Co stoi na przeszkodzie, abyś został ochrzczony?

„Oto zbiornik wody; co stoi na przeszkodzie, abym został ochrzczony?” (DZIEJE APOSTOLSKIE 8:36).

1. Co się stało na drodze z Jeruzalem do Gazy?

PRZEMÓWIŁ anioł Jehowy i oto na pustynnej drodze między Jeruzalem a Gazą zaczęło dziać się coś godnego uwagi. Jadący tamtędy Etiopczyk czytał Pismo Święte, siedząc w swoim rydwanie. Nagle pojawił się inny mężczyzna biegnący obok pojazdu. Zapytał on podróżnego: „Czy rzeczywiście wiesz, co czytasz?” „Skądże miałbym wiedzieć”, odrzekł zagadnięty, „jeśli mnie nikt nie wdrożył?” Ewangelizator Filip, przysłany tu przez anioła, udzielił Etiopczykowi niezbędnych wyjaśnień. Wsiadł na rydwan i począwszy od pewnego proroctwa spisanego przez Izajasza opowiedział mu „dobrą nowinę o Jezusie”.

2, 3. (a) Jak Etiopczyk zareagował na dobrą nowinę? (b) Jakie pytania nasuwają się w związku z tym?

² Po drodze w którymś miejscu Etiopczyk zawołał: „Oto zbiornik wody; co stoi na przeszkodzie, abym został ochrzczony?” Kazał zatrzymać rydwan, weszli obaj do wody i Filip go ochrzcił. Następnie duch Jehowy poprowadził ewangelizatora gdzie indziej, a Etiopczyk pełen radości pojechał dalej (Dzieje Apostolskie 8:26-39).

³ Jeżeli utrzymujesz łączność ze Świadkami Jehowy, ale jeszcze nie zostałeś ochrzczony, to może w związku z powyższym zdarzeniem chciałbyś zapytać: Dlaczego ten Etiopczyk został ochrzczony tak szybko? Jak powinien się odbyć chrzest? Co symbolizuje? I co stoi na przeszkodzie, abym został ochrzczony?

Ten chrzest nie był pochopny

4. Kim był ów Etiopczyk?

⁴ Wspomniany Etiopczyk ‛udał się do Jeruzalem, aby oddać cześć Bogu’; wobec tego musiał być obrzezanym prozelitą żydowskim. Był „eunuchem”, ale nie w sensie fizycznym, gdyż mężczyźni z okaleczonymi narządami płciowymi nie mogli należeć do społeczności izraelskiej (Powtórzonego Prawa 23:1 [23:2, BT]). Określenie „eunuch” oznaczało w tym wypadku dworzanina, gdyż pełnił on funkcję pełnomocnika „Kandaki, królowej Etiopów”, i sprawował pieczę „nad całym jej skarbem” (Dzieje Apostolskie 8:27).

5. Dlaczego etiopski eunuch tak szybko mógł zostać ochrzczony?

⁵ Etiopczyk był więc człowiekiem z narodów. Ponieważ jednak wyznawał religię żydowską, mógł zostać ochrzczony jako uczeń Chrystusa, zanim w roku 36 n.e. orędzie Królestwa dotarło do nieobrzezanych pogan, takich jak Korneliusz. Będąc prozelitą żydowskim, Etiopczyk znał Boga i Jego Słowo, potrzebował jednak pomocy pod względem duchowym. Dlatego Filip został posłany do tego człowieka, aby mu głosił, i mógł go też ochrzcić, chociaż dobra nowina jeszcze nie była kierowana do pogan.

Chrzest u pierwszych chrześcijan

6. Jak się odbył chrzest Etiopczyka i dlaczego tak odpowiadasz?

⁶ Jak został ochrzczony ów Etiopczyk? Wyraz „chrzcić” jest tłumaczeniem greckiego słowa ba·ptiʹzo, które znaczy: „zanurzyć, pogrążyć”. Jedna z form tego czasownika występuje w Księdze 2 Królów 5:14 (w przekładzie greckim zwanym Septuagintą); w większości przekładów na język polski oddano to przez „zanurzyć”. Warto też zaznaczyć, że Etiopczyk poprosił o chrzest, gdy razem z Filipem przybyli nad „zbiornik wody”. W celu dokonania chrztu „zstąpili do wody”, a potem z niej „wyszli” (Dzieje Apostolskie 8:36-39). Z tego wynika, że eunuch został ochrzczony przez zanurzenie w wodzie.

7. Jaki precedens uzasadnia chrzczenie przez zanurzanie w wodzie?

⁷ Jezus również był ochrzczony przez zanurzenie. Dlatego czytamy, że po chrzcie, który nastąpił w Jordanie, „wyszedł z wody” (Mateusza 3:13, 16). Poza tym Jan Chrzciciel uznał, że najdogodniejszym miejscem do przeprowadzenia chrztu będą okolice Salim w dolinie Jordanu. Dlaczego? Ponieważ „było tam mnóstwo wody” (Jana 3:23). Tak więc Pismo Święte upoważnia do dokonywania chrztu w zbiorniku wodnym.

8. Jaki wniosek co do chrztu nasuwają pewne praktyki faryzeuszy i innych Żydów?

⁸ Do ciekawych wniosków w sprawie chrztu prowadzi zastanowienie się nad pewnymi zwyczajami przestrzeganymi wśród faryzeuszy oraz innych Żydów. Ewangelista Marek napisał o nich: „Wróciwszy z targu nie jedzą, jeśli nie oczyszczą się przez skropienie [po grecku: ran·tiʹzo]; jest też wiele innych tradycji, które przyjęli, aby się ich mocno trzymać: chrzczenie [ba·pti·smousʹ] kielichów i dzbanów oraz miednic” (Marka 7:3, 4). Po powrocie z targu ludzie ci świętoszkowato skrapiali się przed spożyciem posiłku. Natomiast różne przedmioty, z których korzystali przy jedzeniu, zanurzali w wodzie, czyli chrzcili.

