Apostoł Paweł tak objaśnił ten „symboliczny dramat”: „Owe niewiasty oznaczają dwa przymierza, jedno z góry Synaj, które rodzi dzieci na niewolę i którym jest Hagar. (...) Odpowiada dzisiejszej Jerozolimie, bo ona jest ze swymi dziećmi w niewoli” (Galatów 4:24, 25). Hagar wyobrażała literalny Izrael i jego stolicę, Jerozolimę. Naród izraelski był związany z Jehową przymierzem Prawa, zawartym przy górze Synaj. Przymierze to ciągle uświadamiało Izraelitom, że są niewolnikami grzechu i potrzebują odkupienia (Jeremiasza 31:31, 32; Rzymian 7:14-24).

Ten natchniony opis wydarzeń z I wieku dowodzi, że synowie narodu wyobrażonego przez Hagar nie stali się automatycznie współdziedzicami Jezusa. Żydzi dumnie twierdzili, że z racji urodzenia mają prawo do takiego dziedzictwa, ale zostali wypędzeni, odrzuceni przez Jehowę. Rzecz jasna niektórzy z nich dołączyli do współdziedziców Chrystusa. Przywilej ten otrzymali jednak nie ze względu na pochodzenie, lecz dzięki wierze w Jezusa.