1, 2. W jaką szczególną podróż mieli wyruszyć Barnabas z Saulem i jak ich działalność miała się przyczynić do spełniania zapowiedzi z Dziejów 1:8?

W ZBORZE w Antiochii panuje nastrój podekscytowania. Spośród tamtejszych proroków i nauczycieli duch święty wybrał Barnabasaa i Saula, żeby zanieśli dobrą nowinę na odległe tereny (Dzieje 13:1, 2). Oczywiście wykwalifikowani mężczyźni wcześniej też otrzymywali szczególne misje. Jednak jak dotąd byli wysyłani do miejsc, do których chrystianizm zdążył już dotrzeć (Dzieje 8:14; 11:22). Tym razem Barnabas i Saul — z Janem Markiem jako pomocnikiem — udadzą się tam, gdzie większość mieszkańców nie słyszała jeszcze chrześcijańskiego orędzia.

² Mniej więcej 14 lat wcześniej Jezus powiedział swoim naśladowcom: „Będziecie moimi świadkami w Jerozolimie, w całej Judei, Samarii i aż do najdalszego miejsca na ziemi” (Dzieje 1:8). Wyznaczenie Barnabasa i Saula na misjonarzy miało się przyczynić do spełniania tej proroczej zapowiedzi!b

‛Oddzieleni, żeby mogli wykonać zadanie’ (Dzieje 13:1-12)

3. Jak w I wieku wyglądało podróżowanie?

³ Obecnie dzięki nowoczesnym środkom transportu można przebyć dużą odległość w krótkim czasie, ale w I wieku sytuacja wyglądała inaczej. Na lądzie zazwyczaj podróżowano pieszo, często po nierównym terenie. Pokonanie zaledwie 30 kilometrów zajmowało cały dzień i było wyczerpującec. Dlatego chociaż Barnabas i Saul zapewne z entuzjazmem przyjęli nowe zadanie, musieli zdawać sobie sprawę, że wykonanie go będzie od nich wymagać wielu wysiłków i wyrzeczeń (Mat. 16:24).

4. (a) W jaki sposób doszło do wybrania Barnabasa i Saula i jak na tę decyzję zareagowali ich współbracia? (b) Jak możemy popierać tych, którzy otrzymują różne zadania teokratyczne?

⁴ Ale dlaczego to szczególne zadanie powierzono akurat Barnabasowi i Saulowi? (Dzieje 13:2). Biblia tego nie wyjaśnia. Podaje jednak, że na wybór tych mężczyzn wpłynął duch święty. Nic nie wskazuje na to, by prorocy i nauczyciele z Antiochii sprzeciwili się tej decyzji. Wręcz odwrotnie, z całego serca ją poparli. Wyobraźmy sobie, jak musieli się czuć Barnabas i Saul, gdy ich duchowi bracia bez cienia zawiści „po poście i modlitwie włożyli na nich ręce i wyprawili ich w drogę” (Dzieje 13:3). My także powinniśmy popierać współwyznawców otrzymujących różne zadania teokratyczne, na przykład zamianowanych nadzorców. Zamiast zazdrościć im przywilejów, powinniśmy ‛za ich pracę okazywać im miłość i nadzwyczajne względy’ (1 Tes. 5:13).

5. Jak przebiegało głoszenie na Cyprze?

⁵ Barnabas i Saul udali się do Seleucji, portowego miasta niedaleko Antiochii, a stamtąd odpłynęli na Cypr, pokonując około 200 kilometrówd. Barnabas, który pochodził z Cypru, niewątpliwie bardzo pragnął zanieść dobrą nowinę mieszkańcom rodzinnej wyspy. Po przybyciu do Salaminy, miasta na wschodnim wybrzeżu, misjonarze nie tracili czasu. Bezzwłocznie „zaczęli głosić słowo Boże w synagogach żydowskich” (Dzieje 13:5)e. Następnie przemierzyli całą wyspę z jednego krańca na drugi, prawdopodobnie głosząc po drodze w ważniejszych miastach. W zależności od tego, jaką trasę obrali, mogli przejść nawet jakieś 160 kilometrów.

6, 7. (a) Kim był Sergiusz Paweł i dlaczego Bar-Jezus próbował odwrócić jego uwagę od dobrej nowiny? (b) Jak Saul zareagował na sprzeciw Bar-Jezusa?

