Również wykopaliska archeologiczne potwierdzają, iż w tamtym okresie osadnictwo nie było zbyt rozwinięte, a większość miast znajdowała się na wybrzeżu, w okolicach Morza Martwego, w dolinie Jordanu i na równinie Jizreel. Jak twierdzi archeolog W. F. Albright, w początkach drugiego tysiąclecia p.n.e. większa część wyżynnych terenów Palestyny nie była jeszcze zamieszkana przez ludność osiadłą, a zatem tradycja biblijna ma zupełną rację, gdy wspomina o wędrówkach patriarchów wśród wzgórz centralnej Palestyny i po leżącym na pd. pustkowiu, gdzie wciąż było dużo wolnej przestrzeni (Archaeology of Palestine and the Bible, 1933, ss. 131-133).

Z historii świeckiej wynika, że dwa wieki przed podbojem dokonanym przez Izraelitów Kanaan podlegał dominacji Egiptu. Był to okres intryg i walk między poszczególnymi miastami — taki obraz wyłania się z listów (znanych jako tabliczki z Amarny), które pisali do faraonów Amenhotepa III i Echnatona poddani im władcy z Syrii i Palestyny.