Opowiadają głosiciele Królestwa
Nagroda za wierność
PANI B. mieszka we Włoszech i zetknęła się tam z prawdą 15 lat temu, będąc wówczas piętnastoletnią dziewczyną. Nie robiła jednak postępów i później wyszła za mąż za człowieka niewierzącego. Ziarno prawdy pozostało jednak w jej sercu i mniej więcej rok temu zgodziła się studiować Biblię ze Świadkami Jehowy; zaczęła też chodzić na ich zebrania. Mąż ostro się temu sprzeciwił i zagroził, że wyrzuci ją z domu. Uderzył ją tak mocno, że potrzebowała pomocy lekarskiej. Pewnego wieczora krzycząc ze złości wtargnął do Sali Królestwa podczas zebrania, zaatakował jednego brata i stłukł szybę w drzwiach wejściowych.
Kiedy pani B. wróciła do domu, mąż nie chciał jej wpuścić do środka. Nie tracąc otuchy, udała się na posterunek karabinierów (włoskiej policji), opowiedziała, co ją spotkało, i poszła na noc do ciotki. Po dwóch dniach mąż pozwolił jej wrócić.
Człowiek ten, dobrze znany w całym mieście, zaczął publicznie oczerniać Świadków Jehowy, obwiniając ich o rozbicie rodziny. W owej kampanii oskarżycielskiej poparli go duchowni. Pewien ksiądz zamówił naklejki z napisem: „ŚWIADKOWIE JEHOWY: Proszę nie zakłócać tej rodzinie spokoju. DZIĘKUJEMY!”. Ponalepiano je na drzwiach mieszkań. Świadkowie Jehowy byli na wszystkich ustach, wystawiono ich na pogardę i pośmiewisko. Pomimo to odważnie wyruszali do służby i głosili jeszcze gorliwiej niż przedtem. Zresztą większość rodzin nie życzyła sobie, by na ich drzwiach widniały wspomniane nalepki. Poprzyklejali je chłopcy wysłani przez księdza, który płacił im za to po 100 lirów.
Tymczasem pan B. powiadomił żonę, że będzie musiała się wyprowadzić, gdyż złożył w sądzie wniosek o separację. Jednakże sytuacja w mieście zaczęła się zmieniać. Lokalna rozgłośnia radiowa nadała program, w którym całą historię nazwano „prostacką intrygą w złym guście”. W toku audycji nasi bracia wyjaśnili, że w wielu wypadkach nalepki umieszczono wbrew woli domowników. Dowodziła tego okoliczność, że naklejano je w nocy, i to nawet na drzwiach niektórych Świadków Jehowy oraz rodzin chętnie ich witających. Reporter wyraził się o Świadkach Jehowy z uznaniem i powiedział, że są „nadzwyczaj grzeczni i zachowują się bardzo uprzejmie”.
Po jakimś czasie małżeństwo B. stanęło przed sądem, który wdrożył postępowanie we wniesionej przez męża sprawie o separację. Sędzia pochwalił panią B. za to, że nie chce odchodzić od współmałżonka, i do czasu rozprawy powierzył jej opiekę nad dziećmi. Mogła po dawnemu mieszkać z nimi w swym domu, a mąż miał jej oddawać 250 000 lirów miesięcznie. Sprzeciwił się temu mówiąc: „Dom należy do mojej matki i żona nie może w nim pozostać”. Sędzia odrzekł: „Chce pan być jednocześnie i szefem, i mężem. Żona zawsze musi panu przytakiwać, a gdy raz powiedziała ‛nie’, poruszył pan całe miasto. Mógłbym to jeszcze zrozumieć, gdyby pana zdradzała, ale to, że woli tę a nie inną religię, w ogóle nie powinno pana obchodzić”.
Obecnie pani B. z radością służy Jehowie (Mat. 5:10). Mieszkańcy miasta zmienili nastawienie i można z nimi prowadzić owocne rozmowy na podstawie Biblii. Przyznają, że to nie Świadkowie Jehowy zakłócają spokój w rodzinach. Jeżeli na jakichś drzwiach są jeszcze nalepki, nikt nie przykłada do nich żadnej wagi.