8. (a) Kim w starożytnym Izraelu byli naczelnicy? (b) Jaki udział w czystym wielbieniu ma naczelnik z wizji Ezechiela?

⁸ W wizji wspomniano o jeszcze jednej osobie — o naczelniku. Izraelici mieli naczelników już od czasów Mojżesza. Hebrajskim słowem nasí’ można było określić głowę domu patriarchalnego, plemienia, a nawet całego narodu. W wizji Ezechiela ogół władców izraelskich otrzymuje naganę za ciemiężenie ludu oraz nakaz, by kierować się uczciwością i sprawiedliwością. Naczelnik, choć nie jest kapłanem, odgrywa ważną rolę w czystym wielbieniu. Razem z plemionami niekapłańskimi wchodzi na dziedziniec zewnętrzny i stamtąd wychodzi, zasiada w portyku Bramy Wschodniej, a także dostarcza niektóre ofiary składane za lud (Ezechiela 44:2, 3; 45:8-12, 17). W ten sposób wizja zapewnia rodaków Ezechiela, że odrodzony naród zostanie pobłogosławiony wzorowymi przywódcami — mężami, którzy pomogą kapłanom zorganizować lud Boży i będą dawać piękny przykład w sprawach duchowych.

Dziedziczna posiadłość przypadnie również naczelnikowi. Natomiast kapłani nie otrzymają żadnego działu, Jehowa oznajmił bowiem: „Ja jestem ich dziedzictwem” (Ezechiela 44:10, 28; Liczb 18:20). W wizji wyjawiono, iż dział naczelnika znajdzie się po obu stronach szczególnego obszaru zwanego świętą daniną.

Zauważmy też, że według wizji Ezechiela naczelnik, podobnie jak kapłani, ma mieszkać na terenie stanowiącym daninę ludu (Ezechiela 45:16). A zatem w odrodzonym kraju lud będzie posłusznie wspierać pracę tych, których Jehowa wyznaczy do sprawowania przewodnictwa. Ogólnie rzecz biorąc, kraina ukazana w wizji stanowi wzór dobrej organizacji, współpracy i bezpieczeństwa.

Nehemiasz, Zerubbabel i inni naczelnicy sprawowali władzę nad tym krajem rzetelnie i sprawiedliwie.