9. Co o chrzcie napisał Tertulian?

⁹ Nawet Tertulian, „ojciec Kościoła” żyjący mniej więcej w latach od 160 do 230 n.e., gdy już rozpanoszyło się odstępstwo, napisał na temat chrztu: „Chyba nic nie czyni człowieka tak zatwardziałym, jak prostota Boskich dzieł w czasie ich dopełniania, gdy się je porównuje ze wzniosłością tego, do czego mają doprowadzić; jeśli więc wziąć pod uwagę, że bez żadnej pompy, bez wymyślnych przygotowań i w końcu bez opłaty człowiek jest po prostu zanurzany w wodzie oraz pokropiony przy wypowiedzeniu kilku zaledwie słów, a potem wstaje niewiele (jeżeli w ogóle) czystszy, to trudno o bardziej niewiarogodne otwarcie drogi do wieczności”. Warto zwrócić uwagę na słowa Tertuliana: „człowiek jest po prostu zanurzany w wodzie (...), a potem wstaje”.

10. Co na temat najwcześniejszej formy chrztu u chrześcijan podają bibliści?

¹⁰ Uczeni zgadzają się z tym, że początkowo chrześcijanie uznawali tylko chrzest przez całkowite pogrążenie w wodzie. Encyklopedia katolicka podaje: „Kościół pierwotny od początku włączał przez ch[rzest] do swej wspólnoty nowych członków (...). Był to ch[rzest] przez zanurzenie w wodzie” (tom III, kolumna 353, KUL, 1979). A opublikowana w Ameryce The Catholic Encyclopedia stwierdza: „Najstarszą zwykle stosowaną metodą było niewątpliwie zanurzenie” (tom II, strona 261, wydanie 1907).

Nauczanie i chrzest

11. Jakie polecenie dał uczniom Chrystus?

¹¹ Zanim ktoś zostanie ochrzczony, musi najpierw zdobyć dokładną wiedzę i zgodnie z nią postępować. Wynika to wyraźnie z polecenia, jakie dał swym naśladowcom Chrystus: „Idźcie więc i pozyskujcie uczniów wśród ludzi ze wszystkich narodów, chrzcząc ich w imię Ojca i Syna, i ducha świętego, ucząc ich przestrzegać wszystkiego, co wam przykazałem. A oto jestem z wami po wszystkie dni aż do zakończenia systemu rzeczy” (Mateusza 28:19, 20).

12. Co oznacza chrzest „w imię Ojca”?

¹² Chrzest „w imię Ojca” oznacza, że kandydat uznaje pozycję i władzę Boga. O Jehowie powiedziano, że jest „Najwyższym nad całą ziemią”, że jest Stwórcą oraz Panem Wszechwładnym, zwierzchnim Władcą Wszechświata (Psalm 83:18 [83:19, BT, wyd. III]; Psalm 36:9 [36:10, BT]; 2 Królów 19:15). Prócz tego zgłaszający się do chrztu uznaje, że Jehowa jest jego Sędzią, Prawodawcą i Królem (Izajasza 33:22; Psalm 119:102; Objawienie 15:3, 4).

13. Co to znaczy, że ktoś zostaje ochrzczony ‛w imię Syna’?

¹³ Chrzest ‛w imię Syna’ wskazuje na uznawanie pozycji i władzy Chrystusa, w którego osobie Bóg dostarczył ‛odpowiedni okup’ (1 Tymoteusza 2:5, 6). Ponieważ Jezus umarł zachowując prawość, „Bóg wyniósł go na wyższe stanowisko” i każdy, kto pragnie dać się ochrzcić, musi uznać, że „Jezus Chrystus jest Panem ku chwale Boga Ojca” (Filipian 2:9-11). Niezbędne jest także uświadomienie sobie, iż jest on ‛wiernym Świadkiem’ Jehowy oraz „Królem królów” (Objawienie 1:5; 19:16).

14. Jakie wymagania wiążą się z ochrzczeniem ‛w imię ducha świętego’?

¹⁴ Ponadto chrzest wierzącego odbywa się ‛w imię ducha świętego’. Musi on więc zdawać sobie sprawę, że duch ten nie jest osobą, lecz aktywną siłą, którą Bóg posługiwał się przy stwarzaniu, którą natchnął pisarzy Biblii i której używał przy wielu innych okazjach (Rodzaju 1:2; 2 Samuela 23:1, 2; 2 Piotra 1:21). Kandydat musi uznawać, że duch Jehowy jest niezbędny, jeśli ktoś chce pojąć „głębokie rzeczy Boże” oraz przejawiać takie miłe Bogu owoce, jak: „miłość, radość, pokój, wielkoduszność, życzliwość, dobroć, wiarę, łagodność, panowanie nad sobą” (1 Koryntian 2:10; Galatów 5:22, 23). Powinien też być świadomy tego, że bez ducha Bożego nie dałoby się przeprowadzić dzieła głoszenia o Królestwie (Joela 2:28, 29 [3:1, 2, Bw]).

