Wydaje się, że ok. 278-277 r. p.n.e. indoeuropejski lud zwany Celtami lub Gallami, od słowa Galia, przekroczył Bosfor i osiedlił się w Azji Mniejszej. Grecy nazywali tych przybyszów Galátai (stąd nazwa tej prowincji). Przybyli oni ze swymi żonami i dziećmi i najwyraźniej unikali zawierania małżeństw z miejscową ludnością, w wyniku czego przez setki lat zachowali odrębność etniczną.

Słowa Pawła: „O nierozumni Galatowie” bynajmniej nie dowodzą, iż miał na myśli jedynie grupę etniczną, która zamieszkiwała pn. Galację i wywodziła się bezpośrednio od celtyckich Galów (Gal 3:1). Ganił on raczej pewnych ludzi w galackich zborach za to, że poddali się pod wpływ działających wśród nich judaistów — Żydów próbujących ustanowić własną prawość na podstawie systemu Mojżeszowego w miejsce ‛prawości dzięki wierze’, udostępnionej na podstawie nowego przymierza (2:15 do 3:14; 4:9, 10). Pod względem etnicznym „zbory w Galacji” (1:2), do których pisał Paweł, składały się z Żydów i nie-Żydów. Do tych drugich zaliczali się zarówno obrzezani prozelici, jak i nieobrzezani poganie, z których część niewątpliwie była celtyckiego pochodzenia (Dz 13:14, 43; 16:1; Gal 5:2). Wszyscy oni zostali ogólnie nazwani Galatami, gdyż mieszkali w regionie zwanym Galacją. Charakter tego listu wskazuje, iż Paweł pisał do osób dobrze mu znanych, mieszkających na pd. tej rzymskiej prowincji, a nie do zupełnie nieznajomych z pn. części, dokąd najpewniej nigdy nie zawitał.

Tło listu. W Liście do Galatów znalazły odzwierciedlenie liczne cechy ludności, która w czasach Pawła mieszkała w Galacji. Region ten w III w. p.n.e. najechali z pn. celtyccy Galowie i dlatego mocno zaznaczały się tam wpływy celtyckie. Galowie mieli opinię dzikich barbarzyńców; powiadano o nich, że nawet składali ofiary z jeńców wojennych. W rzymskiej literaturze byli opisywani jako ludzie łatwo ulegający emocjom, przesądni i rozmiłowani w rytuałach religijnych, co zapewne ich odstręczało od chrystianizmu, tak bardzo pozbawionego ceremonii.