KEBAR
(z babil.: „wielki [kanał]”).
„Rzeka” w „kraju Chaldejczyków”, w pobliżu której leżało Tel-Abib, zamieszkane przez żydowskich wygnańców (Eze 1:1-3; 3:15). Mówiąc o „rzece Kebar”, Ezechiel posługiwał się hebrajskim słowem nahár (tłumaczonym na „rzeka”) najwyraźniej w jego najszerszym znaczeniu, które mogło obejmować też liczne kanały, przecinające niegdyś żyzne tereny między dolnym Eufratem a Tygrysem. Takie użycie wspomnianego wyrazu harmonizowałoby z analogicznym słowem babilońskim, także określającym albo rzekę, albo kanał. Dokładna lokalizacja Kebaru pozostaje nieznana.
Jednakże większość znawców geografii biblijnej wiąże „rzekę Kebar” z Szatt an-Nil, identyfikowanym z naru Kabaru (tzn. „wielkim kanałem”), o którym wspominają umowy na tabliczkach z pismem klinowym znalezionych w Nippur, ok. 85 km na pd. wsch. od Babilonu. Szatt an-Nil oddziela się od Eufratu powyżej Babilonu, płynie na pd. wsch., mijając Nippur, i łączy się ponownie z Eufratem na pd. od Ur, ok. 240 km od Babilonu.
W r. 613 p.n.e. w Tel-Abib niedaleko rzeki Kebar prorok Ezechiel otrzymał pierwszą z opisanych wizji, po której przez siedem dni był oszołomiony, a następnie został ustanowiony „strażnikiem dla domu Izraela” (Eze 1:1 do 3:21). Kiedy później miał podobne wizje, przypominał sobie owo przeżycie znad rzeki Kebar (Eze 10:15, 20, 22; 43:3).