Czym jest takie tyranizowanie słabszych? Nie jest to dokładnie to samo, co napastowanie czy atak. Nie chodzi bowiem o sporadyczne zajścia, lecz o wiele drobnych incydentów, które z upływem czasu się kumulują. Psycholog Dan Olweus zapoczątkował systematyczne badania nad takimi zachowaniami i zidentyfikował ich typowe elementy: celową agresję i widoczną dysproporcję sił pomiędzy dręczycielem a ofiarą.

Prawdopodobnie nie da się w jednej definicji ująć wszystkich aspektów znęcania się nad słabszymi, ale postępowanie takie nazwano „celowym i świadomym pragnieniem dokuczenia komuś i sprawienia mu cierpień”. Ofiara przeżywa stres nie tylko wskutek tego, co się wydarzyło, ale też z obawy przed tym, co jeszcze może się wydarzyć. Taktyka gnębicieli obejmuje: bolesne szyderstwa, ciągłą krytykę, obelgi, plotki i stawianie nierealistycznych żądań (zobacz ramkę na stronie 4).

[Ramka na stronie 4]

Różne oblicza dręczenia

◼ Znęcanie się fizyczne: Jest najłatwiejsze do zidentyfikowania. Dręczyciele wyładowują złość, bijąc, popychając lub kopiąc swoją ofiarę albo niszcząc jej własność.

◼ Znęcanie się słowne: Wypowiadanie raniących lub poniżających słów — obrzucanie wyzwiskami i obelgami bądź uporczywe, zjadliwe zaczepki.

◼ Szarganie opinii: Polega na rozpowszechnianiu złośliwych plotek. Najczęściej dopuszczają się tego kobiety.

◼ Gdy dręczony staje się dręczycielem: Czasami ofiary tyranizowania same zaczynają się znęcać nad innymi. Oczywiście nie usprawiedliwia to niewłaściwego postępowania, pomaga jedynie zrozumieć, co leży u jego podłoża.

[Prawa własności]

Źródło: Take Action Against Bullying (Broń się przed tyranizowaniem) autorstwa Gesele Lajoie, Alyson McLellan i Cindi Seddon