„W Jerozolimie przy Owczej bramie jest sadzawka, która nazywa się po hebrajsku Bethzatha i ma pięć krużganków. W tych krużgankach leżało mnóstwo chorych: ślepych, kulawych i sparaliżowanych [...]. Był tam też pewien człowiek, który chorował już trzydzieści osiem lat. Kiedy Jezus zobaczył go leżącego i dowiedział się, że już od dawna chorował, rzekł do niego: — Chciałbyś wyzdrowieć? Odpowiedział Mu chory: — Panie, nie mam nikogo, który by mnie zsunął do sadzawki, gdy woda się poruszy. A zanim ja sam się przyczołgam, już inny schodzi do wody przede mną. Mówi mu Jezus: — Wstań, weź swoje nosze i chodź! I natychmiast ten człowiek wyzdrowiał, wziął nosze i chodził” (Jana 5:2-9, Biblia poznańska).

Nie powinniśmy wszakże odnosić się z niedowierzaniem do relacji o cudownym uleczeniu człowieka przez Syna Bożego przy sadzawce Betezda. Mężczyzna ten nawet nie musiał wchodzić do wody, a jednak Wielki Lekarz potrafił natychmiast przywrócić mu zdrowie. Udokumentowana umiejętność sprawienia takich cudów powinna nas skłonić do wyczekiwania uzdrowień, jakie dzięki Jezusowi Chrystusowi będą miały miejsce w nadchodzącym Tysiącleciu. Uwolni on wiernych ludzi od chorób i przywróci im doskonałość (Objawienie 21:4, 5; 22:1, 2).