1. Jaki mamy zaszczyt?

NALEŻENIE do ludu Jehowy to wielki zaszczyt! Żyjemy w duchowym raju, wśród pokojowo nastawionych, szczęśliwych ludzi. Jakie jest w nim twoje miejsce?

2. Jakiego przykładu użył apostoł Paweł w kilku natchnionych listach?

² Cenne wnioski możemy wyciągnąć z pewnego przykładu, którego apostoł Paweł użył w kilku natchnionych listach. Porównał w nich zbór do ludzkiego ciała, a pojedyncze osoby w zborze do poszczególnych części ciała (Rzym. 12:4-8; 1 Kor. 12:12-27; Efez. 4:16).

3. Jakie trzy sprawy przeanalizujemy w tym artykule?

³ W tym artykule wyciągniemy z przykładu podanego przez Pawła trzy ważne lekcje. Po pierwsze, zobaczymy, że każdy z nas ma wśród ludu Jehowy swoje miejsceb. Po drugie, omówimy, co możemy zrobić, jeśli trudno nam je dostrzec. I po trzecie, zastanowimy się, dlaczego powinniśmy wytrwale wywiązywać się z roli, jaką pełnimy w zborze.

KAŻDY Z NAS MA WŚRÓD LUDU JEHOWY SWOJE MIEJSCE

4. Czego uczy nas fragment z Rzymian 12:4, 5?

⁴ Pierwsza lekcja płynąca z przykładu Pawła jest taka, że wśród ludu Jehowy wszyscy mają do odegrania ważną rolę. Paweł zaczął następująco: „Jak ciało składa się z wielu części i nie wszystkie pełnią tę samą funkcję, tak my, choć liczni, tworzymy jedno ciało pozostające w jedności z Chrystusem. I każdy z nas z osobna jest zależny od pozostałych” (Rzym. 12:4, 5). Co Paweł miał na myśli? Każdy z nas pełni w zborze inną rolę, ale każdy jest cenny.

5. Jakie „dary” Jehowa dał zborowi?

⁵ Gdy myślimy o osobach cennych dla zboru, być może od razu przychodzą nam do głowy ci, którzy w nim przewodzą (1 Tes. 5:12; Hebr. 13:17). Rzeczywiście, Jehowa za pośrednictwem Chrystusa dał zborowi „dary w postaci ludzi” (Efez. 4:8). Są to między innymi członkowie Ciała Kierowniczego, pomocnicy Ciała Kierowniczego, członkowie Komitetów Oddziałów, nadzorcy obwodów, wykładowcy terenowi, starsi zboru oraz słudzy pomocniczy. Wszyscy ci bracia są mianowani pod kierownictwem ducha świętego. Troszczą się o cenne owce Jehowy i dbają o dobro zboru (1 Piotra 5:2, 3).

6. Na czym zgodnie z 1 Tesaloniczan 2:6-8 zależy braciom zamianowanym pod wpływem ducha świętego?

⁶ Bracia mianowani pod wpływem ducha świętego mają różne obowiązki. Wróćmy do przykładu podanego przez Pawła. Poszczególne części ciała, na przykład ręce i stopy, przyczyniają się do właściwego funkcjonowania całego ciała. Podobnie wspomniani bracia ciężko pracują dla dobra całego zboru. Nie zabiegają o własną chwałę. Zależy im raczej, żeby budować swoich braci i siostry (odczytaj 1 Tesaloniczan 2:6-8). Jesteśmy wdzięczni Jehowie za takich ofiarnych, duchowo usposobionych mężczyzn!

7. Jakich błogosławieństw w służbie pełnoczasowej zaznaje wiele braci i sióstr?

⁷ Niektórzy usługują w zborze jako pionierzy stali, pionierzy specjalni albo misjonarze. Na całym świecie jest mnóstwo sióstr i braci, którzy pełnoczasowo biorą udział w dziele głoszenia i pozyskiwania uczniów. Robiąc to, pomagają wielu ludziom zostać naśladowcami Chrystusa. Chociaż zwykle nie mają zbyt dużo pod względem materialnym, to dzięki błogosławieństwu Jehowy prowadzą naprawdę bogate życie (Marka 10:29, 30). Bardzo cenimy tych drogich współwyznawców i cieszymy się, że są częścią zboru!

