„ZIEMIA SIĘ TRZĘSŁA, SPŁYWAŁY NIEBIOSA”

Barak zaczął formować wojsko. Zgromadził 10 000 mężczyzn, którzy zdecydowali się wyruszyć przeciw wzbudzającej strach armii Sysery. W drodze na górę Tabor Barak z pewnością cieszył się, że ma ze sobą kogoś, kto doda im odwagi. W sprawozdaniu czytamy: „Również Debora wyruszyła z nim” (Sędziów 4:10). Pomyśl, jak obecność tej odważnej kobiety podnosiła żołnierzy na duchu! Kierując się wiarą w Jehowę Boga, poszła z nimi na górę Tabor, gotowa narazić własne życie!

Kiedy Sysera dowiedział się, że Izraelici ośmielili się zebrać przeciw niemu wojsko, podjął szybkie działania. Do Jabina — prawdopodobnie najpotężniejszego z kananejskich władców — dołączyły oddziały innych królów. Ziemia aż drżała pod kołami rydwanów Sysery, gdy te z łoskotem wypełniały dolinę. Kananejczycy byli pewni, że z łatwością rozprawią się z żałosnym wojskiem izraelskim (Sędziów 4:12, 13; 5:19).

Co w obliczu nadciągającego niebezpieczeństwa zrobią Barak i Debora? Gdyby zostali na zboczach góry Tabor, mogliby zyskać pewną przewagę, ponieważ do powożenia rydwanami Kananejczycy potrzebowali płaskiego, otwartego terenu. Ale Barak zamierzał walczyć zgodnie ze wskazówkami Jehowy. Dlatego czekał na to, co powie Debora. W końcu ta chwila nadeszła. Debora poleciła: „Powstań, bo to dzień, w którym Jehowa wyda Syserę w twoją rękę. Czyż to nie Jehowa wyruszył przed tobą?”. W Biblii czytamy dalej: „Barak zaczął schodzić z góry Tabor, za nim zaś dziesięć tysięcy mężczyzn” (Sędziów 4:14)c.

Izraelici ruszyli w stronę przerażających kananejskich rydwanów. Czy Jehowa faktycznie wyruszył przed nimi, tak jak obiecała Debora? Odpowiedź nadeszła bardzo szybko. W sprawozdaniu biblijnym czytamy: „Ziemia się trzęsła, spływały niebiosa”. Siły zbrojne Sysery ogarnęło zamieszanie. Zerwała się ulewa! Najwyraźniej deszcz lał się takimi strugami, że ziemia błyskawicznie zamieniła się w trzęsawisko. Ciężkie od żelaza rydwany, w których Kananejczycy pokładali nadzieję, niespodziewanie przyczyniły się do ich zguby — grzęzły w błocie i nie dało się ich wyciągnąć (Sędziów 4:14, 15; 5:4, Biblia Warszawsko-Praska).

Barak i jego ludzie nie przejmowali się burzą. Wiedzieli, kto ją wywołał. Nacierali wprost na Kananejczyków. Wykonując wyrok Boży, nikogo z armii Sysery nie pozostawili przy życiu. Potok Kiszon wystąpił z brzegów i uniósł zwłoki do Morza Wielkiego (Sędziów 4:16; 5:21).

W dzisiejszych czasach Jehowa nie każe swym sługom prowadzić literalnej walki. Chce jednak, by prowadzili walkę duchową (Mateusza 26:52; 2 Koryntian 10:4). Gdy staramy się być posłuszni Bogu, opowiadamy się po Jego stronie. Potrzeba nam do tego odwagi, gdyż możemy się spotkać z zaciekłym sprzeciwem. Ale Jehowa się nie zmienił. Nadal występuje w obronie tych, którzy tak jak Debora, Barak i dzielni izraelscy żołnierze pokładają w Nim wiarę i ufność.

Polecił jej wezwać wiernego sędziego Baraka, by ten stanął do walki z Syserą (Sędziów 4:3, 6, 7; 5:7).

Za pośrednictwem Debory Jehowa nakazał Barakowi: „Idź i rozłóż się na górze Tabor”. Miał on zebrać 10 000 mężczyzn z dwóch plemion Izraela. Debora przekazała mu Bożą obietnicę: Potężny Sysera ze swoimi 900 rydwanami poniesie klęskę! Słowa te musiały wprawić Baraka w zdumienie. Izrael nie miał regularnego wojska ani właściwie żadnej broni. Mimo wszystko Barak zgodził się wyruszyć do walki — pod warunkiem, że na górę Tabor pójdzie też Debora (Sędziów 4:6-8; 5:6-8).

Niektórzy twierdzą, że stawiając ten warunek, Barak okazał brak wiary. Ale taka ocena jest niesprawiedliwa. Przecież Barak nie prosił Boga o więcej broni. Jako człowiek odznaczający się wiarą rozumiał, że warto mieć u swego boku przedstawiciela Jehowy — kogoś, kto dodawałby sił jemu i jego żołnierzom (Hebrajczyków 11:32, 33).