Osman Šaćirbegović wspomina: „Policjanci często nas przesłuchiwali i twierdzili, że jesteśmy tchórzami, bo nie bronimy swoich rodzin”.

Wówczas Osman mówił: „Do obrony macie pistolet, prawda?”.

„Oczywiście” — odpowiadali policjanci.

„Czy dla zapewnienia sobie większej ochrony zamienilibyście go na działo?”

„Tak”.

„A czy działo zamienilibyście na czołg?”

„No jasne”.

„Zrobilibyście to wszystko, by się bardziej zabezpieczyć”, ciągnął Osman, „a mnie chroni Jehowa, Wszechmocny Bóg, Stwórca wszechświata. Gdzie mógłbym znaleźć lepszą ochronę?”. Słysząc tak zdecydowaną odpowiedź, policjanci zostawiali go w spokoju.

Kilkuletnia izolacja była sporym wyzwaniem. Osman opowiada: „Moi zainteresowani nigdy nie byli na zgromadzeniu ani nie korzystali z wizyty nadzorcy obwodu. Często rozmawialiśmy o czasach, kiedy już będziemy się mogli cieszyć społecznością braterską”.

Sąsiedzi obserwowali, jak Świadkowie troszczą się o siebie nawzajem, na przykład wstawiają wybite szyby. „Wywarło to na nich wielkie wrażenie”, mówi Osman, „bo wiedzieli, że nie mieliśmy pieniędzy. Po dziś dzień o tym rozmawiają”.