Studium Słowa Bożego pomogło im uświadomić sobie, że Stwórca ma imię własne i że umożliwia ludziom poznanie siebie i nawiązanie z sobą bliskiej więzi (1 Kron. 28:9; Izaj. 55:6; Jak. 4:8). W Strażnicy z października i listopada 1881 roku zaznaczono: „JEHOWA to imię odnoszące się wyłącznie do Istoty Najwyższej — do naszego Ojca, do Tego, którego Jezus nazywał Ojcem i Bogiem” (Ps. 83:19, BT; Jana 20:17).

Coraz większe docenianie dla imienia Bożego

Badacze Pisma Świętego stopniowo coraz lepiej uświadamiali sobie, jak ogromne znaczenie przypisują natchnione Pisma imieniu Boga. W języku angielskim imię to zostało zatajone w katolickim przekładzie Douay oraz w protestanckiej Biblii króla Jakuba, podobnie jak później w większości XX-wiecznych tłumaczeń na wiele języków. Niemniej różne przekłady, a także leksykony biblijne poświadczały, że w pierwotnym tekście imię Jehowa występuje tysiące razy — znacznie częściej niż którekolwiek inne imię i częściej niż takie tytuły, jak Bóg i Pan razem wzięte. Jako ‛lud dla Jego imienia’, Badacze Pisma Świętego coraz bardziej cenili imię Boże (Dzieje 15:14). W Strażnicy z 1 stycznia 1926 roku omówiono kwestię sporną, w której — jak zrozumieli — każdy musi zająć stanowisko. Brzmiała ona: „Kto uczci Jehowę?”

Przywiązywanie tak wielkiej wagi do imienia Bożego nie wynikało z samego nabywania wiedzy religijnej. Jak wyjaśniono w książce Proroctwo (wydanej w roku 1929), najważniejsza kwestia sporna, wobec której stoją wszystkie rozumne stworzenia, dotyczy imienia i słowa Jehowy Boga.