Co symbolizuje chrzest

15. Dlaczego chrzest praktykowany przez chrześcijan nie zmywa grzechów?

¹⁵ Jan Chrzciciel zanurzał ludzi w wodzie, wspierany duchem świętym (Dzieje Apostolskie 13:24). Chrzest, którego w ten sposób dokonywał, nie zmywał grzechów, lecz stanowił oznakę skruchy (Dzieje Apostolskie 19:4). Jan ochrzcił również Jezusa, który „nie popełnił grzechu” (1 Piotra 2:22). A Ananiasz nalegał na Saula z Tarsu: „Wstań, daj się ochrzcić i zmyj swoje grzechy, wzywając jego [Jezusa] imienia” (Dzieje Apostolskie 22:12-16). Tak więc chrześcijańskie zanurzenie w wodzie nie oczyszcza z grzechów. Nie chrzest umożliwia uzyskanie przebaczenia, ale przelana krew Jezusa i ‛wzywanie jego imienia’ (Hebrajczyków 9:22; 1 Jana 1:7).

16. (a) Co symbolizuje chrzest, skoro nie zmywa grzechów? (b) Co — mówiąc obrazowo — dzieje się podczas chrztu?

¹⁶ Chrzest nie zmywa grzechów, natomiast wskazuje symbolicznie, że przez zanurzenie w wodzie dana osoba bezwarunkowo oddała się Jehowie Bogu za pośrednictwem Jezusa Chrystusa (por. Mateusza 16:24). Oddać się znaczy: „zająć się kimś lub czymś bez reszty, poświęcić się komuś”. Oddanie siebie Bogu to akt wyróżniający osobę, która bez zastrzeżeń zgadza się wykonywać wolę Bożą poznaną poprzez Chrystusa. Kiedy podczas chrztu chwilowo jest „pogrzebana” pod wodą, w sensie przenośnym umiera w stosunku do swego poprzedniego życia; wynurzenie jej symbolizuje wskrzeszenie do nowego życia, które ma służyć spełnianiu bez zastrzeżeń woli Jehowy (por. Rzymian 6:4-6).

17. Dlaczego chrzczenie niemowląt jest nie na miejscu?

¹⁷ Oczywiście chrzest ma doniosłe znaczenie. Ochrzczenie niemowlęcia nie ma sensu, ponieważ tak małe dziecko nic nie rozumie; nie może też podejmować decyzji ani zostać uczniem Chrystusa (Mateusza 28:19, 20). Kiedy Filip pełnił służbę kaznodziejską w Samarii, do chrztu zgłaszali się „zarówno mężczyźni, jak i kobiety”, nie ma jednak wzmianki o niemowlętach (Dzieje Apostolskie 8:4-8, 12, BT). Chrzest jest dla osób o tyle dorosłych, by mogły się uczyć, uwierzyć i potwierdzić swą wiarę czynem (Jana 17:3; Dzieje Apostolskie 5:14; 18:8; Hebrajczyków 11:6). Historyk August Neander napisał na ten temat: „Wiara i chrzest zawsze były ze sobą nieodłącznie związane; najprawdopodobniej zatem (...) nie znano [w I wieku n.e.] ceremonii chrztu niemowląt. (...) Okoliczność, że wcielono go do tradycji apostolskiej dopiero w trzecim stuleciu, przemawia raczej przeciw jego pochodzeniu od apostołów niż za taką możliwością” (History of the Planting and Training of the Christian Church by the Apostles, Nowy Jork, 1864, strona 162).

18. (a) Czego Pismo Święte wymaga od każdego, kto chce zostać Świadkiem Jehowy? (b) Jakie przejawy wiary wskazują, że można być ochrzczonym? (c) Jak się podkreśla kandydatom do chrztu znaczenie wiary w okup?

¹⁸ Pismo Święte nieraz wspomina o chrzcie tych, którzy uwierzyli (Dzieje Apostolskie 4:4; 5:14; 8:13; 16:27-34; 18:8; 19:1-7). Chcąc więc zostać Świadkiem Jehowy, trzeba najpierw stać się wierzącym — okazać wiarę i dać się ochrzcić. Taka wiara jeszcze przed chrztem uzewnętrznia się w zbożnym postępowaniu, zaufaniu do Jehowy, uczestnictwie w ogłaszaniu Królestwa oraz uznawaniu ofiary okupu, złożonej przez Jezusa. Znaczenie wiary w okup podkreśla się kandydatom do chrztu choćby w pierwszym z dwóch pytań, zadawanych im przez mówcę; oto ono: „Czy na podstawie ofiary Jezusa Chrystusa okazałeś skruchę za swoje grzechy i oddałeś siebie Jehowie, aby spełniać Jego wolę?” Dana osoba może zostać zanurzona w wodzie jedynie wtedy, gdy odpowie na to twierdząco oraz gdy rozumie, że przez oddanie siebie Bogu i chrzest staje w szeregach Świadków Jehowy, związanych z organizacją kierowaną duchem Bożym.

Oddanie się Bogu w modlitwie

19. Dlaczego należy oddać się Jehowie w modlitwie?

¹⁹ Kto zgłasza się do chrztu, ten musi wierzyć w Boga i Chrystusa. Dlaczego jednak Świadkowie Jehowy twierdzą, że oddanie się Bogu powinno nastąpić w modlitwie? Ponieważ jest rzeczą słuszną, by powiedzieć w niej Jehowie o swoim postanowieniu świadczenia Mu wyłącznego oddania, na które w pełni zasługuje (Powtórzonego Prawa 5:8, 9; 1 Kronik 29:10-13). Jezus najwidoczniej w modlitwie wyraził swoje pragnienie pełnienia świętej służby wyłącznie dla Ojca niebiańskiego (Hebrajczyków 10:7-9). Modlił się nawet podczas samego chrztu! (Łukasza 3:21, 22). Z tego jasno wynika, że oddać się Bogu trzeba w modlitwie.

20. Co zdaje się wskazywać na to, że pierwsi chrześcijanie zachęcali nowo pozyskanych uczniów do oddania się Bogu w modlitwie?

