Kiedy jebusycki król Adoni-Cedek zobaczył sukcesy Izraelitów w podboju Kanaanu — zdobycie Jerycha i Aj oraz kapitulację Gibeonitów — stworzył koalicję pięciu królów, którzy postanowili powstrzymać ten najazd (Joz 9:1, 2; 10:1-5). Sprzymierzone wojska zostały pokonane w bitwie, podczas której Jehowa zatrzymał słońce i księżyc; królów schwytano i zabito, a ich ciała wystawiono na widok publiczny przez zawieszenie na palach (Joz 10:6-27; 12:7, 8, 10). Być może właśnie po tej bitwie Izraelici doszczętnie spalili Jebus (Sdz 1:8).

Po zakończeniu zwycięskiej kampanii na pd. i w centralnej części Ziemi Obiecanej Jozue skierował uwagę na pn. rejony ziem leżących na zach. od Jordanu. Jebusyci znowu stanęli do walki, tym razem pod wodzą Jabina, króla Chacoru, i znowu zostali pokonani przez Izraelitów, których wspierał Jehowa (Joz 11:1-8). Niemniej jakiś czas po spaleniu Jebus, a przed podziałem ziemi między plemiona izraelskie, odzyskali strategiczne wzgórza Jerozolimy i zajmowali je przez 400 lat (Joz 15:63).

W końcu w 1070 r. p.n.e. Syjon, twierdzę Jebusytów, zdobył Dawid (2Sm 5:6-9; 1Kn 11:4-8).