„JEGO GROŹBY MNIE NIE POWSTRZYMAJĄ”

Szczere osoby studiujące Biblię w San Antonio wkrótce zaczęły robić postępy i przejawiały niezwykłą miłość do prawdy. „Kobiety w wioskach”, opowiada Frank, „są bardzo nieśmiałe, a tradycja nakazuje im posłuszeństwo wobec ojców i mężów. Nie mają zwyczaju rozmawiać z obcymi. Dlatego służba od drzwi do drzwi była dla nich prawdziwym wyzwaniem”.

Dwudziestoletnia Priscilian Sho była nieochrzczoną głosicielką i szczerze pragnęła głosić swoim sąsiadom. Gdy pewnego razu szła z bratową Amalią dokonać odwiedzin ponownych, wydarzyło się coś, co bardzo je przestraszyło.

Priscilian wspomina: „Nie powiedziałam ojcu, że idę głosić, bo mi tego zabronił, a ja się go bałam. Tamtego niedzielnego poranka nagle zobaczyłyśmy ojca przed kościołem baptystów, do którego uczęszczał. Najpierw kucnęłyśmy w trawie, by nas nie dostrzegł. Ale po chwili stwierdziłam: ‚Wiesz, Amalia, Jehowa na nas patrzy. To niedobrze, że boimy się mojego ojca. Powinnyśmy bać się Jehowy’”.

Ojciec był wściekły. Ale dziewczynę czekała jeszcze większa próba, ponieważ gwałtownie sprzeciwiał się on temu, by została Świadkiem Jehowy. Priscilian modliła się w tej sprawie i w przeddzień zgromadzenia, na którym miała zostać ochrzczona, zebrała się na odwagę i porozmawiała z ojcem.

„Jutro jadę do Belize” — zaczęła.

„Po co?” — zapytał ojciec.

„Chcę zostać ochrzczona” — wyjaśniła Priscilian. „Zamierzam zrobić to, czego oczekuje ode mnie Jehowa. Kocham cię, ale kocham też Jehowę”.

„Naprawdę to zrobisz?” — spytał gniewnym głosem ojciec.

„Tak. W Dziejach Apostolskich 5:29 napisano, że muszę być bardziej posłuszna Bogu niż ludziom”.

Ojciec wybiegł rozgniewany. Priscilian mówi: „Nie czułam się bezpiecznie, dopóki nie wsiadłam do samochodu wiozącego nas na zgromadzenie. Nie wiedziałam też, co mnie czeka po powrocie do domu. Ale przecież chciałam zostać ochrzczona, więc byłam przekonana, że nawet gdybym miała stracić życie, postępuję słusznie”.

Kiedy wróciła do domu, ojciec nie wyrządził jej krzywdy, jednak później odgrażał się, że ją zabije. „Z czasem zrozumiał, że jego groźby mnie nie powstrzymają, i stał się łagodniejszy” — dodaje Priscilian.

[Ramka i ilustracje na stronach 235, 236]

Majowie, którzy pokochali Jehowę

JORGE I NICOLAS SHO (ZE SWĄ SIOSTRĄ PRISCILIAN)

URODZENI 1969 i 1971 rok

CHRZEST 1997 rok

Z ŻYCIORYSU Wychowani w tradycji Majów, w której okazywania szacunku i całkowitego posłuszeństwa wobec rodziców oczekuje się nawet od dorosłych dzieci posiadających już swoje rodziny.

◼ KIEDY Nicolas i Jorge poznali i pokochali Jehowę, ich chrześcijańskiej działalności kategorycznie sprzeciwił się ojciec.

Nicolas opowiada: „Tłumaczyłem ojcu, że uczę się pożytecznych rzeczy, ale on należał do Kościoła baptystów i nie podzielał mojego entuzjazmu. Kilka razy przerywałem studium Biblii, ponieważ nie chciałem ranić jego uczuć. Ale wiedziałem też, że gdy razem z nim się upijam, nie daję dobrego przykładu synom. Moja żona i dzieci byli tak nieszczęśliwi, że nigdy się nie uśmiechali.

„W końcu zacząłem regularnie studiować i przychodzić na zebrania chrześcijańskie. Prawda pomogła mi zerwać ze złym postępowaniem. Zacząłem ciężko pracować na rodzinę i cały zarobek przeznaczać na jej utrzymanie. Razem z żoną i dziećmi jesteśmy pilnie zajęci służbą dla Jehowy, a w naszym domu zagościły szczęście i uśmiech”.

W podobnej sytuacji znajdował się Jorge. Upijał się i używał wulgarnej mowy, czym przysparzał problemów rodzinie. Podczas weekendów nigdy nie było go w domu. Jednak pod wpływem studium Słowa Bożego całkowicie się zmienił.

Jorge wspomina: „Kiedy zrobiłem postępy, mój ojciec zaczął się jeszcze bardziej sprzeciwiać. Nazywał nas fałszywymi prorokami. Kilka razy groził nam maczetą. Brat Cardoza, który studiował ze mną Biblię, już wcześniej starał się nas do tego przygotować. Zapytał: ‚Jak postąpisz, gdy ojciec każe ci opuścić dom rodzinny?’. ‚Mój ociec mnie kocha i tego nie zrobi’ — odpowiedziałem. Ale niestety tak właśnie zrobił.

„Mimo wszystko pokochałem to, czego się dowiadywałem, i moje życie się poprawiło. Przywdziałem chrześcijańską osobowość, co wyszło mojej rodzinie na dobre. Zaczęliśmy się nawzajem szanować i razem zaznajemy szczęścia. Działalność kaznodziejska sprawia mi mnóstwo radości, a z pomocą Jehowy jestem pionierem stałym”.