²⁰ Pierwsi chrześcijanie najwyraźniej zachęcali nowo pozyskanych uczniów do oddawania się Bogu w modlitwie, gdyż nawet Tertulian oświadczył później: „Ci, którzy mają przyjąć chrzest, powinni wśród postów ponawiać na klęczkach swoje modły”. Żyjący nieco wcześniej Justyn Męczennik (w latach około 100-165 n.e.) napisał: „Opowiem też, jak oddaliśmy się Bogu, gdy nas Chrystus odnowił (...) Wszystkim, którzy zostali przekonani i wierzą, że to, co mówimy i czego nauczamy, jest prawdą, i którzy podejmują się zgodnie z tym żyć, zalecamy, by poszcząc modlili się i błagali Boga o odpuszczenie dawnych grzechów, a my modlimy się i pościmy razem z nimi”.

21. Co najprawdopodobniej miało miejsce, gdy ktoś był ochrzczony przed laty, nawet jeśli nie podkreślono wtedy znaczenia oddania się Bogu w modlitwie?

²¹ Jeżeli ktoś z nas był ochrzczony przed laty i wtedy może nie zwrócono mu uwagi na rolę modlitwy przy oddaniu się Bogu, nie musi to znaczyć, jakoby taki chrzest był nieważny. Wielu niewątpliwie postąpiło już wówczas podobnie jak pewien mężczyzna, który dobrze pamięta, że przeszło 40 lat temu, jeszcze jako chłopiec, na kolanach oddał siebie Jehowie w żarliwej modlitwie. A gdyby nawet ktoś nie pomodlił się w ten sposób wcześniej, to w dniu zanurzenia zapewne uczestniczył w modlitwie towarzyszącej okolicznościowemu przemówieniu, którego wysłuchał razem z innymi kandydatami do chrztu oraz obserwatorami.

Dlaczego niektórzy się ociągają

22. Dlaczego niektórzy ociągają się z chrztem?

²² Skoro zostanie ochrzczonym świadkiem Boga Jehowy jest tak błogosławionym przywilejem, to dlaczego niektórzy ociągają się z dokonaniem tego kroku? Pewne osoby nie stosują się do Słowa Bożego, nie idą śladem Jezusa i nie decydują się na chrzest, ponieważ brak im prawdziwej miłości (1 Jana 5:3). Oczywiście zazwyczaj nie mówią wprost, że nie chcą się wzorować na Jezusie ani słuchać Boga. Niemniej tak są zaangażowane w sprawy świeckie, że brak im czasu na zmierzanie do celów duchowych. Jeżeli coś takiego ma miejsce u ciebie, to czy nie lepiej będzie zmienić swe zainteresowania, upodobania i aspiracje? Kto naprawdę miłuje Boga, nie może jednocześnie miłować świata (1 Jana 2:15-17). Nie daj się też omamić „zwodniczej mocy bogactwa”, która wprowadza fałszywe poczucie bezpieczeństwa (Mateusza 13:22). Prawdziwe zabezpieczenie można sobie zapewnić jedynie przez oddanie się Jehowie Bogu (Psalm 4:8 [4:9, Bw]).

23. Dlaczego inni wzbraniają się przed oddaniem siebie Jehowie i usymbolizowaniem tego przez zanurzenie w wodzie?

²³ Inni twierdzą, że miłują Boga, ociągają się jednak z oddaniem siebie Jemu, ponieważ ich zdaniem unikają wtedy pewnych obowiązków i nie mogą być pociągnięci do odpowiedzialności. Chcieliby oczywiście żyć w raju, ale dotąd nic w tej sprawie nie zrobili albo zrobili bardzo niewiele (Przysłów 13:4). A przecież odpowiedzialność wobec Jehowy spoczywa na nich już od chwili, kiedy usłyszeli Jego słowo (Ezechiela 33:7-9). Oddaniem się Bogu daliby dowód, że rozumieją, jaka jest Jego wola i że są gotowi ją spełniać. Posłuszne podporządkowanie się Jehowie wcale by ich nie obciążyło dodatkowym brzemieniem; przysporzyłoby im tylko błogosławieństw i radości, gdyż swoje zapewnienia, że Go miłują, poparliby uczynkami.

24. Z jakiego powodu jeszcze inni zwlekają ze zgłoszeniem się do chrztu?

²⁴ Jeszcze inni odkładają chrzest, ponieważ wydaje się im, że mają za mało wiedzy, by objaśniać drugim Pismo Święte. Tymczasem etiopski eunuch gotów był usymbolizować swoje oddanie się Bogu po jednej rozmowie z Filipem, przeprowadzonej w jadącym rydwanie. Początkowo ów Etiopczyk na pewno nie potrafił odpowiedzieć na wszystkie pytania stawiane przez ludzi, którym głosił prawdę. Jednakże serce przepełniała mu wdzięczność za to, co usłyszał, i nie ociągał się z bojaźni. „Nie ma bojaźni w miłości, ale miłość doskonała odrzuca bojaźń” (1 Jana 4:18). Nie mnóstwo odpowiedzi w głowie, lecz miłość w sercu pobudza człowieka do oddania się Bogu i usymbolizowania tego przez chrzest (Łukasza 10:25-28).

25. Czego Jehowa oczekuje od ludzi, którzy twierdzą, że Go miłują?

²⁵ Jeżeli jeszcze nie zostałeś ochrzczony, to zapytaj sam siebie: Czego Bóg oczekuje od tych, którzy twierdzą, że Go miłują? Chce On wyłącznego oddania i szuka ludzi, którzy będą Mu oddawać cześć „duchem i prawdą” (Jana 4:23, 24; Wyjścia 20:4, 5; Łukasza 4:8). Etiopski eunuch świadczył Mu takie wielbienie i nie zwlekał, gdy nadarzyła się sposobność chrztu. Czy zatem nie byłoby dobrze, gdybyś sprawę oddania się Jehowie bezzwłocznie uczynił przedmiotem żarliwych modlitw oraz zastanowił się poważnie nad pytaniem: „Co stoi na przeszkodzie, abym został ochrzczony?”