⁶ Ówczesny Cypr był przesiąknięty fałszywym kultem. Barnabas i Saul przekonali się o tym zwłaszcza po dotarciu do Pafos, leżącego na zachodnim wybrzeżu. Spotkali tam „Żyda o imieniu Bar-Jezus, który był fałszywym prorokiem i uprawiał czary. Przebywał on u prokonsula Sergiusza Pawła, człowieka znanego z bystrości umysłu”f. W I stuleciu wielu znamienitych Rzymian — nawet Sergiusz Paweł, „człowiek znany z bystrości umysłu” — przed podjęciem ważnych decyzji zasięgało rady u osoby zajmującej się magią lub astrologa. Sergiusz zainteresował się jednak orędziem głoszonym przez misjonarzy i „bardzo chciał posłuchać słowa Bożego”. Bar-Jezus, słusznie nazywany też Elimasem, czyli „uprawiającym czary”, nie był z tego zadowolony (Dzieje 13:6-8).

⁷ Bar-Jezus zaczął się sprzeciwiać orędziu o Królestwie. Usiłował „odwieść prokonsula od wiary”, żeby nie stracić wpływowej pozycji, którą cieszył się jako jego doradca (Dzieje 13:8). Ale Saul nie zamierzał biernie się temu przyglądać. W sprawozdaniu czytamy: „Saul, zwany również Pawłem, napełniony duchem świętym, uważnie na niego [Bar-Jezusa] spojrzał i powiedział: ‚Ty synu Diabła! Ty wrogu wszystkiego, co prawe, pełen wszelkiego oszustwa i podłości! Czy nie przestaniesz wypaczać słusznych dróg Jehowy? Jehowa wyciąga przeciw tobie rękę i oślepniesz. Przez jakiś czas nie będziesz widział światła słonecznego’. W tym momencie oczy zaszły mu mgłą i ogarnęły go ciemności. Kręcił się w kółko, próbując znaleźć kogoś, kto by go poprowadził za rękę”g. Jaki był rezultat tego cudu? „Prokonsul, gdy zobaczył, co się stało, uwierzył, zdumiony tym, czego dowiedział się o Jehowie” (Dzieje 13:9-12).

8. Jak możemy naśladować odwagę Pawła?

⁸ Paweł nie przestraszył się Bar-Jezusa. My również nie powinniśmy dać się zastraszyć, gdy przeciwnicy próbują podkopać wiarę osób zainteresowanych orędziem o Królestwie. Rzecz jasna staramy się, by nasze słowa były „ujmujące, przyprawione solą” (Kol. 4:6). Z drugiej strony nie rezygnujemy z niesienia komuś duchowej pomocy tylko dlatego, żeby uniknąć konfliktu. Nie pozwalamy też, żeby strach powstrzymał nas od demaskowania religii fałszywej, która ‛wypacza słuszne drogi Jehowy’ — tak jak to czynił Bar-Jezus (Dzieje 13:10). Wzorem Pawła chcemy odważnie oznajmiać prawdę i docierać z nią do osób o szczerych sercach. I chociaż dziś Boże wsparcie może nie być aż tak spektakularne, jesteśmy przekonani, że Jehowa użyje swojego świętego ducha, by pociągnąć takie osoby do prawdy (Jana 6:44).

„Słowa zachęty” (Dzieje 13:13-43)

9. Pod jakim względem Paweł i Barnabas są przykładem dla mężczyzn sprawujących przewodnictwo w dzisiejszych zborach?

⁹ Kiedy misjonarze opuścili Pafos i odpłynęli do oddalonego o 250 kilometrów Perge na wybrzeżu Azji Mniejszej, najwyraźniej nastąpiła pewna zmiana. W Dziejach 13:13 czytamy o „Pawle i jego towarzyszach”. To sformułowanie sugeruje, że od tej pory to właśnie on zaczął odgrywać wiodącą rolę. Nic jednak nie świadczy o tym, żeby Barnabasa ogarnęła zazdrość. Obaj dalej jednomyślnie współpracowali, spełniając wolę Bożą. Dali wspaniały przykład mężczyznom sprawującym przewodnictwo w dzisiejszych zborach. Chrześcijanie nie rywalizują ze sobą o zaszczyty, ale pamiętają o słowach Jezusa: „Wszyscy jesteście braćmi. Kto się wywyższa, będzie poniżony, a kto się uniży, będzie wywyższony” (Mat. 23:8, 12).

