Do wielu wiosek rozsianych nad licznymi rzekami i wzdłuż rozległego wybrzeża Papui-Nowej Gwinei można się było dostać jedynie łodzią lub czółnem. Steve Blundy opowiada: „Na łodziach znał się starszy wiekiem brat Daera Guba z wioski Hanuabada. Miał on koło domu dwa wydrążone pnie. Razem z moim współpracownikiem pomogliśmy mu zdobyć jeszcze trochę drewna, żeby mógł zbudować łódź puapua, coś w rodzaju katamarana z żaglem z grubego płótna. Z Daerą w roli kapitana oraz załogą dwóch czy trzech braci z Hanuabady odbyliśmy sporo wypraw do nadbrzeżnych wiosek w okolicach Port Moresby”.

Pod koniec lat sześćdziesiątych na Nowej Irlandii, pięknej wyspie oddalonej jakieś 650 kilometrów na północny wschód od Nowej Gwinei, działał wraz z żoną Berndt Andersson. Oto jego wspomnienia: „Z sąsiednich wysepek przypływali ludzie i zapraszali nas do siebie. Tymczasem żeby ich odwiedzić, potrzebowaliśmy łodzi, która ze względu na nasze skromne kieszonkowe wydawała się nierealnym marzeniem. Mieliśmy co prawda kilka desek w szopie, ale na łódź było ich zdecydowanie za mało. Zwróciliśmy się w tej sprawie do Jehowy. Niespodziewanie pewien brat z Lae przysłał nam 200 dolarów, by wesprzeć nasze wyprawy na pobliskie wysepki. Dzięki temu mogliśmy zbudować łódź, którą nazwaliśmy Pioneer (Pionier). Brakowało jej jednak napędu. Z pomocą pośpieszył nam ten sam życzliwy brat — tym razem dostarczył funduszy na zakup małego zaburtowego silnika. Byliśmy już gotowi zareagować na zaproszenie i udać się na te malownicze wyspy”.

Przyłączmy się do małżeństwa odwiedzającego zbory wzdłuż tego potężnego szlaku wodnego.

Warren Reynolds opowiada: „Wcześnie rano ja i moja żona Leann wyruszamy z Wewak, wioząc trzyipółmetrową aluminiową łódź przymocowaną do bagażnika na dachu naszego samochodu. Po trzech godzinach jazdy, przeważnie z włączonym napędem na cztery koła, na kilka dni parkujemy samochód nad rzeką i płyniemy odwiedzić około 30 głosicieli w czterech wioskach położonych nad dopływami Sepiku.

„Wypełniamy naszą płaskodenną łódź zapasami, zapuszczamy zaburtowy silnik o mocy 25 koni mechanicznych i kierujemy się w górę rzeki. Po godzinie skręcamy w odnogę Sepiku, Yuat, a po kolejnych dwóch godzinach dopływamy do wioski Biwat. Bracia i zainteresowani gorąco nas witają, wyciągają naszą łódź na brzeg i przenoszą ją na przechowanie do czyjegoś domu. Posilamy się potrawą z plantanów i mleka kokosowego. Potem ruszamy w dwugodzinną wędrówkę przez podmokłą dżunglę w ślad za głosicielami, którzy wskazują nam drogę i pomagają nieść nasze rzeczy. W końcu docieramy do małej wioski Dimiri. Gasimy pragnienie mlekiem kokosowym i wchodzimy do domu stojącego na palach, zrobionego z materiałów pozyskanych w lesie. Rozstawiamy łóżko, rozciągamy moskitierę, jemy kolację z gotowanych pochrzynów, po czym kładziemy się spać.

„W trzech wioskach na tym terenie mieszka 14 głosicieli. Spędzamy tu na głoszeniu następnych parę dni i spotykamy się z wieloma pozytywnymi reakcjami. Bardzo nas cieszy widok dwóch zainteresowanych, którzy legalizują swoje związki i odtąd będą mogli brać udział w działalności kaznodziejskiej. Bracia i siostry przygotowują z tej okazji prosty posiłek weselny: pochrzyny, sago, jakieś jadalne liście i dwa kurczaki.

„Jesteśmy zachwyceni, że na niedzielny wykład publiczny przybyły 93 osoby! Po zebraniu z pełnymi plecakami wracamy w południowym słońcu do Biwat, gdzie zostawiamy w domu zainteresowanego ekwipunek i zaczynamy głosić. Kilku ludzi przyjmuje literaturę, a niektórzy zgadzają się na studium. Tego wieczora gościmy u zainteresowanego na posiłku, ściśnięci wokół ogniska, którego dym odstrasza roje komarów.

„Nazajutrz wczesnym rankiem spychamy łódź z powrotem na rzekę i ruszamy w porannej mgle, wsłuchani w świergot ptaków i odgłosy pluskających ryb. Z naprzeciwka bezgłośnie mijają nas rodziny, które na bambusowych tratwach obładowanych towarami podążają na miejscowe targowisko.

„Po dotarciu do samochodu tankujemy łódź, zaopatrujemy się w wodę pitną i inne zapasy. Znów odbijamy od brzegu, tym razem żeby odwiedzić 14 głosicieli w wiosce Kambot. Przybywamy do nich po dwóch godzinach, kompletnie przemoknięci z powodu ulewnego deszczu. Z Kambot płyniemy pod prąd łodzią pełną głosicieli do dużej wioski leżącej po obu stronach rzeki. Do późnego popołudnia dajemy świadectwo wdzięcznym słuchaczom. W drodze powrotnej głosimy ludziom, którzy rano widzieli, jak zmierzamy w przeciwnym kierunku, i teraz czekają na nas na bambusowych pomostach. Ponieważ mieszkańcy tych oddalonych wiosek rzadko posługują się pieniędzmi, okazują nam wdzięczność za wizytę i pozostawione traktaty, ofiarując kokosy, dynie, banany i wędzone ryby. O zachodzie słońca wracamy do Kambot i przygotowujemy posiłek z podarowanych składników.

„W Kambot sala, w której odbywają się zebrania, stoi na palach, podobnie jak inne domy. W porze deszczowej, gdy cały ten teren jest zalany wodą, ludzie podpływają czółnami do samych schodów. Nasza wizyta kończy się wykładem publicznym, na który przybywają 72 osoby. Część z nich szła tu pięć godzin.

„Wracamy do naszego samochodu, przymocowujemy łódź i ruszamy w trzygodzinną podróż powrotną. Po drodze myślimy o naszych drogich braciach i siostrach znad rzeki Sepik. Jesteśmy pod ogromnym wrażeniem miłości okazywanej im przez Jehowę, którą widać w wysiłkach, jakie podejmuje Jego organizacja, aby pod względem duchowym dobrze ich odżywiać. To wielki zaszczyt należeć do tak wspaniałej rodziny!”.

[Ilustracja na stronie 128]

„Puapua” pod pełnymi żaglami

[Ilustracja na stronie 128]

Łódź „Pioneer”, zbudowana przez Berndta Anderssona