Jak chrzest może nas wybawić

„Zanurzenie (...) nas wybawia” (1 PIOTRA 3:21, The Emphatic Diaglott).

1, 2. Co jest wymagane od osób, które chcą być ochrzczone w wodzie?

JEHOWA stawia konkretne wymagania ludziom, którzy chcą być wybawieni. Oczekuje od nich, że posiądą dokładną wiedzę, przejawią wiarę, że okażą skruchę za grzechy i się nawrócą, że oddadzą się Bogu i jako wierzący zostaną ochrzczeni (Jana 3:16; 17:3; Dzieje Apostolskie 3:19; 18:8). Kandydaci do chrztu muszą wyznać publicznie, iż na podstawie ofiary Jezusa okazali skruchę z racji swych dotychczasowych grzechów i oddali siebie Jehowie. Powinni też dokładnie rozumieć, że przez oddanie się Bogu i chrzest identyfikują się ze Świadkami Jehowy.

² Tak przeprowadzony chrzest, łącznie z publicznym wyznaniem wiary, jest nieodzownym warunkiem wybawienia (Rzymian 10:10). Potwierdzają to słowa apostoła Piotra: „Zanurzenie (...) nas wybawia” (1 Piotra 3:21, ED). Ale jak to rozumieć? Na co wskazuje kontekst tej wypowiedzi?

Jak chrzest wybawia

3. Jak byś streścił własnymi słowami tekst 1 Piotra 3:18-21?

³ Piotr zaznaczył, że po zmartwychwstaniu do życia duchowego Jezus ogłosił potępiające orędzie uwięzionym złym duchom, to znaczy demonom zatrzymanym wieczystymi więzami na sąd w wielkim dniu Jehowy. Okazały się one nieposłuszne, przybrały bowiem ciała materialne i podjęły współżycie z kobietami, „gdy cierpliwość Boża wyczekiwała za dni Noego, podczas budowania arki, w której niewiele osób, to jest osiem dusz [Noe z żoną oraz ich synowie z żonami] przeprowadzono bezpiecznie przez wodę”. Piotr ciągnie dalej: „Was także wybawia teraz odpowiednik tego, mianowicie chrzest (nie [tylko zwykłe] usunięcie brudu z ciała, lecz prośba do Boga o czyste sumienie), dzięki zmartwychwstaniu Jezusa Chrystusa” (1 Piotra 3:18-21; Rodzaju 6:1, 2; 2 Piotra 2:4; 2 Koryntian 7:1).

4. Na co się powołał Piotr, gdy pisał o „odpowiedniku”?

⁴ Co Piotr miał na myśli, gdy wspomniał o „odpowiedniku”? Otóż chrzest wynikający z wiary jest aktem analogicznym do uratowania Noego i jego rodziny, przeprowadzonych bezpiecznie przez wody potopu, który zgładził wszystkich znajdujących się poza arką. Aby zbudować arkę, Noe musiał być pełen wiary; podobnie tym, którzy się stają ochrzczonymi uczniami Jezusa Chrystusa i świadkami na rzecz Jehowy, potrzebna jest wiara, żeby się oparli presji wywieranej przez wyzuty z wiary świat oraz jego boga, Szatana Diabła (Hebrajczyków 11:6, 7; 1 Jana 5:19).

5. Co to znaczy, że wybawienie stało się możliwe „dzięki zmartwychwstaniu Jezusa Chrystusa”?

⁵ Sam chrzest nikogo nie ratuje. I chociaż potrzebne jest „usunięcie brudu z ciała”, również to nie rozstrzyga o naszym wybawieniu. Dokonuje się ono raczej „dzięki zmartwychwstaniu Jezusa Chrystusa”. Kandydaci do chrztu muszą wierzyć, że zbawienie jest możliwe jedynie dzięki temu, iż Syn Boży zmarł śmiercią ofiarną i potem zmartwychwstał. Muszą uznać Jezusa za swego Pana, upoważnionego do sądzenia żywych i umarłych. Piotr napisał o nim: „Jest on po prawicy Bożej, gdyż odszedł do nieba, a podporządkowani mu zostali aniołowie oraz władze i moce” (1 Piotra 3:22).

6. Co musi zrobić kandydat do chrztu, żeby uzyskać czyste sumienie?

⁶ Apostoł powiązał też chrzest z „prośbą do Boga o czyste sumienie”. Kandydat do chrztu, który pragnie je uzyskać, musi okazać skruchę za swoje dotychczasowe grzechy, odwrócić się od opacznego postępowania i bez zastrzeżeń oddać siebie Jehowie Bogu w modlitwie przez Jezusa Chrystusa. Jeżeli osoba ochrzczona zachowuje takie niesplamione sumienie, trzymając się mierników Bożych, to pozostaje w stanie wybawienia, który ją chroni przed potępiającym wyrokiem Jehowy.

Kto się nadaje do chrztu

7. Jak traktowali chrzest misjonarze chrześcijaństwa?

⁷ Kiedy Jezus zlecił swym naśladowcom chrzczenie uczniów, nie kazał skrapiać wodą tysięcznych rzesz niewierzących. A co robili misjonarze chrześcijaństwa? Jezuita Franciszek Ksawery napisał w roku 1545 o swej działalności w Indiach: „W królestwie Tiruwattankur (...) w ciągu kilku miesięcy ochrzciłem ponad dziesięć tysięcy mężczyzn, kobiet i dzieci (...). Wędrowałem od wioski do wioski i robiłem z nich chrześcijan”. Tymczasem Jezus nie tak kazał pomagać ludziom, by stali się chrześcijanami. Nie każdy nadaje się do chrztu.

