Ivica Arabadžić, starszy z Chorwacji, pamięta, jak wraz z rodziną musiał opuścić dom w Banja Luce. Opowiada: „Przyszedł uzbrojony mężczyzna i kazał nam się wynosić, bo teraz ten dom należy do niego. Jego samego zmuszono do wyprowadzenia się z domu w Szybeniku w Chorwacji, ponieważ był Serbem. Teraz tak samo postąpił z nami. Z pomocą pośpieszył nam oficer żandarmerii, z którym studiowałem Biblię. Nie mogliśmy zatrzymać swojego domu, ale udało się go wymienić na dom tego Serba. Ciężko było opuszczać dom i zbór, w którym poznaliśmy prawdę, ale nie mieliśmy wyboru. Wzięliśmy ze sobą trochę rzeczy i wyruszyliśmy do ‚nowego’ domu w Chorwacji. Jednakże po przybyciu do Szybeniku okazało się, że do opuszczonego domu, który miał należeć do nas, ktoś się już wprowadził. Cóż było zrobić? Pomocną dłoń natychmiast wyciągnęli do nas bracia — przywitali nas, a pewien starszy wziął nas pod swój dach. Kwaterowaliśmy u niego cały rok, aż nasze problemy mieszkaniowe zostały rozwiązane”.

Od zakończenia wojny nasi bracia budują nowe Sale Królestwa. Jedna z nich, w Banja Luce, stanowi coś więcej niż tylko bardzo potrzebne miejsce zebrań. Jest świadectwem zwycięskiej batalii prawnej. Przez lata bracia próbowali uzyskać zgodę na budowę Sali Królestwa na tym terenie zdominowanym przez serbski Kościół prawosławny. Po wojnie dalej odmawiano wydania braciom pozwolenia na budowę Sali Królestwa w Banja Luce, choć zostali w Bośni uznani prawnie. W końcu po wielu modlitwach i staraniach udało się uzyskać niezbędne zezwolenia. Zwycięstwo to stanowi precedens prawny, który ułatwi budowanie Sal Królestwa w tej części Bośni i Hercegowiny.