Znaczenie symboliczne. Jezusa Chrystusa nazwano w Biblii Głową „zboru, który jest jego ciałem” (Ef 1:22, 23; Kol 1:18). Chociaż w skład tego chrześcijańskiego „ciała” wchodzą zarówno Żydzi, jak i ludzie z pozostałych narodów, nie ma w nim podziałów rasowych, narodowościowych ani żadnych innych (Gal 3:28; Ef 2:16; 4:4). Wszyscy za sprawą ducha świętego zostają „ochrzczeni” w Chrystusie i w jego śmierci, a zatem są „ochrzczeni w jednym ciele” (1Ko 12:13). W ten sposób całe to „ciało” umiera podobnie jak Głowa i dostępuje podobnego zmartwychwstania (Rz 6:3-5; zob. CHRZEST [Chrzest w Chrystusie Jezusie oraz w jego śmierci]).

Apostoł Paweł posłużył się przykładem ludzkiego ciała, aby zilustrować działanie zboru chrześcijańskiego. Jego członków, żyjących w danym okresie na ziemi, przyrównał do ‛członków ciała’, którego niewidzialną Głową jest Chrystus (Rz 12:4, 5; 1Ko 12). Wskazał, że każdy symboliczny członek tego „ciała” spełnia ważną funkcję i jest zależny od pozostałych. Dlatego ogromne znaczenie ma wzajemna miłość, troska i współpraca. To Bóg rozmieszcza poszczególne „członki w ciele” i dzięki różnym przejawom działania ducha świętego wykonuje ono wszystko, co jest konieczne. Jezus Chrystus jako Głowa zespala wszystkie „członki” i zaspokaja ich potrzeby za pośrednictwem „stawów i więzadeł”, czyli środków służących dostarczaniu pokarmu duchowego, przekazywaniu informacji oraz koordynowaniu działań. W rezultacie całe „ciało” jest dobrze odżywione pod względem duchowym, a każdy jego „członek” wie, jakie zadania ma wykonać (Kol 2:19; Ef 4:16).

Gdyby namaszczeni duchem chrześcijanie dopuszczali się rozpusty, to siebie, ‛członków ciała Chrystusowego’, niejako czyniliby „członkami nierządnicy”. ‛Grzeszyliby przeciw własnemu fizycznemu ciału’, bo narażaliby się na okropne choroby, a zarazem kalaliby ‛ciało Chrystusowe’, duchową świątynię, i dlatego mogliby zostać z niej usunięci (1Ko 6:13, 15-20; Prz 7:1-27). Zbór mógłby ich ‛wydać Szatanowi ku zagładzie ciała’ (1Ko 5:5).

Zrodzeni z ducha członkowie ‛ciała Chrystusowego’ oraz ich oddani Bogu współtowarzysze muszą unikać nie tylko rozpusty literalnej, lecz także duchowej. Pismo Święte nazywa „cudzołożnicami” wszystkich, którzy utrzymują przyjaźń ze światem (Jak 4:4). Jezus rzekł o swoich naśladowcach: „Nie są częścią świata, jak i ja nie jestem częścią świata” (Jn 17:16). Dlatego czuwa on nad tym, by osoby wchodzące w skład jego symbolicznego ciała pozostawały czyste pod względem moralnym i duchowym (Ef 5:26, 27). Powiedziano o nich, że mają „ciała obmyte wodą czystą” (Heb 10:22). Apostoł Paweł podobnie napisał o mężach: „Mężowie powinni tak miłować swe żony, jak własne ciała. Kto miłuje swą żonę, ten samego siebie miłuje, bo nigdy nikt nie miał w nienawiści swego ciała, lecz każdy je żywi i pielęgnuje, jak i Chrystus — zbór, ponieważ jesteśmy członkami jego ciała. ‚Z tego względu mężczyzna opuści ojca i matkę, a przylgnie do swej żony i oboje staną się jednym ciałem’. Wielka jest ta święta tajemnica. A ja mówię w odniesieniu do Chrystusa i zboru” (Ef 5:28-32).