8. Dlaczego każdy głosiciel jest dla Jehowy bardzo cenny?

⁸ Czy tylko zamianowani bracia oraz słudzy pełnoczasowi mają wśród ludu Jehowy ważne miejsce? Nic podobnego! Dla Boga, a także dla zboru cenny jest każdy głosiciel dobrej nowiny (Rzym. 10:15; 1 Kor. 3:6-9). Przecież pozyskiwanie uczniów Chrystusa jest jednym z najważniejszych celów istnienia zboru (Mat. 28:19, 20; 1 Tym. 2:4). Zarówno ochrzczeni, jak i nieochrzczeni głosiciele traktują to zadanie priorytetowo (Mat. 24:14).

9. Dlaczego bardzo cenimy chrześcijanki?

⁹ Jehowa dał zaszczytne miejsce w zborze również chrześcijankom. Bardzo ceni wszystkie żony, matki, wdowy i siostry w stanie wolnym, które lojalnie Mu służą. Biblia wspomina o wielu wyjątkowych kobietach, które podobały się Bogu. Dowiodły mądrości, wiary, gorliwości, odwagi i hojności oraz spełniały dobre uczynki, dlatego postawiono je za wzór (Łuk. 8:2, 3; Dzieje 16:14, 15; Rzym. 16:3, 6; Filip. 4:3; Hebr. 11:11, 31, 35). Jesteśmy wdzięczni Jehowie, że mamy dziś w zborach chrześcijanki, które odznaczają się takimi samymi pięknymi cechami!

10. Dlaczego bardzo cenimy osoby starsze?

¹⁰ W naszych zborach jest też wiele osób starszych. Niektórzy tacy bracia i siostry lojalnie służą Jehowie przez całe życie. Inni poznali prawdę stosunkowo niedawno. Tak czy inaczej, z powodu podeszłego wieku mogą mieć różne problemy zdrowotne, które ograniczają ich aktywność w zborze oraz udział w głoszeniu. Mimo to robią w służbie kaznodziejskiej wszystko, co mogą. Wykorzystują też swoje siły, żeby zachęcać drugich i ich szkolić. Poza tym mogą się z nami dzielić swoim życiowym doświadczeniem. Zarówno dla Jehowy, jak i dla nas takie osoby są niezwykle cenne! (Prz. 16:31).

11, 12. Jak pokrzepia cię postawa młodych osób z twojego zboru?

¹¹ Pomyślmy też o młodych. Ponieważ dorastają w świecie rządzonym przez Szatana Diabła, przesiąkniętym jego wypaczonymi poglądami, stoi przed nimi wiele wyzwań (1 Jana 5:19). Czujemy się jednak pokrzepieni, widząc, jak odpowiadają na zebraniach, biorą udział w służbie kaznodziejskiej i odważnie bronią swoich przekonań. Oni również mają ważne miejsce wśród ludu Jehowy! (Ps. 8:2).

¹² Mimo wszystko niektórzy bracia i siostry wątpią, czy są cenni dla zboru. Co może pomóc każdemu z nas nabrać pewności, że mamy w nim swoje miejsce?

DOSTRZEGAJ SWOJE MIEJSCE W ZBORZE

13, 14. Dlaczego niektórzy dochodzą do wniosku, że nie są dla zboru cenni?

¹³ Zastanówmy się nad drugą lekcją płynącą z przykładu Pawła. Ma ona związek z problemem, który przeżywa obecnie wielu chrześcijan — trudno im uwierzyć, że są dla zboru cenni. Paweł napisał: „Gdyby stopa powiedziała: ‚Ponieważ nie jestem ręką, nie należę do ciała’, nie znaczy to, że przestanie być częścią ciała. I gdyby ucho powiedziało: ‚Ponieważ nie jestem okiem, nie należę do ciała’, nie znaczy to, że przestanie być częścią ciała” (1 Kor. 12:15, 16). Czego uczą nas słowa Pawła?

