Po śmierci Mojżesza Jozue wysłał do Jerycha dwóch zwiadowców. Dzięki temu, że ukryła ich Rachab, nie zostali znalezieni i potem uciekli z miasta na sznurze spuszczonym z okna jej domu, który przylegał do muru miasta. Przez następne trzy dni ukrywali się w pobliskich górach, po czym przeprawili się przez Jordan i wrócili do obozu izraelskiego (Joz 2:1-23).

Król i mieszkańcy Jerycha musieli się ogromnie przestraszyć, gdy usłyszeli lub ujrzeli, jak wezbrane wody Jordanu zostały za sprawą cudu powstrzymane, żeby Izraelici mogli się przeprawić na drugi brzeg suchą nogą. Nikt nie ośmielił się zaatakować ich w Gilgal, chociaż przez jakiś czas trudno byłoby im się bronić, gdyż musieli odzyskać siły po obrzezaniu, któremu zostali poddani wszyscy mężczyźni. Bez przeszkód obchodzili też Paschę na pustynnych równinach Jerycha (Joz 5:1-10).

Później w pobliżu Jerycha ukazał się Jozuemu anielski książę i poinformował go, jak zdobyć miasto, szczelnie już zamknięte z powodu Izraelitów. W myśl otrzymanych wskazówek wojska izraelskie przez sześć dni okrążały Jerycho raz dziennie — za żołnierzami szło siedmiu kapłanów nieustannie dmących w rogi, potem kapłani niosący Arkę Przymierza, a pochód zamykała tylna straż. Jednakże siódmego dnia okrążyli miasto siedem razy. Na koniec kapłani zadęli w rogi, lud wydał potężny okrzyk wojenny i mury Jerycha zaczęły się walić (Joz 5:13 do 6:20).

Izraelici wtargnęli do miasta i przeznaczyli na zagładę wszystkich jego mieszkańców i ich zwierzęta domowe. Ale fragment muru, do którego przylegał dom Rachab, nie zawalił się, a ona sama wraz z krewnymi uratowała życie — ze względu na życzliwość okazaną zwiadowcom. Całe miasto zostało spalone, tylko złoto i srebro przekazano do sanktuarium Jehowy (Joz 6:20-25). Niestety, Izraelita imieniem Achan ukradł złotą sztabę, trochę srebra i piękną szatę i ukrył to pod swym namiotem. Ściągnął tym śmierć na siebie oraz na swą rodzinę (Joz 7:20-26).

Czy archeolodzy odnaleźli dowody zagłady Jerycha za czasów Jozuego?

Profesor John Garstang, który w latach 1929-1936 przewodniczył angielskiej ekspedycji prowadzącej wykopaliska na wzgórzu Tall as-Sultan, uważał, że jedno z miast zbudowanych na tym miejscu zostało strawione przez pożar, a jego mury się rozpadły. Uznał, iż było to Jerycho z czasów Jozuego, zburzone ok. 1400 r. p.n.e. Chociaż niektórzy uczeni dalej popierają wnioski Garstanga, inni opowiadają się za odmienną interpretacją istniejących dowodów. Archeolog G. E. Wright napisał: „Dwa mury okalające szczyt starego miasta, które według Garstanga (...) zostały zniszczone przez ogień i trzęsienie ziemi w czasach Jozuego, pochodziły — jak się okazało — z III tysiąclecia, a oprócz nich zbudowano w tej epoce jeszcze jakieś dwanaście murów lub ich fragmentów” (Biblical Archaeology, 1962, ss. 79, 80). Dość powszechny jest pogląd, że z Jerycha współczesnego Jozuemu nie pozostało nic lub prawie nic, gdyż wszelkie szczątki ocalałe z jego zagłady zostały usunięte podczas wcześniejszych wykopalisk prowadzonych w tym miejscu. Profesor Jack Finegan tak to ujął: „Obecnie nie ma tam więc dosłownie żadnych dowodów, które by pozwalały podjąć próbę ustalenia daty zdobycia Jerycha przez Jozuego” (Light From the Ancient Past, 1959, s. 159).

Z tego powodu wielu uczonych datuje upadek Jerycha na podstawie dowodów pośrednich, a różnice w ich ocenach sięgają ok. 200 lat. Tego rodzaju wahania trafnie skomentował prof. Merrill F. Unger: „Uczeni muszą też nader ostrożnie podchodzić do oświadczeń archeologów w sprawie datowania i interpretacji znalezisk. Ogromne rozbieżności pomiędzy wybitnymi specjalistami w tej dziedzinie aż nazbyt jasno dowodzą, że ustalanie dat oraz wnioski wyciągane z odkryć archeologicznych często zależą od względów subiektywnych” (Archaeology and the Old Testament, 1964, s. 164).

Nie powinna więc niepokoić okoliczność, że interpretacje prezentowane przez archeologów nie pokrywają się z chronologią biblijną, według której Jerycho zostało zburzone w 1473 r. p.n.e. Różnice w sprawie Jerycha między Garstangiem a innymi archeologami dobitnie ilustrują, z jaką ostrożnością należy się odnosić do znalezisk archeologicznych, i to niezależnie od tego, czy zdają się potwierdzać, czy podważać relację i chronologię biblijną.