Rok składający się z 12 miesięcy księżycowych (z których każdy ma 29 lub 30 dni) jest krótszy od roku słonecznego. Żeby wyrównać tę różnicę, stosowano różne metody. Każdego roku dodawano kilka dni lub w wybranych latach cały miesiąc, na przykład przed rozpoczęciem kolejnego roku. W ten sposób miesiące w kalendarzu odpowiadały porom roku i okresom siewu i żniw.

Jak podaje Emil Schürer w książce The History of the Jewish People in the Age of Jesus Christ (175 B.C.–​A.D. 135) [Dzieje narodu żydowskiego za czasów Jezusa Chrystusa, lata 175 p.n.e.-135 n.e.], zasada którą się kierowano, podejmując decyzję, czy dodać do roku 13 miesiąc, była prosta: „Święto Paschy, które należało obchodzić w pełnię miesiąca nisan (14 nisan), zawsze musiało wypadać po równonocy wiosennej (...). Jeżeli więc pod koniec roku zorientowano się, że Pascha wypadnie przed wiosennym zrównaniem dnia z nocą, wprowadzano dodatkowy miesiąc przed miesiąc nisan”.