8. Co na temat zgłaszających się do chrztu mówią reguły, które rzekomo ustalił Paweł?

⁸ Nawet niektórzy ludzie mający się za chrześcijan w czasach poapostolskich byli zdania, że osoby, które pragną się ochrzcić, powinny odpowiadać ściśle określonym wymaganiom. W pewnym zbiorze niebiblijnych ksiąg, mylnie przypisywanych apostołowi Pawłowi, czytamy o takich kandydatach: „Niech będą rozpatrzone ich obyczaje i tryb ich życia (...). Jeżeli nie są związani małżeństwem, niech się nauczą stronić od rozpusty, a za to niech wstąpią w legalny związek. (...) Gdyby przyszła nierządnica, niech zerwie ze swoją sprzedajnością albo niech zostanie odprawiona. Gdyby przyszedł wytwórca bożków, niech zaniecha tego rzemiosła albo niech zostanie odprawiony. (...) Kto winny jest grzechów, których nawet nie godzi się nazwać (...) mag, czarnoksiężnik, astrolog, wróżbita, zaklinacz, (...) wyrabiający amulety, zamawiacz, szarlatan, wieszczek, wróżący z ręki, (...) niech będą jakiś czas na próbie (...) i jeśli porzucą swoje praktyki, można ich przyjąć, ale gdyby się na to nie zgodzili, niech zostaną odprawieni”.

9. Dlaczego starsi zboru przeprowadzają rozmowy z osobami zgłaszającymi się do chrztu?

⁹ Świadkowie Jehowy nie opierają się na pismach niebiblijnych, takich jak dopiero co przytoczone, niemniej starsi zboru przeprowadzają rozmowy z kandydatami do chrztu. W jakim celu? Aby się upewnić, czy osoby te naprawdę przejawiają wiarę, czy spełniają wymagania Boże i czy oddały się Jehowie (Dzieje Apostolskie 4:4; 18:8; 2 Tesaloniczan 3:2). Omówienie pytań zamieszczonych w podręczniku pt. Zorganizowani do pełnienia naszej służby pozwala się zorientować, czy zgłaszający się może być dopuszczony do chrztu. Gdyby czegoś jeszcze nie rozumiał lub gdyby nie dostosował swego życia do mierników Bożych, starsi chętnie udzielą mu pomocy pod względem duchowym.

10. Jakie usposobienie powinniśmy wykazywać, jeśli chcemy zostać ochrzczeni?

¹⁰ Jeżeli cenimy sobie fakt, że Bóg życzliwie pozwolił nam poznać swoje zamierzenia, to upodobnimy się do mieszkańców Antiochii na terenie Azji Mniejszej, którym głosił Paweł. Kiedy pomimo sprzeciwu Żydów „usłyszeli ci z [innych] narodów [że mogą sobie zaskarbić uznanie Boże], zaczęli się radować i wychwalać słowo Jehowy, a wszyscy należycie usposobieni do życia wiecznego stali się ludźmi wierzącymi” (Dzieje Apostolskie 13:48). Tacy wierzący zostali potem ochrzczeni.

Chrzest w młodym wieku

11. Czy słuszne jest oddanie się Bogu w młodym wieku i dlaczego tak odpowiadasz?

¹¹ Wśród „należycie usposobionych do życia wiecznego” są też ludzie całkiem młodzi. Warto zaznaczyć, iż rodzice nie mogą podejmować za nich decyzji co do oddania się Bogu, choć prawdą jest, że w wypadku Samuela i Jana Chrzciciela takie postanowienie zapadło jeszcze przed ich urodzeniem (1 Samuela 1:11, 24-28; 2:11, 18, 19; Łukasza 1:15, 66). Niemniej dzięki odpowiedniemu wychowaniu biblijnemu wielu młodych robi takie postępy, że w rezultacie nadają się do chrztu. Pewna siostra, która jest misjonarką, a ochrzczona została w wieku kilkunastu lat, pisze: „Wydaje mi się, iż byłam oddana służbie dla swego Stwórcy, odkąd tylko sobie uświadomiłam, że On istnieje, ale gdy nabyłam trochę dokładniejszej wiedzy o Nim i Jego zamierzeniach, zapragnęłam to potwierdzić w sposób widoczny przez chrzest. Mama nie była pewna, czy dobrze wiem, co chcę zrobić, i zaproponowała, żebym poczekała, aż znajdzie się jeszcze ktoś inny gotowy się ochrzcić”. Okazało się, że pewna kobieta nosi się z takim zamiarem. Siostra pisze dalej: „W tamtych czasach nie było specjalnych pouczeń dla kandydatów, ale mianowany przez Towarzystwo kierownik służby (...) życzliwie ze mną porozmawiał i wyjaśnił, jak poważny jest krok, na który się decyduję. Chętnie zaakceptowałam wszystkie postawione mi warunki i pewnego słonecznego poranka niedzielnego w maju 1921 roku obydwie zostałyśmy ochrzczone”.

