście bierzemy na siebie jarzmo odpowiedzialności, ale Jezus zapewnia nas, że jest ono miłe i lekkie i że przyniesie nam prawdziwe orzeźwienie.

15. Jak przykład Mojżesza i Jeremiasza pokazuje, że możemy polegać na wsparciu od Jehowy?

¹⁵ Lęk przed niedopisaniem to oczywiście całkiem naturalne uczucie. Mojżesz i Jeremiasz początkowo obawiali się podjąć zadań zleconych im przez Jehowę (Wyjścia 3:11; Jeremiasza 1:6). Jak Bóg dodał im śmiałości? Mojżeszowi powiedział: „Okażę, że jestem z tobą”, a Jeremiasza zapewnił: „Jestem z tobą, by cię wyzwolić” (Wyjścia 3:12; Jeremiasza 1:8). My też możemy liczyć na Jego wsparcie. Miłość i zaufanie do Boga pomogą nam przezwyciężyć wątpliwości, czy zdołamy żyć zgodnie ze swym oddaniem. Apostoł Jan napisał: „W miłości nie ma bojaźni, lecz doskonała miłość precz odrzuca bojaźń” (1 Jana 4:18). Mały chłopiec może się bać, gdy musi iść sam, ale gdy tylko uchwyci się ręki ojca, strach znika. Jeżeli z całego serca ufamy Jehowie i chcemy z Nim chodzić, On obiecuje ‛wyprostować nasze ścieżki’ (Przysłów 3:5, 6).

Szczególnie uroczyste wydarzenie

16. Dlaczego chrzest polega na całkowitym zanurzeniu w wodzie?

¹⁶ Chrzest zazwyczaj jest poprzedzony okolicznościowym przemówieniem biblijnym. Pod koniec wykładu mówca prosi kandydatów o ‛publiczne wyznanie swej wiary’ przez udzielenie odpowiedzi na dwa pytania (Rzymian 10:10; zobacz ramkę na stronie 22). Następnie kandydaci zostają zanurzeni w wodzie, zgodnie z przykładem samego Jezusa. Biblia informuje, że po chrzcie Jezus „wyszedł z wody” (Mateusza 3:16; Marka 1:10). Wyraźnie z tego wynika że został w niej przez Jana Chrzciciela całkowicie zanurzony.b Takie całkowite zanurzenie trafnie symbolizuje wielką zmianę, jakiej dokonujemy w życiu — niejako umieramy dla poprzedniego stylu życia i zaczynamy nowe życie w służbie dla Boga.

17. Jak kandydaci do chrztu oraz obserwatorzy mogą się przyczynić do podkreślenia wagi tego wydarzenia?

¹⁷ Chrzest jest wydarzeniem poważnym, ale i radosnym. Biblia wskazuje, że gdy Jan zanurzał Jezusa w Jordanie, Syn Boży się modlił (Łukasza 3:21, 22). Zgodnie z tym przykładem kandydaci do chrztu też powinni zachowywać w tej szczególnej chwili należytą powagę. A skoro Biblia zachęca do ubierania się na co dzień w sposób nacechowany skromnością, o ileż bardziej jest to stosowne w dniu chrztu! (1 Tymoteusza 2:9). Również obserwatorzy mogą okazać należyty szacunek, gdy uważnie słuchają przemówienia do chrztu oraz przyglądają się temu wydarzeniu, zachowując porządek (1 Koryntian 14:40).

Błogosławieństwa, których zaznają ochrzczeni uczniowie

18, 19. Jakie przywileje i błogosławieństwa stają się możliwe dzięki chrztowi?

¹⁸ Po oddaniu się Bogu i chrzcie zostajemy członkami wyjątkowej rodziny. Po pierwsze, Jehowa staje się naszym Ojcem i Przyjacielem. Wcześniej byliśmy od Niego oddaleni, ale odtąd jesteśmy z Nim pojednani (2 Koryntian 5:19; Kolosan 1:20). Dzięki ofierze Chrystusa zbliżyliśmy się do Boga, a On zbliżył się do nas (Jakuba 4:8). Prorok Malachiasz napisał, że Jehowa obserwuje i słucha tych, którzy używają Jego imienia i je noszą, oraz zapisuje ich imiona w „księdze pamięci”. Bóg oświadcza: „Na pewno staną się moimi (...). I okażę im współczucie, jak człowiek okazuje współczucie swemu synowi, który mu służy” (Malachiasza 3:16-18).

¹⁹ Po drugie, chrzest umożliwia nam wejście w skład ogólnoświatowej społeczności braterskiej. Kiedy apostoł Piotr zapytał Jezusa, czego mogą się spodziewać jego naśladowcy za to, że zdobywają się na różne wyrzeczenia, usłyszał następującą obietnicę: „Każdy, kto opuścił domy lub braci, lub siostry, lub ojca, lub matkę, lub dzieci, lub pola ze względu na moje imię, otrzyma wielokrotnie więcej i odziedziczy życie wieczne” (Mateusza 19:29). Po latach Piotr pisał o ‛całej społeczności braci na świecie’. Apostoł osobiście zaznał wsparcia od życzliwych współwyznawców i my też możemy na to liczyć (1 Piotra 2:17; 5:9).

20. Jakie wspaniałe widoki otwiera przed nami chrzest?

²⁰ Ponadto Jezus zaznaczył, że jego naśladowcy ‛odziedziczą życie wieczne’. Oddanie się Bogu i chrzest dają nam możliwość ‛mocnego uchwycenia się rzeczywistego życia’ — życia wiecznego w Bożym nowym świecie (1 Tymoteusza 6:19). Czy moglibyśmy gdzieś znaleźć lepszą perspektywę dla siebie i swoich rodzin? Ta cudowna nadzieja pomoże nam „chodzić w imieniu Jehowy, naszego Boga, po czas niezmierzony, już na zawsze” (Micheasza 4:5).

[Przypisy]