¹⁴ Gdybyś porównywał się z innymi ze zboru, mógłbyś nie dostrzegać własnych zalet. Niektórzy są umiejętnymi nauczycielami, dobrymi pasterzami albo mają zdolności organizacyjne. Może uważasz, że w tych dziedzinach im nie dorównujesz. Świadczy to o twojej pokorze i skromności (Filip. 2:3). Ale bądź ostrożny. Jeśli ciągle porównujesz się z tymi, którzy mają wyjątkowe uzdolnienia, będziesz sobą rozczarowany. Jak wynika ze słów Pawła, możesz nawet dojść do wniosku, że w zborze nie ma dla ciebie miejsca. Co ci pomoże walczyć z takimi odczuciami?

15. O czym według 1 Koryntian 12:4-11 powinniśmy pamiętać?

¹⁵ Pomyślmy: Jehowa dał niektórym chrześcijanom w I wieku cudowne dary ducha świętego, ale różniły się one między sobą (odczytaj 1 Koryntian 12:4-11). Chociaż Jehowa obdarzył chrześcijan różnymi umiejętnościami, to każdy z nich był cenny. Obecnie nie otrzymujemy cudownych darów ducha. Jednak zasada pozostaje niezmienna. Nie wszyscy mamy takie same zdolności, ale dla Jehowy wszyscy jesteśmy cenni.

16. Do jakiej rady Pawła powinniśmy się stosować?

¹⁶ Zamiast porównywać się z innymi chrześcijanami, stosujmy się do natchnionej rady Pawła: „Niech każdy sprawdza swoje własne postępowanie, a wtedy będzie miał powód do radości ze względu na samego siebie, a nie w porównaniu z kimś innym” (Gal. 6:4).

17. Dlaczego warto wprowadzać w życie radę Pawła?

¹⁷ Jeśli wprowadzamy w życie powyższą radę i analizujemy własne postępowanie, możemy dostrzec, że mamy pewne szczególne umiejętności. Na przykład jakiś starszy może nie mieć talentu do nauczania z podium, ale za to świetnie sobie radzi z pozyskiwaniem uczniów. Albo nie ma takich zdolności organizacyjnych jak inni starsi, ale jest życzliwym pasterzem, do którego głosiciele chętnie się zwracają o rady biblijne. A może jest znany z gościnności (Hebr. 13:2, 16). Jeśli wyraźnie dostrzegamy swoje mocne strony, będziemy cieszyć się ze wszystkiego, co możemy wnieść do zboru. Będziemy też mniej skłonni zazdrościć współwyznawcom, którzy mają inne zdolności niż my.

18. Jak możemy rozwijać swoje umiejętności?

¹⁸ Bez względu na to, jakie mamy miejsce w zborze, powinniśmy starać się robić postępy i rozwijać swoje umiejętności. Żeby nam w tym pomóc, Jehowa przez swoją organizację zapewnia nam znakomite szkolenie. Na przykład podczas zebrania w tygodniu otrzymujemy wskazówki, jak skutecznie głosić i nauczać. Czy w pełni korzystasz z tego programu?

19. Co możesz zrobić, żeby skorzystać z Kursu dla Ewangelizatorów Królestwa?

¹⁹ Innym wspaniałym szkoleniem jest Kurs dla Ewangelizatorów Królestwa. Na ten kurs zaprasza się siostry i braci w wieku od 23 do 65 lat, pełniących służbę pełnoczasową. Być może myślisz, że ten cel jest dla ciebie nieosiągalny. Ale zamiast wyliczać powody, dla których nie możesz skorzystać z tego kursu, wylicz powody, dla których chciałbyś z niego skorzystać. Potem przygotuj plan, który pozwoli ci zdobyć potrzebne kwalifikacje. Dzięki pomocy Jehowy oraz wytrwałym wysiłkom to, co wydaje ci się nieosiągalne, może stać się rzeczywistością.

KORZYSTAJ ZE SWOICH ZDOLNOŚCI DLA DOBRA ZBORU

20. Czego się uczymy z Rzymian 12:6-8?

²⁰ Trzecią lekcję płynącą z przykładu Pawła znajdujemy w Liście do Rzymian 12:6-8 (odczytaj). Paweł ponownie przypomina, że chrześcijanie mają różne dary. Ale tym razem podkreśla, że każdy z nas powinien korzystać ze swojego daru do budowania i umacniania zboru.

21, 22. Czego się uczymy z przeżyć Roberta i Felice?

