Do służby misjonarskiej

Kiedy ujrzeliśmy zaproszenie do drugiej klasy Biblijnej Szkoły Strażnicy — Gilead, pomyśleliśmy: „To jakaś pomyłka! Dlaczego mieliby tam zapraszać dwóch prostych chłopców z Missisipi?” Sądziliśmy, że potrzebują ludzi wykształconych, ale mimo to pojechaliśmy. W klasie było stu studentów, a zajęcia trwały pięć miesięcy. Uroczystość rozdania dyplomów odbyła się 31 stycznia 1944 roku. Z niecierpliwością oczekiwaliśmy na służbę zagraniczną. Jednakże w tamtych czasach trzeba było długo czekać na paszport i wizę, więc przejściowo pracowaliśmy na terenie Stanów Zjednoczonych. Po krótkim okresie pełnienia służby pionierskiej w Alabamie i Georgii dostaliśmy przydział na Barbados w Indiach Zachodnich.

Wciąż trwała II wojna światowa i w wielu miejscach — z Barbadosem włącznie — działalność i literatura Świadków Jehowy były zakazane. Urzędnicy dokonujący odprawy celnej otworzyli i przeszukali nasze bagaże, w których znaleźli ukryte publikacje. Myśleliśmy, że to koniec. Ale jeden z nich powiedział: „Przykro nam, że musieliśmy przejrzeć wasze rzeczy. Część tej literatury jest na Barbadosie zakazana”. Mimo to przepuścił nas ze wszystkimi publikacjami! Kiedy później głosiliśmy urzędnikom państwowym, przyznali, że nie wiedzą, dlaczego obłożono je zakazem. Po kilku miesiącach ów zakaz uchylono.

Służba na Barbadosie była bardzo owocna. Każdy z nas prowadził co najmniej 15 studiów biblijnych, a większość zainteresowanych robiła postępy duchowe. Bardzo cieszyliśmy się, że chodzą na zebrania zborowe. Ponieważ jednak przez jakiś czas nasza literatura była tam zakazana, bracia nie znali aktualnych wskazówek co do prowadzenia zebrań. Mimo to wkrótce wyszkoliliśmy kilku zdolnych chrześcijan. Mieliśmy przyjemność obserwować rozwój zboru i pomagać wielu zainteresowanym rozpocząć służbę kaznodziejską.

Mój brat, Bennett, przez wiele lat trwał w służbie na Barbadosie. Później poślubił misjonarkę i usługiwał na tych wyspach jako nadzorca podróżujący. Z czasem z powodów zdrowotnych musieli powrócić do USA.