Działalność w roli następcy Mojżesza. Po śmierci Mojżesza Jozue rozpoczął przygotowania do wkroczenia do Ziemi Obiecanej. Za pośrednictwem urzędników nakazał Izraelitom w ciągu trzech dni przysposobić się do przekroczenia Jordanu. Przypomniał Rubenitom, Gadytom i połowie plemienia Manassesa, że mają obowiązek pomóc zdobyć tę ziemię. Ponadto wysłał dwóch zwiadowców, by obejrzeli Jerycho i okolicę (Joz 1:1 do 2:1).

Niedaleko Jerycha Jozue spotkał anielskiego księcia, od którego otrzymał wskazówki, w jaki sposób ma zdobyć miasto. Zastosował się do nich i po zniszczeniu Jerycha wypowiedział prorocze przekleństwo mające spaść na osobę, która podjęłaby się w przyszłości jego odbudowy. Słowa te spełniły się po upływie przeszło 500 lat (Joz 5:13 do 6:26; 1Kl 16:34). Następnie Jozue zarządził atak na Aj. Za pierwszym razem 3000 wojowników izraelskich poniosło porażkę, gdyż Jehowa nie udzielił im pomocy z powodu grzechu Achana, który wbrew zakazowi wziął dla siebie pewne przedmioty z łupu zdobytego w Jerychu. Kiedy Izraelici ukamienowali Achana i jego rodzinę, Jozue zwabił mieszkańców Aj w zasadzkę i obrócił miasto w gruzy (Joz 7:1 do 8:29).

Po powrocie do obozu w Gilgal Jozue i naczelnicy Izraela przyjęli posłańców z Gibeonu. Gibeonici dostrzegli, że po stronie Izraelitów walczy Jehowa, i posłużyli się fortelem, by skłonić Jozuego do zawarcia z nimi przymierza pokoju. Kiedy prawda wyszła na jaw, Jozue uczynił ich niewolnikami. Wieść o tym, co zrobili Gibeonici, dotarła także do Adoni-Cedeka, króla Jerozolimy. Razem z czterema innymi królami kananejskimi zorganizował wyprawę przeciw Gibeonitom, a ci zwrócili się o pomoc do Jozuego. Jozue wyruszył z Gilgal i maszerował z wojskiem całą noc. Następnego dnia Jehowa walczył za Izraela w obronie Gibeonitów, czym pokazał, że nie potępia zawartego z nimi przymierza. Spuścił wielkie bryły gradu, od których zginęło więcej wrogów niż od miecza. Wysłuchał nawet prośby Jozuego i wydłużył dzień, by można było dokończyć bitwę (Joz 9:3 do 10:14).

Odniósłszy z Bożą pomocą zwycięstwo, Jozue zdobył Makkedę, Libnę, Lachisz, Eglon, Hebron oraz Debir i złamał opór Kananejczyków na południu. Wówczas królowie kananejscy z północy, na czele z Jabinem, królem Chacoru, zgromadzili swe armie u wód Merom na wojnę z Izraelem. Byli wyposażeni w konie i rydwany, ale Jehowa zachęcił Jozuego, by się nie lękał, i ponownie dał zwycięstwo Izraelitom. Zgodnie z poleceniem Jozue podciął ścięgna koniom i spalił rydwany wrogów. Wydał też na pastwę ognia samo miasto Chacor (Joz 10:16 do 11:23). W ciągu mniej więcej sześciu lat (por. Lb 10:11; 13:2, 6; 14:34-38; Joz 14:6-10) Jozue pokonał 31 królów i opanował znaczne obszary Ziemi Obiecanej (Joz 12:7-24; MAPA, t. 1, s. 737).

Nadeszła pora na rozdzielenie ziemi między plemiona. Rozpoczęło się ono w Gilgal i było nadzorowane przez Jozuego, arcykapłana Eleazara i dziesięciu przedstawicieli plemion, których wskazał Bóg (Lb 34:17-29; Joz 13:7; 14:1, 2, 6). Po ustawieniu przybytku w Szilo stamtąd kierowano dalszym rozdziałem (Joz 18:1, 8-10). Sam Jozue otrzymał miasto Timnat-Serach w górzystym regionie Efraima (Joz 19:49, 50).