²¹ Zastanówmy się nad przeżyciami brata, którego nazwiemy Robert. Usługiwał on za granicą, a potem został przydzielony do Betel w rodzinnym kraju. Chociaż zapewniono go, że zmiana przydziału nie wynika z jego niedopisania, tak wyraził swoje odczucia: „Przez wiele miesięcy czułem się przegrany. Źle o sobie myślałem. Czasami miałem ochotę wyjechać z Betel”. Co pomogło mu odzyskać radość? Inny starszy przypomniał mu, że każde zadanie, jakie wykonywaliśmy wcześniej, było szkoleniem od Jehowy do zadania, które wykonujemy obecnie. Robert zrozumiał, że musi przestać patrzeć za siebie i skupić się na tym, co robi teraz.

²² Z podobnym wyzwaniem zmierzył się brat Felice Episcopo. W roku 1956 razem z żoną ukończył Szkołę Gilead i został skierowany do Boliwii, żeby usługiwać jako nadzorca obwodu. W roku 1964 urodził im się syn. Felice mówi: „Było nam bardzo trudno zakończyć tę piękną służbę. Muszę przyznać, że straciłem chyba rok na rozczulanie się nad sobą. Ale z pomocą Jehowy zmieniłem nastawienie i skupiłem się na swoim nowym zadaniu — na byciu ojcem”. Czy masz podobne odczucia jak Robert albo Felice? Czy jesteś zniechęcony, bo nie wykonujesz już zadań, które miałeś w przeszłości? Jeśli tak, to co pomoże ci odzyskać radość? Skoncentruj się na tym, co dla Jehowy i braci możesz robić teraz. Korzystaj ze swoich umiejętności dla dobra drugich. Bądź stale zajęty budowaniem zboru, a da ci to wiele szczęścia.

23. Co powinniśmy robić i co omówimy w następnym artykule?

²³ Każdy z nas jest dla Jehowy bardzo cenny. On chce, żebyśmy czuli się częścią Jego rodziny. Rozmyślajmy o tym, jak możemy budować naszych braci i siostry, a potem ze wszystkich sił starajmy się to robić. Nabierzemy wtedy przekonania, że mamy swoje miejsce wśród ludu Jehowy.

1. Co Jehowa dał każdemu swojemu słudze?

JEHOWA życzliwie dał każdemu swojemu słudze miejsce w zborze. Chociaż mamy różne role, wszyscy jesteśmy cenni i potrzebujemy siebie nawzajem. W zrozumieniu tej ważnej myśli pomaga nam pewna wypowiedź apostoła Pawła.

2. Dlaczego zgodnie z Efezjan 4:16 powinniśmy cenić drugich i z nimi współpracować?

² W wersecie przewodnim tego artykułu Paweł podkreślił, że nikt z nas nie powinien myśleć o innym słudze Jehowy: „Nie potrzebuję cię” (1 Kor. 12:21). Jeśli zbór ma harmonijnie funkcjonować, musimy cenić drugich i współpracować z nimi w jedności (odczytaj Efezjan 4:16). Wszyscy wtedy czują się kochani i zbór rozkwita.

3. Co omówimy w tym artykule?

³ W jakich dziedzinach powinniśmy okazywać szacunek innym chrześcijanom? W tym artykule omówimy najpierw, jak starsi mogą to robić wobec siebie nawzajem. Potem zastanowimy się, jak każdy z nas może pokazywać, że ceni braci i siostry w stanie wolnym. Na koniec zobaczymy, jak z szacunkiem odnosić się do tych, którzy nie mówią biegle w naszym języku.

OKAZUJ SZACUNEK WSPÓŁSTARSZYM

4. Do jakiej rady Pawła, zapisanej w Rzymian 12:10, powinni się stosować starsi?

⁴ Wszyscy starsi zboru są mianowani pod kierownictwem świętego ducha Jehowy. Mają jednak różne zdolności i umiejętności (1 Kor. 12:17, 18). Niektórzy usługują w tym charakterze od niedawna i są stosunkowo mało doświadczeni. Inni mają ograniczenia związane z wiekiem i stanem zdrowia. Mimo to żaden starszy nie może myśleć o innym: „Nie potrzebuję cię”. Każdy z nich powinien stosować się do rady Pawła z Listu do Rzymian 12:10 (odczytaj).