10. Co można powiedzieć o podróży misjonarzy z Perge do Antiochii Pizydyjskiej?

¹⁰ W Perge Jan Marek opuścił Pawła i Barnabasa i wrócił do Jerozolimy. Biblia nie wyjaśnia, co było powodem tej nagłej decyzji. Paweł z Barnabasem, kontynuując swoją misję, wyruszyli do Antiochii Pizydyjskiej w rzymskiej prowincji Galacja. Nie była to łatwa podróż, ponieważ to miasto leżało około 1100 metrów n.p.m. Na zdradliwych górskich szlakach grasowali bandyci. W dodatku Paweł najprawdopodobniej miał wtedy jakieś problemy ze zdrowiemh.

11, 12. W jaki sposób Paweł przykuł uwagę zebranych w synagodze w Antiochii Pizydyjskiej?

¹¹ Kiedy Paweł i Barnabas dotarli do Antiochii Pizydyjskiej, udali się w szabat do synagogi. Sprawozdanie donosi: „Po publicznym czytaniu Prawa i pism proroków przełożeni synagogi przekazali im wiadomość: ‚Bracia, jeśli macie dla ludu jakieś słowa zachęty, to mówcie’” (Dzieje 13:15). Głos zabrał Paweł.

¹² Na wstępie powiedział: „Izraelici i inni, którzy boicie się Boga” (Dzieje 13:16). Wśród obecnych byli Żydzi i prozelici. Jak Paweł przykuł uwagę słuchaczy, którzy jeszcze nie uznawali roli Jezusa w zamierzeniu Bożym? W pierwszej kolejności streścił dzieje narodu żydowskiego. Zaznaczył, że Jehowa ‛wybrał ich przodków i gdy żyli jako cudzoziemcy w Egipcie, wyprowadził ich stamtąd i wywyższył jako lud’. Po ich uwolnieniu „znosił ich na pustkowiu” przez 40 lat. Poza tym apostoł wspomniał, jak Izraelici wzięli na własność Ziemię Obiecaną, a Jehowa ‛przydzielił im ją jako dziedzictwo’ (Dzieje 13:17-19). Istnieje pogląd, że Paweł mógł tu nawiązać do fragmentów Pism, które — zgodnie z przyjętym w szabat zwyczajem — chwilę wcześniej zostały publicznie odczytane. Jeżeli rzeczywiście tak było, jest to jedna z wielu sytuacji, w których Paweł pokazał, jak stawać się „wszystkim dla najróżniejszych ludzi” (1 Kor. 9:22).

13. Jak możemy trafiać do serc słuchaczy?

¹³ My także powinniśmy starać się umiejętnie przykuwać uwagę osób, którym głosimy. Na przykład gdy wiemy, jaką religię wyznaje nasz rozmówca, łatwiej nam wybrać interesujący go temat. Możemy też powołać się na znane mu wersety biblijne albo poprosić, by przeczytał dany fragment z własnej Biblii. Zawsze szukajmy sposobu, żeby jak najskuteczniej przemówić danej osobie do serca.

14. (a) Jak Paweł przeszedł do przedstawiania dobrej nowiny o Jezusie i jakiej przestrogi udzielił? (b) Jak zebrani zareagowali na mowę Pawła?

¹⁴ Dalej Paweł oznajmił, że z linii izraelskich królów Bóg wywiódł „wybawcę, Jezusa”, zapowiedzianego przez Jana Chrzciciela. Następnie opisał, jak Jezus poniósł śmierć i zmartwychwstał (Dzieje 13:20-37). „Wiedzcie więc”, oświadczył, „że dzięki niemu możliwe jest przebaczenie grzechów (...). Dzięki niemu (...) każdy, kto wierzy, zostaje uwolniony od winy”. Na koniec apostoł udzielił przestrogi: „Dlatego uważajcie, żeby nie spełniły się na was słowa z pism proroków: ‚Patrzcie, okazujący pogardę, dziwcie się i gińcie! Bo ja dokonam za waszych czasów czegoś, w co nigdy nie uwierzycie, nawet gdy ktoś wam o tym szczegółowo opowie’”. Słuchacze żywo zareagowali na te słowa. Biblia donosi: „Zaczęli ich prosić, żeby opowiedzieli im o tych sprawach również w następny szabat”. Co więcej, po zakończeniu tego zebrania w synagodze „wielu Żydów i prozelitów oddających cześć Bogu poszło za Pawłem i Barnabasem” (Dzieje 13:38-43).

