BUDOWY TEOKRATYCZNE W REPUBLICE ŚRODKOWOAFRYKAŃSKIEJ

Jakiś czas później zostałem wysłany jako misjonarz do Republiki Środkowoafrykańskiej. Potem usługiwałem tam jako nadzorca obwodu i nadzorca Biura Oddziału.

W tamtym okresie wiele Sal Królestwa miało nadzwyczaj prostą konstrukcję. Nauczyłem się zbierać słomę w buszu i kryć dachy strzechą. Dla przechodniów, którzy obserwowali, jak sobie z tym radzę, musiało to być ciekawe widowisko. Zachęcało to także braci do angażowania się w budowę i konserwację Sal Królestwa. Przywódcy religijni śmiali się z nas, bo ich kościoły miały blaszane dachy, a nasze Sale nie. Ale nie zrażaliśmy się i dalej stawialiśmy nasze proste, kryte strzechą konstrukcje. Kpiny się skończyły, kiedy przez stołeczne Bangi przetoczyła się gwałtowna burza i blaszany dach jednego z kościołów wylądował na głównej ulicy. Strzechy na naszych Salach pozostały na swoim miejscu. Żeby jeszcze lepiej nadzorować działalność, wybudowaliśmy nowe Biuro Oddziału i dom misjonarski. Zajęło nam to dokładnie pięć miesięcyc.

ŻENIĘ SIĘ Z GORLIWĄ SIOSTRĄ

W 1976 roku nasza działalność w Republice Środkowoafrykańskiej została zakazana, a mnie przeniesiono do Ndżameny, stolicy sąsiedniego Czadu.

Jakieś dwa lata później zniesiono zakaz w Republice Środkowoafrykańskiej. Wróciliśmy tam i usługiwaliśmy w obwodzie. Mieszkaliśmy w vanie, w którym znajdowało się składane łóżko, beczka na wodę o pojemności 200 litrów, lodówka gazowa i butla z palnikiem. Przemieszczanie się nie było łatwe. W czasie jednej z naszych podróży zatrzymano nas na 117 posterunkach policji!

Temperatura nieraz dochodziła do 50 stopni Celsjusza. Zdarzało się, że podczas zgromadzeń brakowało wody na chrzest. Żeby jej naczerpać, bracia musieli kopać doły w wyschniętych korytach rzek. Nabierali jej dotąd, aż mieli wystarczającą ilość, żeby chrzest mógł się odbyć. Często kandydatów zanurzano w beczkach.