5. Jak starsi okazują sobie szacunek i dlaczego jest to ważne?

⁵ Starsi okazują sobie szacunek, kiedy uważnie słuchają siebie nawzajem. Jest to szczególnie istotne podczas spotkań, na których omawiają ważne sprawy. Dlaczego? W Strażnicy z 15 stycznia 1989 roku napisano: „Starsi powinni pamiętać, że gdy trzeba rozwiązać jakiś problem lub powziąć ważną decyzję, Chrystus może za pomocą ducha świętego pokierować umysłem któregokolwiek z nich, aby podsunąć odpowiednią zasadę biblijną (Dzieje 15:6-15). Żaden starszy nie ma wyłącznego prawa do posiadania ducha Bożego”.

6. Jak starsi mogą współpracować w jedności i jakie korzyści odniesie z tego zbór?

⁶ Starszy, który szanuje swoich współstarszych, nie próbuje zawsze zabierać głosu jako pierwszy. Nie dominuje też w dyskusji i nie uważa, że zawsze ma rację. Stara się raczej być pokorny i oceniać siebie skromnie. Z uwagą wysłuchuje opinii drugich. Co ważniejsze, zwraca uwagę na zasady biblijne i wskazówki „niewolnika wiernego i roztropnego” (Mat. 24:45-47). Jeśli starsi rozmawiają w atmosferze miłości i szacunku, oddziałuje na nich duch Boży. Pomaga im podejmować decyzje, które przyczyniają się do umacniania zboru (Jak. 3:17, 18).

OKAZUJ SZACUNEK CHRZEŚCIJANOM W STANIE WOLNYM

7. Jak Jezus patrzył na stan wolny?

⁷ W zborach jest wiele małżeństw i rodzin. Ale jest też wiele braci i sióstr w stanie wolnym. Jak powinniśmy patrzeć na takie osoby? Pomyślmy, jak na stan wolny patrzył Jezus. Sam nie był żonaty. Dzięki temu mógł w pełni skupić się na wyznaczonym mu zadaniu. Ale nigdy nie uczył, że chrześcijanin musi pozostać w stanie wolnym — ani też że musi się ożenić. Powiedział jednak, że niektórzy zdecydują się nie zakładać rodziny (Mat. 19:11, 12; zobacz komentarz do Mateusza 19:12 w Biblii do studium). Jezus szanował osoby w stanie wolnym. Nie uważał, że są gorsze albo że coś tracą.

8. Do czego według 1 Koryntian 7:7-9 Paweł zachęcał chrześcijan?

⁸ Podobnie jak Jezus, apostoł Paweł też pełnił służbę, będąc w stanie wolnym. Nie uczył jednak, że chrześcijanin nie może wstąpić w związek małżeński. Wiedział, że jest to sprawa osobista. Mimo to zachęcał chrześcijan, żeby zastanowili się, czy nie mogą służyć Jehowie w stanie wolnym (odczytaj 1 Koryntian 7:7-9). Z pewnością Paweł nie uważał, że osoby nieżonate czy niezamężne są gorsze. Wybrał nawet nieżonatego Tymoteusza do wykonywania ważnych zadań (Filip. 2:19-22)b. Nie byłoby więc właściwe ocenianie kwalifikacji jakiegoś brata jedynie na podstawie tego, czy jest żonaty, czy nie (1 Kor. 7:32-35, 38).

9. Co powinniśmy myśleć o małżeństwie i stanie wolnym?

⁹ Ani Jezus, ani Paweł nie uczyli, że chrześcijanin musi pozostać sam. Nie twierdzili też, że musi zawrzeć małżeństwo. Co więc powinniśmy myśleć o małżeństwie i stanie wolnym? Dobrze to ujęto w Strażnicy z 1 października 2012 roku: „Tak naprawdę jedno i drugie można nazwać darem od Boga. (...) Jeśli chodzi o stan wolny, Jehowa nie widzi w nim niczego, co by komuś uwłaczało lub musiało go martwić”. Pamiętając o tym, powinniśmy szanować miejsce, jakie w zborze mają bracia i siostry w stanie wolnym.