„Idziemy głosić innym narodom” (Dzieje 13:44-52)

15. Co się wydarzyło w kolejny szabat?

¹⁵ W kolejny szabat „prawie całe miasto” zebrało się, by posłuchać Pawła. Wywołało to niezadowolenie pewnych Żydów, którzy „zaczęli rzucać bluźnierstwa i sprzeciwiać się temu, co mówił Paweł”. Ale on i Barnabas odważnie powiedzieli: „Słowo Boże miało być głoszone najpierw wam. Ale skoro je odrzucacie, skoro uważacie się za niegodnych życia wiecznego, idziemy głosić innym narodom. Bo Jehowa nakazał to nam takimi słowami: ‚Ustanowiłem cię światłem dla narodów, żebyś zaniósł wybawienie aż po krańce ziemi’” (Dzieje 13:44-47; Izaj. 49:6).

16. Jak na dobitne słowa misjonarzy zareagowali pewni Żydzi i co zrobili misjonarze w obliczu sprzeciwu?

¹⁶ Ludzie z innych narodów słuchający Pawła i Barnabasa zaczęli się cieszyć i „wszyscy, którzy mieli właściwe nastawienie serca, potrzebne do uzyskania życia wiecznego, uwierzyli” (Dzieje 13:48). Wkrótce potem słowo Jehowy przyjmowali już ludzie mieszkający w różnych częściach tamtej krainy. Zupełnie inaczej postąpili wspomniani nieprzychylni Żydzi. Jak czytaliśmy, misjonarze wyraźnie dali im do zrozumienia, że skoro odrzucają Mesjasza, mimo że pierwsi usłyszeli orędzie od Boga, to czeka ich niepomyślny wyrok Boży. W rezultacie podburzyli oni wpływowe kobiety i wysoko postawionych mężczyzn, a ci „wzniecili przeciw Pawłowi i Barnabasowi prześladowanie i wyrzucili ich z miasta”. Co w tej sytuacji zrobili misjonarze? „Strząsnęli pył ze swoich nóg na świadectwo przeciw nim i poszli do Ikonium”. Czy to oznaczało koniec chrystianizmu w Antiochii Pizydyjskiej? Oczywiście, że nie. Miejscowi uczniowie „pozostawali pełni ducha świętego i zaznawali wielkiej radości” (Dzieje 13:50-52).

17-19. Pod jakim względem możemy naśladować pierwszych chrześcijan i jak przyczyni się to do naszej radości?

¹⁷ Postawa tych wiernych misjonarzy w obliczu sprzeciwu stanowi dla nas cenną lekcję. Kiedy jakieś wpływowe jednostki próbują nas powstrzymać od głoszenia, nie dajemy się zniechęcić. Zauważmy też, że kiedy mieszkańcy Antiochii odrzucili orędzie, Paweł i Barnabas „strząsnęli pył ze swoich nóg”. Gest ten nie był wyrazem gniewu, ale symbolizował uwolnienie się od odpowiedzialności. Misjonarze wiedzieli, że nie od nich zależy reakcja słuchaczy. Od nich zależało to, czy będą dalej głosić. I z takim zamiarem wyruszyli do Ikonium!

¹⁸ A co z uczniami pozostawionymi w Antiochii? Mieszkali wśród nieprzyjaznych ludzi, ale ich radość nie była uwarunkowana tym, czy inni pozytywnie reagują na dobrą nowinę. Jezus powiedział: „Szczęśliwi są (...) ci, którzy słuchają słowa Bożego i się go trzymają!” (Łuk. 11:28). Właśnie to byli zdecydowani robić chrześcijanie w Antiochii Pizydyjskiej.

