W roku 1967 skierowano tu misjonarzy Jeri i Amosa Danielsów, absolwentów Szkoły Gilead. Wydawało im się, że przybyli na koniec świata. „Kiedy samolot doleciał do Palau”, wspominał Amos, „wracał potem na Guam. Palau leżało na samym końcu jego trasy”.

Danielsowie zaczęli się uczyć języka palauańskiego, a jednocześnie głosić od domu do domu. Ku ich zdumieniu ciekawscy wieśniacy nie odstępowali ich na krok i przysłuchiwali się rozmowom z sąsiadami.

Jedno z pierwszych studiów zostało założone z synem naczelnika wsi Ngiwal, leżącej na odległej wyspie. Gdy tylko mógł, przypływał na wyspę Koror, na której mieszkali misjonarze. Ciągle jednak nalegał, żeby odwiedzili jego wieś i porozmawiali z jej mieszkańcami. Danielsowie nie mieli jednak na to zbytniej ochoty. „Można było tam jedynie dopłynąć, a w wodzie roiło się od krokodyli” — opowiada Amos. „Ale gdy odwiedził nas nadzorca obwodu, inny zainteresowany zgodził się poprowadzić łódź i wybraliśmy się w końcu w tę podróż”. Głosili mieszkańcom wsi od domu do domu, a na wykład publiczny przybyło 114 osób.

Jeri i Amos Danielsowie chcieli świadczyć na pobliskiej wyspie Babelthuap (nazywaną przez miejscową ludność Babeldaop), ale do wiosek leżących nad brzegiem oceanu można się było dostać wyłącznie wodą. Pewien życzliwy brat zbudował im łódź, lecz nie mieli do niej silnika. Mniej więcej w tym samym czasie oboje uczestniczyli w zgromadzeniu na Guamie. Spotkali tam brata z USA, który znał prezesa zarządu spółki produkującej silniki do motorówek. Wkrótce mieli już nowiutki silnik. „Jehowa zawsze się o nas troszczy” — zauważył Amos.