W XVI wieku francuski teolog protestancki Jan Kalwin podobnie jak Augustyn wierzył, że niektórych ludzi Bóg „z góry przeznaczył na dzieci i dziedziców królestwa niebieskiego”. Kalwin poszedł jednak jeszcze dalej, utrzymując również, że Bóg z góry postanowił, kto będzie „skazany na Jego gniew”, na wieczne potępienie!

Tym samym Kalwin, choć napisał, że człowiek „grzeszy z przyzwolenia własnej woli i zgodnie ze swymi skłonnościami”, mimowolnie uczynił Boga sprawcą grzechu (Jan Kalwin, Wychowanie chrześcijańskie).

Koncepcji wolnej woli w żaden sposób nie da się pogodzić z nauką o przeznaczeniu. Dla zatuszowania tej kłopotliwej sprzeczności Kalwin twierdził, że „nasz umysł jest zbyt prymitywny, aby znieść tak wielką jasność, a my jesteśmy zbyt mali, żeby pojąć tak wielką mądrość”, jaką jest przeznaczenie.