¹⁹ Obyśmy wzorem Pawła i Barnabasa zawsze pamiętali, że naszym obowiązkiem jest głoszenie dobrej nowiny. Decyzja, czy ją przyjąć, czy odrzucić, należy do naszych słuchaczy. Jeśli sprawiają wrażenie nieprzychylnych, możemy naśladować postawę chrześcijan z I wieku. Gdy będziemy cenić prawdę i poddawać się kierownictwu ducha świętego, uda nam się zachować radość nawet w obliczu sprzeciwu (Gal. 5:18, 22).

1, 2. Co się wydarzyło podczas pobytu Pawła i Barnabasa w Listrze?

W LISTRZE zapanowało wielkie poruszenie. Dwóch nieznajomych właśnie uzdrowiło człowieka kalekiego od urodzenia. Mężczyzna skacze z radości. Zachwycony tłum uznaje przybyszów za bogów, a kapłan Zeusa przynosi dla nich wieńce. Słychać ryk prowadzonych na ofiarę byków. Paweł i Barnabas — bo to oni dokonali tego cudu — głośno protestują. Rozdzierają szaty, wpadają między tłum i z trudem go powstrzymują od oddania im czci.

² Tymczasem z Antiochii Pizydyjskiej i Ikonium przybywają Żydzi wrogo nastawieni do tych misjonarzy. Jadowitymi oszczerstwami zatruwają umysły mieszkańców Listry. W rezultacie ludzie ci, jeszcze niedawno pełni nabożnego uwielbienia, teraz w przypływie złości obstępują Pawła i obrzucają go kamieniami, aż traci przytomność. Wtedy wywlekają go za miasto i zostawiają, sądząc, że umarł.

3. Jakie pytania rozważymy w tym rozdziale?

³ Jakie wypadki poprzedziły to dramatyczne zajście? Czego zdarzenia z udziałem Barnabasa i Pawła oraz mieszkańców Listry, tak chwiejnych w swoich poglądach, uczą dzisiejszych głosicieli dobrej nowiny? I jak chrześcijańscy starsi mogą naśladować Barnabasa i Pawła, którzy z wytrwałością pełnili służbę i „odważnie przemawiali w imieniu Jehowy”? (Dzieje 14:3).

„Uwierzyła wielka liczba” (Dzieje 14:1-7)

4, 5. Dlaczego Paweł i Barnabas udali się do Ikonium i co się tam wydarzyło?

⁴ Jakiś czas wcześniej Paweł i Barnabas zostali wyrzuceni z Antiochii Pizydyjskiej, gdzie nieprzyjaźnie nastawieni Żydzi też podburzyli przeciwko nim ludzi. Jednak ci dwaj misjonarze się nie zniechęcili. Odeszli z miasta w pokoju i „strząsnęli pył ze swoich nóg” (Dzieje 13:50-52; Mat. 10:14). Pozostawili jego nieprzychylnych mieszkańców osądowi Bożemu (Dzieje 18:5, 6; 20:26). Z niezmąconą radością wyruszyli na południowy wschód. Po przejściu mniej więcej 150 kilometrów dotarli do urodzajnego płaskowyżu usytuowanego między górami Taurus (Toros Dağları) a Sultan Dağları.

⁵ Najpierw zatrzymali się w Ikoniuma, będącym enklawą kultury greckiej i jednym z głównych miast rzymskiej prowincji Galacja. Mieszkała tam wpływowa społeczność żydowska oraz wielu prozelitów. Zgodnie ze swoim zwyczajem Paweł i Barnabas weszli do synagogi i zaczęli nauczać (Dzieje 13:5, 14). „Tak przemawiali, że uwierzyła wielka liczba zarówno Żydów, jak i Greków” (Dzieje 14:1).

6. Dzięki czemu Paweł i Barnabas byli skutecznymi nauczycielami i jak możemy ich naśladować?

⁶ Dzięki czemu Paweł i Barnabas głosili tak skutecznie? Paweł bardzo dobrze znał Pisma. Po mistrzowsku łączył fakty historyczne z proroctwami i fragmentami Prawa Mojżeszowego, udowadniając, że Jezus jest obiecanym Mesjaszem (Dzieje 13:15-31; 26:22, 23). Barnabas emanował troską o ludzi (Dzieje 4:36, 37; 9:27; 11:23, 24). Ponadto żaden z nich nie polegał na własnym zrozumieniu — obaj mówili „w imieniu Jehowy”. Jak mógłbyś ich naśladować? Spróbuj stosować następujące wskazówki: Wnikliwie studiuj Słowo Boże. Wybieraj fragmenty biblijne najbardziej interesujące dla twoich rozmówców. Szukaj praktycznych sposobów pokrzepiania ludzi, którym głosisz. I zawsze opieraj się na autorytecie Słowa Jehowy, a nie na własnej mądrości.