12. Jak na oddanie się Bogu osoby nieletniej zapatrywał się brat Russell?

¹² W roku 1914 C. T. Russell (ówczesny prezes Towarzystwa Strażnica) otrzymał list, w którym pewien współchrześcijanin pytał, czy ma nakłaniać swojego 12-letniego syna do oddania się Bogu. „Na Twoim miejscu”, odpowiedział Russell, „nie wywierałbym nacisku, aby się poświęcił [jak nazywano wówczas tę decyzję]; starałbym się jednak tłumaczyć mu i przypominać, iż jest to jedyna słuszna droga dla ludzi myślących, którzy posiedli wiedzę o Bogu i Jego łaskawym zamierzeniu (...). Bez poświęcenia nikt nie dostąpi życia wiecznego (...). Poświęcenie nie zaszkodzi Twojemu synowi, a może mu dużo dopomóc. (...) Kto może powiedzieć, że dziesięcioletnie dziecko jeszcze nie w pełni rozumie, na czym polega całkowite poświęcenie się dla Boga w myśli, słowie i uczynku? Sięgając pamięcią wstecz widzę, że u mnie całkowite poświęcenie nastąpiło niewiele później — bo po ukończeniu 12 roku życia”.

13. Co blisko 94 lata temu napisano w tym czasopiśmie do dzieci i młodzieży?

¹³ W Strażnicy Syjońskiej z 1 lipca 1894 roku można było przeczytać: „STRAŻNICA pozdrawia wszystkie drogie dzieci i młodzież — tych, którzy swoje serca dali Bogu i dzień w dzień starają się iść śladem Jezusa. Znamy niejednego z tych bardzo młodych, którzy miłują Jezusa i nie wstydzą się stawać w jego obronie przed innymi dziećmi, które go nie kochają ani nie zabiegają o to, by mu się podobać; znamy też odważnych i szczerych wobec Boga, chociaż koledzy szkolni, którym usiłują głosić dobrą nowinę o Królestwie, wyśmiewają ich i uważają za dziwaków. Radujemy się z tego, że wśród najwierniejszych, którzy oddali swe życie Panu, są również tacy młodzi; śmiało wyrzekli się oni świata oraz właściwych mu ambicji i przyjemności. Paru naszych pomocników w biurze, a także wielu skutecznie pracujących kolporterów, jest jeszcze w młodym wieku”. Jeżeli i ty jesteś młody, dlaczego nie miałbyś porozmawiać ze swoimi rodzicami o oddaniu się Jehowie Bogu?

Rola rodziców

14. Jakim dobrodziejstwem jest dla młodych oddanie się Jehowie?

¹⁴ Zastanów się nad tym, jakim dobrodziejstwem jest dla dzieci przewodnictwo rodzicielskie, które doprowadza je do chrztu (Efezjan 6:4). Zajęcie umysłu sprawami duchowymi pomaga uniknąć świeckich sideł i pułapek (1 Jana 2:15-17). Nie muszą zbierać gorzkich owoców, będących następstwem ‛siania z uwagi na ciało’ (Galatów 6:7, 8). Ponieważ uczy się je żyć po Bożemu, wydają owoce Jego ducha (Galatów 5:22, 23). Przez oddanie się Bogu nawiązują z Nim bardzo bliskie stosunki. A gdy są nauczone ‛ufać Jehowie’, prowadzi je mądrość niebiańska, dzięki czemu chodzą ścieżkami przyjemnymi i cieszą się pokojem (Przysłów 3:5, 6, 13, 17).

15. Co mogą zrobić chrześcijańscy rodzice, aby ukształtować życie swoich dzieci?

¹⁵ Skoro oddanie siebie Jehowie przynosi młodym ludziom tyle korzyści, rodzice powinni dokładać wszelkich starań, aby nadać życiu swoich pociech odpowiedni kierunek. Można im wszczepiać Pisma od niemowlęctwa, podobnie jak to było u Tymoteusza; będą później ‛trwać przy tym, czego je nauczono i w co z przekonaniem uwierzyły’ (2 Tymoteusza 3:14, 15). Bogobojni rodzice staną się dla nich wzorem; będą na nie wywierać wpływ własnym nienagannym życiem oraz będą im przekazywać informacje oparte na własnej więzi z Bogiem, na doświadczeniu i rozeznaniu wynikającym z dojrzałości. Jeżeli odpowiednio ukierunkują swe wysiłki nad ukształtowaniem dziecka, na pewno nie pójdą one na marne (Przysłów 22:6).

16. W czym powinien pomóc dzieciom przykład i pouczenia rodziców?

¹⁶ Słowem i przykładem pomóż dzieciom, by wyraźnie dostrzegały granicę oddzielającą organizację Jehowy od organizacji Szatana. Wykaż im, że nie można wchodzić w żadne kompromisy z tym światem, że chrześcijanie muszą odrzucić jego ciemne sprawki, ambitne dążenia, bezbożne przyjemności i złe towarzystwo (1 Koryntian 15:33; 2 Koryntian 4:2). Niech twoja postawa, na równi z przykładem i nauczaniem, uzmysłowi im, jak puste są świeckie atrakcje, a ludzie — jak bardzo są omamieni, gdy ich porównać ze Świadkami Jehowy. Opowiedz, jak Bóg ciebie prowadził za pośrednictwem ducha świętego, jak cię strzegł, byś nie zboczył na ścieżki wiodące w nieszczęście, jak cię wspierał w chwilach smutku i udręki. Nie łudź się myślą, że choć pozwolisz dzieciom pójść świecką drogą pychy, ambicji, lekkomyślności i głupoty, i tak z czasem umocnią się w wierze. Zabezpiecz je przed demoralizującym wpływem świata, zanim zdoła je usidlić; pomóż im związać się sercem z Jehową i w Nim pokładać nadzieję.

Wybiegaj myślą poza chrzest

17. (a) Dlaczego niektórym ochrzczonym chrześcijanom zdarzają się potknięcia pod względem duchowym? (b) Jak powinniśmy się zapatrywać na oddanie siebie Bogu?