10. Jak możemy okazać szacunek braciom i siostrom w stanie wolnym?

¹⁰ Jak możemy pokazać, że szanujemy uczucia braci i sióstr w stanie wolnym? Pamiętajmy, że niektórzy z nich sami postanowili w nim pozostać. Inni może chcieliby założyć rodzinę, ale dotąd nie znaleźli odpowiedniego partnera. Jeszcze inni owdowieli. Czy byłoby stosowne pytać takich chrześcijan: „Dlaczego się nie ożenisz?” albo „Dlaczego nie wyjdziesz za mąż?”? I czy byłoby stosowne proponować im pomoc w znalezieniu współmałżonka? Oczywiście niektórzy z nich mogą sami o to poprosić. Ale jeśli nie, to jak odbiorą taką propozycję? (1 Tes. 4:11; 1 Tym. 5:13). Zobaczmy, co powiedzieli niektórzy bracia i siostry w stanie wolnym.

11, 12. Jak moglibyśmy sprawiać przykrość osobom w stanie wolnym?

¹¹ Pewien nadzorca obwodu, który bardzo dobrze wywiązuje się ze swojego zadania, dostrzega wiele korzyści z tego, że nie jest żonaty. Przyznaje jednak, że można się poczuć zniechęconym, kiedy bracia i siostry w dobrej wierze pytają: „Czemu się nie ożeniłeś?”. Inny brat, usługujący w Biurze Oddziału, zauważa: „Niektórzy bracia i siostry dają mi odczuć, że ktoś, kto nie ma męża albo żony, jest godny politowania. Tak jakby stan wolny był ciężarem, a nie darem”.

¹² Siostra usługująca w Betel mówi: „Niektórzy zakładają, że wszyscy w stanie wolnym szukają męża lub żony i że każde spotkanie traktują jako okazję, żeby sobie kogoś znaleźć. Pewnego razu wyjechałam służbowo do innej części kraju i miałam tam skorzystać z zebrania. Siostra, która mnie gościła, powiedziała, że w zborze jest dwóch braci w moim wieku. Zapewniała, że wcale nie chce mnie swatać. Ale jak tylko pojawiłyśmy się w Sali Królestwa, od razu mnie do nich zaprowadziła. Chyba nie trzeba dodawać, że i dla mnie, i dla nich było to bardzo niezręczne”.

13. Czyj przykład zachęca pewną siostrę?

¹³ Inna siostra z Betel zauważa: „Znam osoby w stanie wolnym, które od lat pełnią służbę pionierską. Mają jasno sprecyzowane cele, są zrównoważone, ofiarne i szczęśliwe. Wnoszą do zboru bardzo dużo. Zachowują zdrowe podejście do tego, że są w stanie wolnym. Nie czują się z tego powodu lepsze, ale też nie czują, że coś tracą”. Wspaniale jest być w zborze, w którym każdy czuje się szanowany i ceniony. Nikt się nad tobą nie lituje ani ci nie zazdrości. Nikt cię nie ignoruje ani nie stawia na piedestale. Po prostu wiesz, że masz tam swoje miejsce.

14. Jak możemy pokazać, że szanujemy osoby w stanie wolnym?

¹⁴ Niezamężne siostry i nieżonaci bracia są wdzięczni, jeśli nie oceniamy ich na podstawie stanu cywilnego, tylko dostrzegamy ich piękne cechy. Zamiast się nad nimi litować, powinniśmy cenić ich wierność. Dzięki temu nigdy nie poczują się tak, jak byśmy im mówili: „Nie potrzebuję cię” (1 Kor. 12:21). Przeciwnie, będą wiedzieć, że szanujemy ich miejsce w zborze.

SZANUJ TYCH, KTÓRZY NIE MÓWIĄ BIEGLE TWOIM JĘZYKIEM

15. Na jakie wyrzeczenia zdobywają się niektórzy, żeby poszerzyć zakres służby?

¹⁵ W ostatnich latach wielu głosicieli postanowiło nauczyć się innego języka, żeby poszerzyć zakres służby. W związku z tym zdobywają się na duże wyrzeczenia. Przenoszą się do zboru z potrzebami, w którym nie używa się ich języka ojczystego (Dzieje 16:9). Podejmują taką decyzję, bo chcą służyć Jehowie w pełniejszej mierze. Zanim będą biegle posługiwać się nowym językiem, mogą minąć lata, ale i tak robią wiele dobrego. Dzięki pięknym przymiotom i doświadczeniu umacniają zbór i działają na niego stabilizująco. Bardzo sobie cenimy takich ofiarnych braci i siostry!