7. (a) Jakie reakcje wywołuje dobra nowina? (b) O czym powinieneś pamiętać, jeśli zmagasz się ze sprzeciwem w rodzinie?

⁷ Jednak nie wszystkim mieszkańcom Ikonium podobała się działalność Pawła i Barnabasa. Łukasz donosi: „Żydzi, którzy nie uwierzyli, podburzyli i nieprzychylnie nastawili przeciw braciom ludzi z innych narodów”. Misjonarze uznali, że muszą zostać w mieście i ‛spędzić tam sporo czasu, odważnie przemawiając’ w obronie dobrej nowiny. W rezultacie „mieszkańcy miasta byli podzieleni: jedni popierali Żydów, a drudzy apostołów” (Dzieje 14:2-4). Obecnie orędzie o Królestwie wywołuje podobne reakcje. Niektórych jednoczy, a innych dzieli (Mat. 10:34-36). Jeżeli żyjesz w rodzinie podzielonej z powodu twojego posłuszeństwa dobrej nowinie, pamiętaj, że sprzeciw często bywa reakcją na nieuzasadnione plotki lub jawne oszczerstwa. Swoim przykładnym postępowaniem możesz pokazać, że takie pomówienia są nieprawdziwe, i z czasem zmiękczyć serca tych, którzy ci się sprzeciwiają (1 Piotra 2:12; 3:1, 2).

8. Dlaczego Paweł i Barnabas opuścili Ikonium i czego nas to uczy?

⁸ Po jakimś czasie przeciwnicy z Ikonium uknuli spisek, by ukamienować Pawła i Barnabasa. Kiedy misjonarze się o tym dowiedzieli, odeszli na inny teren (Dzieje 14:5-7). Podobnym rozsądkiem kierują się dzisiejsi głosiciele Królestwa. Gdy jesteśmy celem ataków słownych, z odwagą uzasadniamy swoje przekonania (Filip. 1:7; 1 Piotra 3:13-15). Ale jeśli grozi nam przemoc fizyczna, nie zamierzamy niepotrzebnie narażać siebie ani współwyznawców (Prz. 22:3).

Powinniście wielbić „żywego Boga” (Dzieje 14:8-19)

9, 10. Gdzie leżała Listra i co wiemy o jej mieszkańcach?

⁹ Paweł i Barnabas udali się do Listry, rzymskiej kolonii leżącej jakieś 30 kilometrów na południowy zachód od Ikonium. Listrę łączyły silne związki z Antiochią Pizydyjską, ale w przeciwieństwie do tamtego miasta nie osiedliło się w niej zbyt wielu Żydów. Mieszkańcy najprawdopodobniej znali grekę, ale ich ojczystym językiem był likaoński. W mieście przypuszczalnie nie było synagogi, bo Paweł i Barnabas zaczęli głosić w miejscu publicznym. Kiedy kilkanaście lat wcześniej w Jerozolimie apostoł Piotr uleczył człowieka, który od urodzenia miał niesprawne nogi, mnóstwo ludzi uwierzyło w Jezusa (Dzieje 3:1-10). Teraz w Listrze Paweł też przywrócił zdrowie kalekiemu od urodzenia (Dzieje 14:8-10). Ale ten cud wywołał zupełnie odmienny skutek.

¹⁰ Jak opisano na początku tego rozdziału, na widok uzdrowionego mężczyzny pogańscy mieszkańcy Listry wyciągnęli błędne wnioski. Uznali Barnabasa za Zeusa, najważniejszego boga, a Pawła za Hermesa — syna Zeusa i posłańca bogów (zobacz ramkę „Kult Zeusa i Hermesa w Listrze”). Jednak Barnabas i Paweł byli zdecydowani przekonać tłumy, że nie mają nic wspólnego z pogańskimi bóstwami, ale że reprezentują Jehowę, jedynego prawdziwego Boga (Dzieje 14:11-14).

