5. Co zrozumieli Badacze Pisma Świętego, jeśli chodzi o 144 000?

⁵ Oczywiście, analizując Pisma, Badacze zrozumieli też, że pewna grupa ludzi „kupionych z ziemi” będzie rządzić z Jezusem w niebie (Obj. 14:3). Będzie się ona składała ze 144 000 gorliwych i oddanych chrześcijan, którzy na ziemi wiernie służyli Bogu. A co Badacze sądzili o wielkiej rzeszy?

6. W co wierzyli Badacze Pisma Świętego, jeśli chodzi o wielką rzeszę?

⁶ W swojej wizji Jan zobaczył tę grupę stojącą „przed tronem i przed Barankiem” (Obj. 7:9). Na podstawie tych słów Badacze doszli do wniosku, że wielka rzesza, podobnie jak 144 000, będzie żyć w niebie. A skoro obie grupy miały tam przebywać, to czym jedna różniła się od drugiej? Badacze myśleli, że wielka rzesza będzie się składać z chrześcijan, którzy na ziemi nie byli w pełni posłuszni Bogu. Być może mimo tego, że byli czyści pod względem moralnym, niektórzy z nich pozostawali w kościołach chrześcijaństwa. Badacze uważali, że chociaż osoby takie były gorliwe, to nie na tyle, żeby rządzić z Jezusem. Ponieważ ich miłość do Boga nie była wystarczająco silna, członkowie wielkiej rzeszy mieli zajmować miejsce w niebie przed tronem, a nie zasiadać na tronach.

Poza tym Badacze sądzili, że ci, którzy mieli w tamtym czasie usługiwać na ziemi jako książęta — w tym wskrzeszeni „wierni mężowie starożytności” (wierni mężczyźni zmarli przed Chrystusem) — prawdopodobnie zostaną pod koniec Millennium w jakiś sposób nagrodzeni życiem w niebie (Ps. 45:16).

8. Jakie trzy grupy miały zdaniem Badaczy skorzystać ze spełnienia się zamierzenia Bożego?

⁸ Tak więc Badacze Pisma Świętego uważali, że będą istnieć trzy grupy: 1) 144 000 osób, które mają rządzić z Jezusem w niebie; 2) wielka rzesza mniej gorliwych chrześcijan, którzy mają w niebie stać przed tronem i przed Barankiem, oraz 3) miliony ludzi, którzy na ziemi będą się uczyć mierników Jehowy podczas Tysiącletniego Panowania Chrystusab.

11. Dlaczego niektórzy Badacze mogli uważać, że część ludzi zostanie pod koniec Millennium zabrana do nieba?

¹¹ A co z poglądem, że pod koniec Millennium niektórzy wierni ziemscy słudzy Boga zostaną zabrani do życia w niebie? Coś takiego zasugerowano w Strażnicy z 15 lutego 1913 roku. Wniosek ten opierał się na następującym rozumowaniu: „Dlaczego wierni ludzie z dawnych czasów mieliby otrzymać tylko nagrodę ziemską, a część chrześcijan, którzy nie wykazali się aż taką wiernością, miałaby zostać nagrodzona życiem w niebie?”. Jednak takie myślenie opierało się na dwóch błędnych założeniach: 1) że wielka rzesza będzie żyć w niebie oraz 2) że będzie się składać z mniej gorliwych chrześcijan.

12, 13. Czego są świadomi zarówno namaszczeni, jak i wielka rzesza, jeśli chodzi o czekającą ich nagrodę?

¹² Jak się jednak przekonaliśmy, w 1935 roku Świadkowie Jehowy zrozumieli, że wielka rzesza z wizji Jana to ludzie, którzy przeżyją Armagedon. ‛Przeżyją wielki ucisk’ i będą wołać donośnym głosem: „Wybawienie zawdzięczamy naszemu Bogu, który zasiada na tronie, i Barankowi” (Obj. 7:10, 14). Ponadto Biblia uczy, że ci, którzy są wskrzeszani do życia w niebie, otrzymują „coś lepszego” niż wierni słudzy Boga z dawnych czasów (Hebr. 11:40). Nasi bracia zaczęli więc z entuzjazmem zachęcać ludzi, żeby służyli Jehowie z nadzieją na życie wieczne na ziemi.