Rola Kalwina w reformacji

Za najwybitniejszego reformatora wielu uczonych uważa Jana Kalwina. Żądał on powrotu kościoła do pierwotnych zasad chrystianizmu. Tymczasem jego naczelna doktryna o predestynacji przypomina poglądy stoików ze starożytnej Grecji, głoszących, że o wszystkim decyduje Zeus, a człowiek musi przyjąć, co mu sądzone. Nauka ta bez wątpienia nie jest chrześcijańska.

W czasach Kalwina protestantów francuskich nazywano hugenotami. Byli oni zaciekle prześladowani. W noc św. Bartłomieja, 24 sierpnia 1572 roku, uzbrojeni katolicy urządzili im rzeź, mordując w Paryżu, a potem w całej Francji, tysiące hugenotów. Ci jednak także chwycili za miecz i zabili wielu ludzi w krwawych wojnach religijnych toczonych pod koniec XVI wieku. Zlekceważyli tym samym polecenie Jezusa: „Stale miłujcie swych nieprzyjaciół i módlcie się za tych, którzy was prześladują” (Mateusza 5:44).

Kalwin dawał drugim przykład, krzewiąc swe poglądy religijne za pomocą metod, które duchowny protestancki Harry Emerson Fosdick określił jako bezwzględne i odrażające. W Genewie ustanowił prawo kościelne, na którego podstawie w ciągu 4 lat skazano na śmierć 58 osób, a 76 — na wygnanie; przed końcem XVI wieku około 150 ludzi spalono na stosie. Był wśród nich Michał Servet, lekarz i teolog hiszpański, który odrzucał naukę o Trójcy, wskutek czego dla wszystkich był „heretykiem”. Dostojnicy katoliccy wykonali na nim wyrok in effigie (to znaczy symbolicznie); protestanci posunęli się dalej i naprawdę wysłali go na stos.

Jan Kalwin, urodzony 25 lat później niż Luter i Zwingli; jako młody człowiek przeniósł się z Francji do Szwajcarii; w Genewie założył prawdziwe państwo kościelne; umarł w wieku 54 lat