11-13. (a) Jak Paweł i Barnabas przemówili do mieszkańców Listry? (b) Czego możemy się nauczyć ze słów Pawła i Barnabasa?

¹¹ Mimo napiętej sytuacji misjonarze znaleźli skuteczny sposób przedstawienia pogańskim słuchaczom dobrej nowiny i dotarcia do ich serc. Jak wynika z relacji Łukasza, zaapelowali do nich: „Dlaczego to robicie?! My też jesteśmy ludźmi, takimi słabymi jak wy. Głosimy wam dobrą nowinę, żebyście porzucili te bezwartościowe rzeczy i wielbili żywego Boga, który uczynił niebo, ziemię, morze i wszystko, co w nich jest. W minionych czasach pozwalał On wszystkim narodom chodzić własnymi drogami, ale nie przestawał dawać o sobie świadectwa, czyniąc dobro. Dawał wam deszcze z nieba, zapewniał obfite zbiory, sprawiał, że mieliście pod dostatkiem jedzenia, i napełniał wasze serca radością” (Dzieje 14:15-17).

¹² Czego możemy się nauczyć z tej pobudzającej do myślenia wypowiedzi? Po pierwsze, Paweł i Barnabas nie uważali się za lepszych od swoich słuchaczy. Nie udawali kogoś, kim nie byli. Wręcz przeciwnie, pokornie przyznali, że mają takie same słabości jak pogańscy mieszkańcy Listry. To prawda, że otrzymali ducha świętego i zostali uwolnieni od fałszywych wierzeń. Mieli też nadzieję panować razem z Chrystusem. Zdawali sobie jednak sprawę, że jeśli słuchający ich ludzie okażą posłuszeństwo Chrystusowi, otrzymają takie same dary.

¹³ A jakie my mamy nastawienie do ludzi, którym głosimy? Czy uważamy ich za równych sobie? Czy przekazując prawdy ze Słowa Bożego, naśladujemy Pawła i Barnabasa i nie szukamy chwały dla siebie? Przykład dał pod tym względem Charles Taze Russell. Chociaż był znakomitym kaznodzieją i pod koniec XIX oraz na początku XX wieku przewodził dziełu głoszenia, napisał: „Nie chcemy żadnego hołdu, żadnej czci — ani dla siebie, ani dla naszych pism. Nie chcemy też, by tytułowano nas wielebnym czy rabbim”. Swoją pokorną postawą brat Russell przypominał Pawła i Barnabasa. Również my pełnimy służbę nie dla własnej chwały, ale by pomagać ludziom przybliżyć się do „żywego Boga”.

14-16. Czego jeszcze uczymy się z relacji o pobycie Pawła i Barnabasa w Listrze?

¹⁴ Po drugie, Paweł i Barnabas byli elastyczni. Mieszkańcy Listry, w przeciwieństwie do Żydów i prozelitów z Ikonium, nie wiedzieli nic lub prawie nic na temat relacji Boga z Izraelitami ani nie znali świętych Pism. Ponieważ jednak zajmowali się rolnictwem — czemu sprzyjały tamtejsze żyzne gleby i łagodny klimat — mogli dostrzegać przymioty Stwórcy w Jego darach, chociażby takich jak obfite zbiory. Chcąc trafić tym ludziom do przekonania, misjonarze poruszyli właśnie te bliskie im sprawy (Rzym. 1:19, 20).

¹⁵ Czy potrafimy przejawiać podobną elastyczność? Rolnik nieraz sieje to samo ziarno na kilku polach, ale przedtem w zależności od rodzaju gleby na różne sposoby ją przygotowuje. Czasami gleba od razu jest pulchna, gotowa na przyjęcie nasion. Kiedy indziej wymaga wielu zabiegów. Nie inaczej jest w naszym wypadku: Zawsze siejemy to samo ziarno — orędzie o Królestwie zawarte w Słowie Bożym. Ale jeśli naśladujemy Pawła i Barnabasa, będziemy się starali zwracać uwagę na sytuację życiową i przynależność religijną mieszkańców naszych terenów i dostosowywać do tego sposób głoszenia (Łuk. 8:11, 15).

