Życzliwe, serdeczne słowa przyjaciela mogą być jak kojący balsam, który leczy i orzeźwia (Prz. 16:24; 18:24; 25:11). Ale prawdziwi chrześcijanie chcą nie tylko zaznawać pocieszenia. ‛Pocieszeniem, którym sami są pocieszani przez Boga’, starają się też ‛pocieszać tych, co są w jakimkolwiek ucisku’ (2 Kor. 1:4; Łuk. 6:31). Tak było w wypadku Antonia, nadzorcy okręgu z Meksyku.

Gdy zdiagnozowano u niego chłoniaka, rodzaj nowotworu, ogromnie go to przygnębiło. Bardzo się jednak starał zapanować nad negatywnymi emocjami. W jaki sposób? Uczył się na pamięć pieśni Królestwa i śpiewał je, by słyszeć słowa i nad nimi rozmyślać. Dużo otuchy dodawało mu również modlenie się na głos oraz czytanie Biblii.

Ale dziś Antonio dostrzega, jak ogromnym wsparciem byli też współwyznawcy. Mówi: „Gdy czuliśmy się z żoną przygnębieni, zapraszaliśmy krewnego, który jest starszym zboru, żeby przyszedł i się z nami pomodlił. To nas pocieszało i uspokajało. Dzięki wsparciu rodziny i duchowych braci zdołaliśmy przezwyciężyć negatywne emocje w stosunkowo krótkim czasie”. Jakże cieszył się Antonio, że ma takich kochających i troskliwych przyjaciół!

Po przezwyciężeniu choroby Antonio zdołał wrócić do służby w charakterze nadzorcy podróżującego. Zawsze interesował się współwyznawcami, ale od tego czasu razem z żoną szczególnie starał się odwiedzać i pokrzepiać chorych. Na przykład złożył wizytę pewnemu poważnie choremu chrześcijaninowi, o którym dowiedział się, że nie chce chodzić na zebrania. Wyjaśnia: „Problem nie tkwił w tym, że nie kochał on Jehowy lub braci. Po prostu choroba tak wpłynęła na jego psychikę, że czuł się bezużyteczny”.

Pragnąc zachęcić tego brata, Antonio poprosił go, żeby pomodlił się podczas spotkania towarzyskiego. Brat ten początkowo miał pewne opory, ale się zgodził. Antonio opowiada: „Powiedział piękną modlitwę i gdy skończył, był jakby innym człowiekiem. Znów czuł się potrzebny”.