Czytelnicy Biblii dobrze znają postać Dawida, odważnego młodego pasterza, który został królem Izraela. Jego imię występuje w tej Księdze 1138 razy, a wyrażenie „dom Dawida” — odnoszące się często do jego dynastii — 25 razy (1 Samuela 16:13; 20:16). Jeszcze do niedawna nic poza Biblią nie poświadczało, że Dawid naprawdę istniał. Czyżby więc był tylko postacią fikcyjną?

W 1993 roku grupa archeologów pod kierownictwem profesora Avrahama Birana dokonała zdumiewającego odkrycia, o czym donosiło czasopismo Israel Exploration Journal. W północnej części Izraela w starym kopcu zwanym Tel Dan znaleziono bazaltowy kamień. Widniały na nim wyryte słowa: „dom Dawida” i „król Izraela”.² Inskrypcję tę, datowaną na IX wiek p.n.e., uważa się za część pomnika zwycięstwa, który wznieśli Aramejczycy — mieszkający na wschodzie wrogowie Izraela. Dlaczego owa starożytna inskrypcja ma tak duże znaczenie?

Powołując się na sprawozdanie profesora Birana oraz jego współpracownika, profesora Josepha Naveha, w czasopiśmie Biblical Archaeology Review napisano: „Jest to pierwszy starożytny tekst pozabiblijny, w którym wymieniono imię Dawida”.³a Inskrypcja ta zasługuje na uwagę jeszcze z innego powodu. Określenie „dom Dawida” występuje w niej jako jeden wyraz. Językoznawca profesor Anson Rainey wyjaśnia: „Często omija się znak dzielący (...) zwłaszcza jeśli chodzi o dobrze znaną nazwę własną. W połowie IX wieku p.n.e. wyrażenie ‚dom Dawida’ z pewnością było właśnie taką nazwą w sensie politycznym i geograficznym”.⁵ Król Dawid i jego dynastia najwyraźniej więc byli ogólnie znani w świecie starożytnym.