¹⁶ A oto trzecia lekcja wynikająca z omawianej relacji: Mimo naszych najgorliwszych starań wysiane ziarno może zostać ‛wyrwane’ lub trafić na „grunt skalisty” (Mat. 13:18-21). Gdyby tak się stało, nie musisz się tym zamartwiać. Paweł przypomniał później chrześcijanom z Rzymu, że „każdy z nas sam za siebie zda sprawę Bogu” — dotyczy to również każdego człowieka, któremu głosimy Słowo Boże (Rzym. 14:12).

„Powierzyli ich Jehowie” (Dzieje 14:20-28)

17. Dokąd Paweł i Barnabas udali się z Derbe i w jakim celu?

¹⁷ Kiedy mieszkańcy Listry porzucili Pawła, uznając go za martwego, podeszli do niego bracia, a wtedy on wstał i wrócił z nimi na nocleg do miasta. Następnego dnia razem z Barnabasem wyruszył do Derbe, odległego o jakieś 100 kilometrów. Aż trudno sobie wyobrazić, jak wyczerpująca musiała być dla niego ta podróż, skoro dzień wcześniej został ciężko poraniony. Mimo to obaj z Barnabasem okazali wytrwałość, a gdy przybyli do Derbe, „pozyskali wielu uczniów”. Co więcej, zamiast wybrać najkrótszą drogę powrotną do Antiochii Syryjskiej, skąd rozpoczęli swoją podróż misjonarską, „wrócili do Listry, Ikonium i Antiochii [Pizydyjskiej]”. W jakim celu? Aby ‛umacniać tam uczniów, zachęcając ich do trwania w wierze’ (Dzieje 14:20-22). Jaki wspaniały przykład dali ci dwaj chrześcijanie! Potrzeby zboru stawiali ponad własne wygody. Naśladują ich nowożytni nadzorcy obwodów i misjonarze.

18. Z czym się wiąże mianowanie starszych w zborze?

¹⁸ Oprócz zachęcania uczniów słowem oraz przykładem Paweł i Barnabas „w każdym zborze ustanowili starszych”. Chociaż w podróż misjonarską zostali „wysłani przez ducha świętego”, to ‛powierzając tych starszych Jehowie’, modlili się i pościli (Dzieje 13:1-4; 14:23). Wzorca tego trzymają się dzisiejsi chrześcijanie. Przed zaleceniem kogoś na nadzorcę grono starszych miejscowego zboru z modlitwą rozważa, czy kandydat spełnia wymagania stawiane takim mężczyznom w Piśmie Świętym (1 Tym. 3:1-10, 12, 13; Tyt. 1:5-9; Jak. 3:17, 18; 1 Piotra 5:2, 3). Nie chodzi głównie o to, jak długo jest chrześcijaninem. Dowodem tego, w jakiej mierze na jego życie oddziałuje duch święty, jest jego mowa, postępowanie i reputacja. Tylko ten, kto ma kwalifikacje biblijne, nadaje się do pasienia trzody Bożej (Gal. 5:22, 23). Jeśli dany mężczyzna spełnia te wymagania, nadzorca obwodu mianuje go starszym (porównaj 1 Tymoteusza 5:22).

19. Czego są świadomi starsi i pod jakim względem biorą wzór z Pawła i Barnabasa?

¹⁹ Starsi wiedzą, że za to, jak traktują zbór, są odpowiedzialni przed Bogiem (Hebr. 13:17). Wzorem Pawła i Barnabasa przewodzą w działalności kaznodziejskiej. Umacniają współwyznawców swoimi wypowiedziami. I są gotowi przedkładać potrzeby zboru ponad własne sprawy (Filip. 2:3, 4).

20. Jaką korzyść odnosimy z czytania doniesień o wiernej służbie naszych braci?

²⁰ Kiedy Paweł z Barnabasem w końcu wrócili do Antiochii Syryjskiej, opowiedzieli, „jak wielu rzeczy Bóg przez nich dokonał i jak otworzył innym narodom drzwi prowadzące do okazania wiary” (Dzieje 14:27). Czytając o wiernej służbie naszych chrześcijańskich braci i widząc, jak Jehowa błogosławi ich wysiłkom, my też czujemy się zachęceni do ‛odważnego przemawiania w imieniu Jehowy’.