¹⁷ Każdy, kto się zgłasza do chrztu, czy to młody, czy już w starszym wieku, chce pozostać wierny Jehowie. Dlaczego więc niektórzy ochrzczeni chrześcijanie przeżywają potem upadki pod względem duchowym? Mogą tu wchodzić w grę różne czynniki, ale zasadniczy powód polega chyba na niedostatecznym zrozumieniu, czym w ogóle jest oddanie siebie Bogu. Nie chodzi o poświęcenie się jakiemuś dziełu. Co prawda bylibyśmy wtedy zajęci, ale niekoniecznie usposobieni duchowo. Musimy pamiętać, że nasze oddanie nie dotyczy pracy, lecz Osoby — Jehowy Boga. Ustrzeże to nas przed błędnym poglądem, jakoby było ono jedynie formalnością, którą trzeba załatwić, zanim się przystąpi do działania. Oddanie siebie Bogu powinno być dla nas równoznaczne z zadzierzgnięciem niezwykle ważnej więzi, którą trzeba stale chronić i pielęgnować. Wzoru w tym zakresie dostarczył Jezus Chrystus. Jak bez reszty i z głębi serca oddał się Jehowie do dyspozycji, o tym świadczy następująca prorocza wypowiedź: „Oto przyszedłem (...). W spełnianiu woli Twej, Boże mój, znalazłem upodobanie, a Twoje prawo mam w głębi swego wnętrza” (Psalm 40:6-8; Hebrajczyków 10:5-10).

18. Co to znaczy, że Jezus miał prawo Boże „w głębi swego wnętrza”?

¹⁸ Jak to rozumieć, że Jezus miał prawo Jehowy „w głębi swego wnętrza”? Oświadczył on w rozmowie z żydowskim uczonym w Piśmie, że Jehowa, nasz Bóg, jest jeden i innego nie ma; podkreślił w ten sposób znaczenie zwierzchnictwa Jehowy. Następnie wykazał, że istota prawa Bożego tkwi w miłowaniu Jehowy całym sercem, całym rozumem i całą siłą oraz w miłowaniu bliźniego jak samego siebie (Marka 12:28-34). Właśnie dzięki temu Jezus mógł powiedzieć, że ‛znalazł upodobanie w spełnianiu woli Bożej’. Potrafił trzymać się wiernie obranej drogi pomimo najsroższych prób i cierpień — nie tylko dlatego, żeby się dobrze wywiązać ze swego zadania, lecz przede wszystkim dlatego, że był w bliskich, serdecznych stosunkach z Jehową Bogiem. Jeżeli podobnie uznajemy zwierzchnictwo Jehowy i kochamy Go szczerą, niezłomną miłością, to będziemy prowadzić życie zharmonizowane z tym, do czego nas zobowiązuje oddanie się Jemu i chrzest.

19. Jaka zależność zachodzi między więzią z Bogiem a naszą działalnością?

¹⁹ Oczywiście istnieje ścisła zależność między więzią z Bogiem a naszą działalnością. Miłość do Jehowy okazujemy w ogłaszaniu Królestwa. Nieżyjący już brat Grant Suiter, były członek Ciała Kierowniczego Świadków Jehowy, napisał kiedyś na ten temat: „Słuchając (...) wypowiedzi [pewnego nadzorcy podróżującego] o przywileju i obowiązku służenia Jehowie zrozumiałem, co powinienem zrobić; takie też zresztą było moje pragnienie. Niezwłocznie więc oddałem siebie Jehowie i podobnie uczyniła wtedy reszta członków mojej rodziny, a 10 października 1926 roku usymbolizowaliśmy wszyscy swoje oddanie dla Jehowy, gdy w San Jose (Kalifornia) zostaliśmy zanurzeni w wodzie”. Po chwili „ojciec powiedział do starszego, który nadzorował chrzest: ‛Chodzicie do ludzi z literaturą, prawda? Chętnie włączymy się teraz do tej pracy’. I tak zaczęliśmy uczestniczyć w służbie polowej”. Obecnie osoby odpowiadające wymaganiom biorą znaczący udział w działalności kaznodziejskiej, zanim jeszcze zostaną ochrzczone.

Chrzest może nas wybawić

20, 21. (a) Jak są ‛znaczeni’ niewolnicy Jehowy? (b) Co jest tym „znakiem” i o czym decyduje posiadanie go?

²⁰ Uczynkami możemy potwierdzić, że „należymy do Jehowy”. Nasze wybawienie zależy zresztą od tego, czy wiernie pracujemy jako oddani Mu niewolnicy! (Rzymian 6:20-23; 14:7, 8). W starożytności często znakowano niewolników na czołach. Ostatek namaszczonych duchem naśladowców Jezusa, czyli symboliczny „mężczyzna w odzieniu lnianym”, przeprowadza dziś dzieło świadczenia, ‛znacząc’ tych, którzy przeżyją koniec tego systemu. W pracy tej wspierają pomazańców towarzyszące im „drugie owce” (Ezechiela 9:1-7; Jana 10:16). A co jest owym „znakiem”? Są nim dowody, które poświadczają, że oddaliśmy się Jehowie i jesteśmy ochrzczonymi uczniami Jezusa, mającymi osobowość chrześcijańską.

²¹ Posiadanie „znaku” i zachowanie go ma decydujące znaczenie zwłaszcza teraz, gdy posunęliśmy się już tak daleko w głąb „czasu końca” (Daniela 12:4). Jeżeli zależy nam na uratowaniu się, to musimy ‛wytrwać aż do końca’ — naszego obecnego życia albo tego systemu (Mateusza 24:13). Jedynie wtedy, gdy pozostaniemy wiernymi świadkami na rzecz Jehowy, chrzest zdoła nas wybawić.