16. Na jakiej podstawie starsi oceniają czyjeś kwalifikacje do usługiwania?

¹⁶ Starsi nie powinni powstrzymywać się przed zaleceniem danego brata do usługiwania tylko dlatego, że nie mówi on biegle językiem używanym w ich zborze. Oceniając jego kwalifikacje, wezmą pod uwagę wymagania dla starszych i sług pomocniczych podane w Biblii, a nie jego umiejętności językowe (1 Tym. 3:1-10, 12, 13; Tyt. 1:5-9).

17. Przed jakim dylematem stają rodziny, które przenoszą się do innego kraju?

¹⁷ Niektóre chrześcijańskie rodziny przeniosły się do innego kraju w poszukiwaniu pracy albo bezpieczniejszego miejsca do życia. W takich wypadkach dzieci mogą teraz odbierać edukację w języku używanym w danym kraju. Być może rodzice też muszą się nauczyć tego języka, żeby znaleźć zatrudnienie. Załóżmy, że tam, gdzie zamieszkali, istnieje grupa lub zbór posługujący się ich językiem ojczystym. Który zbór powinni wybrać? Czy właśnie ten, czy może ten, w którym mówi się w miejscowym języku?

18. Jak pamiętanie o zasadzie z Galatów 6:5 pomoże nam uszanować decyzję głowy rodziny?

¹⁸ O tym, do którego zboru będzie należała rodzina, decyduje głowa rodziny. Bierze przy tym pod uwagę dobro wszystkich jej członków. Ponieważ jest to sprawa osobista, musimy szanować tę decyzję (odczytaj Galatów 6:5). Zbór, do którego dana rodzina się przeniesie, powinien serdecznie ją przyjąć (Rzym. 15:7).

19. Nad czym powinna się z modlitwą zastanowić głowa rodziny?

¹⁹ Czasami rodzina należy do zboru, w którym mówi się w języku ojczystym rodziców. Ale dzieci nie posługują się nim biegle, bo chodzą do szkoły, w której używa się miejscowego języka. W rezultacie słabo rozumieją program zebrań i nie robią postępów duchowych. W takim wypadku głowa rodziny powinna z modlitwą zastanowić się, co zrobić, żeby dzieci zbliżyły się do Jehowy i do zboru. Być może zdecyduje, że trzeba im pomóc nabrać wprawy w posługiwaniu się językiem rodziców. Z drugiej strony może uznać, że lepiej będzie przenieść się do zboru, w którym używa się języka zrozumiałego dla dzieci. Bez względu na to, jaką podejmie decyzję, zbór powinien dać odczuć tej rodzinie, że ją szanuje i ceni.

20. Jak możemy okazywać szacunek współwyznawcom, którzy nie mówią płynnie naszym językiem?

²⁰ Z omówionych tu powodów w wielu zborach są bracia i siostry, którym nie jest łatwo nauczyć się nowego języka. Mogą mieć trudności z wyrażaniem swoich myśli. Jeśli jednak spojrzymy poza ich umiejętności językowe, dostrzeżemy, że kochają Jehowę i pragną Mu służyć. Będziemy ich za to bardzo cenić i szanować. Nigdy nie powiemy: „Nie potrzebuję cię” tylko dlatego, że nie mówią płynnie naszym językiem.

JEHOWA NAS CENI

21, 22. Co Jehowa dał każdemu z nas?

²¹ Jehowa dał każdemu z nas zaszczytne miejsce wśród swojego ludu. Kobiety i mężczyźni, osoby w stanie wolnym i małżeństwa, starsi i młodsi, dobrze i słabo mówiący jakimś językiem — wszyscy są cenni dla Jehowy i dla zboru (Rzym. 12:4, 5; Kol. 3:10, 11).

²² Z przykładu Pawła dotyczącego ludzkiego ciała wyciągnęliśmy kilka istotnych wniosków. Dalej szukajmy sposobów, żeby uwzględniać je w swoim życiu. Pamiętajmy, że my sami oraz nasi bracia i siostry mamy wśród ludu Jehowy ważne miejsce.