Najczęstszym powikłaniem w dalszym ciągu jest zapalenie wątroby nie-A, nie-B (NANB); wśród innych należy wymienić wirusowe zapalenie wątroby typu B, alloimmunizację, zaburzenia potransfuzyjne, supresję immunologiczną oraz nadmierną podaż żelaza”. Ostrożna ocena tylko jednej z tych poważnych komplikacji brzmiała: „Liczymy się z tym, że w ciągu roku zachoruje na NANB około 40 000 osób [w samych USA], przy czym u 10% pojawi się marskość i (lub) rak wątroby” (The American Journal of Surgery, czerwiec 1990).

17. Pod jakim względem transfuzje krwi mogą okazać się szkodliwe, choć nie od razu jest to widoczne?

¹⁷ Doktorzy Goodnough i Shuck wspominają też o „supresji immunologicznej”. Istotnie, mnożą się dowody, że nawet krew prawidłowo przebadana próbą krzyżową może niszczyć układ odpornościowy, narażając biorcę na inwazję raka i w rezultacie śmierć. Toteż z przeprowadzonych w Kanadzie badań „pacjentów z rakiem głowy i szyi wynika, że u tych, którym podczas usuwania guza podano krew, wystąpiło potem znaczne obniżenie odporności” (The Medical Post z 10 lipca 1990). Lekarze z Uniwersytetu Południowej Kalifornii donoszą: „Współczynnik nawrotów we wszystkich odmianach raka krtani wynosił 14% u tych, którzy nie otrzymali krwi, a 65% u tych, którzy ją otrzymali. W wypadku raka jamy ustnej, gardła oraz nosa lub zatok współczynnik nawrotów doszedł do 31%, gdy nie stosowano transfuzji, i 71%, gdy ją stosowano” (Annals of Otology, Rhinology & Laryngology, marzec 1989). Wydaje się też, że większa podatność na zakażenia u osób, którym podczas operacji podano krew, wynika z obniżenia odporności (zob. tekst w ramce na stronie 10).